» ورزشی
توکلی بیشتر از این‌که نگران نتایج تیم‌ملی در لهستان باشد، نگران آینده وزنه‌برداری و به‌خصوص پنج وزنه‌بردار المپیکی است. او معتقد است اگر وضع مدیریت فدراسیون همین‌طور که هست، پیش برود، وزنه‌برداری نابود می‌شود.
قرار بود درباره وضعیت تیمی که در مسابقات قهرمانی جهان شرکت می‌کند، حرف بزنیم اما دل حسین توکلی از وزنه‌برداری و فدراسیون به قدری پر بود که کمتر از این تیم صحبت شد. توکلی بیشتر از این‌که نگران نتایج تیم‌ملی در لهستان باشد، نگران آینده وزنه‌برداری و به‌خصوص پنج وزنه‌بردار المپیکی است. او معتقد است اگر وضع مدیریت فدراسیون همین‌طور که هست، پیش برود، وزنه‌برداری نابود می‌شود. گفت‌وگوی خبرنگار ما با قهرمانان اسبق وزنه‌برداری ایران و جهان را بخوانید:*وزنه‌برداری ایران امسال با چهره جدیدی در مسابقات قهرمانی جهان شرکت می‌کند. شرایط این تیم و رقابت‌ها را در حدی می‌بینید که وزنه‌برداران ایران بتوانند مدال بگیرند؟
امسال مقدماتی المپیک نیست اما چیزی که این دوره از مسابقات را با شرایط بهتری روبه‌رو می‌کند، این است که لهستان میزبان است و از نظر آب‌و هوایی شرایط را به نفع تیم‌های قدر اروپایی می‌کند. بچه‌های ما هم وزنه‌های خوبی زده‌اند و احتمال این‌که مدال بگیرند، هست. البته رکوردهایی که زده شده در تمرینات بوده و باید دید در شرایط مسابقه می‌توانند همین وزنه‌ها را تکرار کنند یا نه. به‌هرحال این تیم شانس یکی‌دو مدال را دارد.
نظر بعضی‌ها این است که این تیم تجربه بالایی ندارد و شاید این موضوع مشکل‌ساز شود.
جز علیرضا دهقان بقیه بچه‌ها تجربه مسابقات بین‌المللی را دارند. حتی بعضی از آنها مثل جابر بهروزی و رسول تقیان که از زمان ایوانف در تیم‌ملی و اردوهایشان بوده‌اند، چند دوره مسابقات جهانی رفته‌اند. بقیه هم عنوان‌دار هستند.
نفراتی که الان به جهانی رفته‌اند، جدا از تیمی که کنار گذاشته شده، از نظر شما بهترین‌های حال حاضر وزنه‌برداری ایران هستند؟
انتخابی تیم‌ملی عادلانه نبود. روز رکوردگیری، در حق بچه‌هایی که در لیگ شرکت کرده بودند، اجحاف شد. لیگ را تا ظهر تمام کردند و از نفراتی که در اردوی تیم‌ملی بودند، بعدازظهر رکوردگیری کردند. این ضعف بزرگی بود. باید همه در شرایط یکسانی رکورد می‌زدند. نه این‌که به بچه‌های خودشان بگویند در تایم آزاد رکورد بزنند و بقیه در مسابقات فشرده. فدراسیون نمی‌خواست بچه‌هایی که در اردو هستند از بچه‌های باشگاهی شکست بخورند.
بچه‌های المپیکی که با شما تمرین می‌کنند وضعیت‌شان چطور است؟ اگر به مسابقات اعزام می‌شدند، می‌توانستند مدال بگیرند؟
با من تمرین نمی‌کنند. ما اردوهای کوتاه‌مدت برای جوانان و نوجوانان مازندران داشتیم که هرچند وقت یک‌بار برگزار می‌کردیم. بهداد سلیمی و دوستانش اسپانسر گرفته بودند و به ما هم پیشنهاد دادند زمان اردوها را بیشتر کنیم تا آنها هم بتوانند کمپ تمرینی داشته باشند. رکوردهایشان هم خوب است. بچه‌هایی مثل بهداد سلیمی، کیانوش رستمی و سعید محمدپور با همین وزنه‌هایی که در تمرین می‌زنند، مدالشان قطعی است. متاسفانه ما آنها را کنار گذاشتیم و الان برای گرفتن دو مدال هم اما و اگر می‌آوریم.
شما اگر جای حسین رضازاده، رییس فدراسیون بودید، برای آنها چه تصمیمی می‌گرفتید؟
به‌هرحال یک طرف سرمربی تیم‌ملی کوروش باقری بود و یک طرف هم این پنج وزنه‌بردار المپیکی.
فدراسیون وزنه‌برداری مسیر را اشتباه رفته. می‌توانست از پیشکسوتان و خانواده وزنه‌برداری، حالا به غیراز من، دعوت کند، تا جلسه‌ای بگذارند و مشکل را حل کنند. اما وقتی متولی فدراسیون در وهله اول طرف سرمربی‌اش را می‌‌گیرد، کارها به بن‌بست می‌خورد. رضازاده باید دو طرف را جذب می‌کرد. دوگانگی رییس فدراسیون بود که بیشتر مشکل ایجاد کرد. نه می‌شود تلاش مربی را نادیده گرفت و نه به این فکر کرد که فدراسیون و سرمربی‌اش بدون مدالهای این بچه‌ها می‌توانند قدرت‌نمایی کنند. فدراسیون به جای بزرگ فکر کردن، به مشکلات دامن زد. البته همه‌چیز گردن من افتاد و گفتند توکلی به همه‌چیز دامن می‌زند. کار فدراسیون این شد که گربه را دم حجله بکشد. بچه‌ها از المپیک برنگشته، خواستند شاخ آنها را بشکنند. فکر می‌کردند که چون این‌ها در المپیک قهرمان شده‌اند، می‌توانند هر کاری که خواستند انجام بدهند. آنها قبل از این‌که جرمی اتفاق بیفتد، خواستند پیشگیری کنند.
اتفاقی که تقریبا در دوره قهرمانی خودشان در وزنه‌برداری افتاده بود.
دقیقا. خودشان این‌طور رفتار کرده بودند و این ذهنیت را داشتند. اما چطور می‌شود پنج، شش نفر اشتباه کنند و فقط یک‌نفر حرف درست را بگوید؟ لااقل باید حرف آنها را هم گوش می‌کردند بعد قضاوت می‌کردند. متاسفانه با این اتفاق برخورد ریشه‌ای نشد. نه وزیر و نه کسان دیگری که در ورزش بودند، چاره‌ساز نشدند. امسال که گذشت، سال آینده مقدماتی بازی‌های المپیک است. این بچه‌ها با چه روحیه‌ای می‌توانند در مسابقات شرکت کنند؟ الان ما نباید دنبال این باشیم که برای المپیک شش سهمیه بگیریم، ما شرایط این را داریم که در هر شش وزن در المپیک مدال بگیریم.
الان کمی شرایط بهتر شده. نمی‌شد عده‌ای از بزرگان جمع می‌شدند، مشکل را حل می‌کردند؟
به جز خود فدراسیون، هیچ‌کسی اتفاقی را که افتاد، تایید نکرد. حتی رفتار این بچه‌ها را هم تایید نکردند. با وزیر (محمد عباسی) و دوروبری‌هایش خیلی صحبت کردند اما نتیجه‌ای نداد. این‌قدر راحت از این بچه‌ها گذشتند که کسی باور نمی‌کرد. فدراسیون بنزین روی آتش شد.
منظورم صحبت با رضا امیری‌صالحی، سرپرست جدید وزارت ورزش بود. برنامه‌ای برای صحبت با او ندارید؟
چند روز پیش بچه‌ها را خواسته و با آنها حرف زده بودند. هر برنامه‌ای هم که داشته باشند، گذاشته‌اند برای بعد از مسابقات جهانی. من فکر می‌کنم حل و فصل این مشکل در آخر به ضرر یک گروه تمام شود. در حالی که رضازاده و باقری خا‌ک‌خورده این ورزش بودند و می‌توانستند بهتر از این عمل کنند.
فکر نمی‌کنید مشکل اصلی از خود مجمع وزنه‌برداری است. نظر خیلی‌ها این بود که رضازاده فقط مدال جهانی و المپیک دارد و این برای مدیریت فدراسیون کافی نیست.
اگر جامعه وزنه‌برداری می‌توانست انتخاب کند، اوضاع فرق می‌کرد. رضازاده عناوین جهانی داشت و مورد بدی برای ریاست فدراسیون نبود. حتی من هم فکر نمی‌کردم که ورزشکار وقتی مدیر می‌شود، این‌قدر با بچه‌ها فاصله داشته باشد. انتظار ما این بود که او دلسوز باشد. موقع مشکلات است که آدم‌ها خودشان را نشان می‌دهند. اما این‌ها برعکس عمل می‌کنند. شاید باورکردنی نباشد اما در اردوها هرکسی که اسم من و یکی‌دو نفر دیگر را بیارود، از اردو اخراج می‌شود. آنها جلوی دوربین خوشگل و سنگین صحبت می‌کنند و هرجا هم که بخواهند و به هرکسی دوست داشته باشند، در لفافه تیکه می‌اندازند اما بقیه جرات نمی‌کنند حرف بزنند. فدراسیون شده بچه‌بازی، کل‌کل‌کردن و لجبازی. آنها می‌گویند قانون فقط منم. من حرف می‌زنم. سرمربی تیم‌ملی هم چار‌چوبی را باید رعایت کند.
این همه مشکل هست، چرا مجمع فوق‌العاده تشکیل نمی‌شود تا راه‌حل پیدا کند؟
کسی زورش به فدراسیون نمی‌رسد. رییس هیات مازندران مقابل فدراسیون ایستاد. الان همه جور رایزنی می‌شود که برکنارش کنند. در حالی که سه سال پیاپی مازندران هیات نمونه بوده. نه کسی اجازه سوال کردن از فدراسیون را دارد و نه سوال کردن به نفع‌اش است. همه مطمئن هستند اگر این کار را بکنند، بعدش حتما باید استعفایشان را بنویسند. خیلی‌ها از همه‌چیز باخبرند، اما کسی جرات نمی‌کند حرفی بزند.
منبع: بهار
امسال مقدماتی المپیک نیست اما چیزی که این دوره از مسابقات را با شرایط بهتری روبه‌رو می‌کند، این است که لهستان میزبان است و از نظر آب‌و هوایی شرایط را به نفع تیم‌های قدر اروپایی می‌کند. بچه‌های ما هم وزنه‌های خوبی زده‌اند و احتمال این‌که مدال بگیرند، هست. البته رکوردهایی که زده شده در تمرینات بوده و باید دید در شرایط مسابقه می‌توانند همین وزنه‌ها را تکرار کنند یا نه. به‌هرحال این تیم شانس یکی‌دو مدال را دارد.
نظر بعضی‌ها این است که این تیم تجربه بالایی ندارد و شاید این موضوع مشکل‌ساز شود.
جز علیرضا دهقان بقیه بچه‌ها تجربه مسابقات بین‌المللی را دارند. حتی بعضی از آنها مثل جابر بهروزی و رسول تقیان که از زمان ایوانف در تیم‌ملی و اردوهایشان بوده‌اند، چند دوره مسابقات جهانی رفته‌اند. بقیه هم عنوان‌دار هستند.
نفراتی که الان به جهانی رفته‌اند، جدا از تیمی که کنار گذاشته شده، از نظر شما بهترین‌های حال حاضر وزنه‌برداری ایران هستند؟
انتخابی تیم‌ملی عادلانه نبود. روز رکوردگیری، در حق بچه‌هایی که در لیگ شرکت کرده بودند، اجحاف شد. لیگ را تا ظهر تمام کردند و از نفراتی که در اردوی تیم‌ملی بودند، بعدازظهر رکوردگیری کردند. این ضعف بزرگی بود. باید همه در شرایط یکسانی رکورد می‌زدند. نه این‌که به بچه‌های خودشان بگویند در تایم آزاد رکورد بزنند و بقیه در مسابقات فشرده. فدراسیون نمی‌خواست بچه‌هایی که در اردو هستند از بچه‌های باشگاهی شکست بخورند.
بچه‌های المپیکی که با شما تمرین می‌کنند وضعیت‌شان چطور است؟ اگر به مسابقات اعزام می‌شدند، می‌توانستند مدال بگیرند؟
با من تمرین نمی‌کنند. ما اردوهای کوتاه‌مدت برای جوانان و نوجوانان مازندران داشتیم که هرچند وقت یک‌بار برگزار می‌کردیم. بهداد سلیمی و دوستانش اسپانسر گرفته بودند و به ما هم پیشنهاد دادند زمان اردوها را بیشتر کنیم تا آنها هم بتوانند کمپ تمرینی داشته باشند. رکوردهایشان هم خوب است. بچه‌هایی مثل بهداد سلیمی، کیانوش رستمی و سعید محمدپور با همین وزنه‌هایی که در تمرین می‌زنند، مدالشان قطعی است. متاسفانه ما آنها را کنار گذاشتیم و الان برای گرفتن دو مدال هم اما و اگر می‌آوریم.
شما اگر جای حسین رضازاده، رییس فدراسیون بودید، برای آنها چه تصمیمی می‌گرفتید؟
به‌هرحال یک طرف سرمربی تیم‌ملی کوروش باقری بود و یک طرف هم این پنج وزنه‌بردار المپیکی.
فدراسیون وزنه‌برداری مسیر را اشتباه رفته. می‌توانست از پیشکسوتان و خانواده وزنه‌برداری، حالا به غیراز من، دعوت کند، تا جلسه‌ای بگذارند و مشکل را حل کنند. اما وقتی متولی فدراسیون در وهله اول طرف سرمربی‌اش را می‌‌گیرد، کارها به بن‌بست می‌خورد. رضازاده باید دو طرف را جذب می‌کرد. دوگانگی رییس فدراسیون بود که بیشتر مشکل ایجاد کرد. نه می‌شود تلاش مربی را نادیده گرفت و نه به این فکر کرد که فدراسیون و سرمربی‌اش بدون مدالهای این بچه‌ها می‌توانند قدرت‌نمایی کنند. فدراسیون به جای بزرگ فکر کردن، به مشکلات دامن زد. البته همه‌چیز گردن من افتاد و گفتند توکلی به همه‌چیز دامن می‌زند. کار فدراسیون این شد که گربه را دم حجله بکشد. بچه‌ها از المپیک برنگشته، خواستند شاخ آنها را بشکنند. فکر می‌کردند که چون این‌ها در المپیک قهرمان شده‌اند، می‌توانند هر کاری که خواستند انجام بدهند. آنها قبل از این‌که جرمی اتفاق بیفتد، خواستند پیشگیری کنند.
اتفاقی که تقریبا در دوره قهرمانی خودشان در وزنه‌برداری افتاده بود.
دقیقا. خودشان این‌طور رفتار کرده بودند و این ذهنیت را داشتند. اما چطور می‌شود پنج، شش نفر اشتباه کنند و فقط یک‌نفر حرف درست را بگوید؟ لااقل باید حرف آنها را هم گوش می‌کردند بعد قضاوت می‌کردند. متاسفانه با این اتفاق برخورد ریشه‌ای نشد. نه وزیر و نه کسان دیگری که در ورزش بودند، چاره‌ساز نشدند. امسال که گذشت، سال آینده مقدماتی بازی‌های المپیک است. این بچه‌ها با چه روحیه‌ای می‌توانند در مسابقات شرکت کنند؟ الان ما نباید دنبال این باشیم که برای المپیک شش سهمیه بگیریم، ما شرایط این را داریم که در هر شش وزن در المپیک مدال بگیریم.
الان کمی شرایط بهتر شده. نمی‌شد عده‌ای از بزرگان جمع می‌شدند، مشکل را حل می‌کردند؟
به جز خود فدراسیون، هیچ‌کسی اتفاقی را که افتاد، تایید نکرد. حتی رفتار این بچه‌ها را هم تایید نکردند. با وزیر (محمد عباسی) و دوروبری‌هایش خیلی صحبت کردند اما نتیجه‌ای نداد. این‌قدر راحت از این بچه‌ها گذشتند که کسی باور نمی‌کرد. فدراسیون بنزین روی آتش شد.
منظورم صحبت با رضا امیری‌صالحی، سرپرست جدید وزارت ورزش بود. برنامه‌ای برای صحبت با او ندارید؟
چند روز پیش بچه‌ها را خواسته و با آنها حرف زده بودند. هر برنامه‌ای هم که داشته باشند، گذاشته‌اند برای بعد از مسابقات جهانی. من فکر می‌کنم حل و فصل این مشکل در آخر به ضرر یک گروه تمام شود. در حالی که رضازاده و باقری خا‌ک‌خورده این ورزش بودند و می‌توانستند بهتر از این عمل کنند.
فکر نمی‌کنید مشکل اصلی از خود مجمع وزنه‌برداری است. نظر خیلی‌ها این بود که رضازاده فقط مدال جهانی و المپیک دارد و این برای مدیریت فدراسیون کافی نیست.
اگر جامعه وزنه‌برداری می‌توانست انتخاب کند، اوضاع فرق می‌کرد. رضازاده عناوین جهانی داشت و مورد بدی برای ریاست فدراسیون نبود. حتی من هم فکر نمی‌کردم که ورزشکار وقتی مدیر می‌شود، این‌قدر با بچه‌ها فاصله داشته باشد. انتظار ما این بود که او دلسوز باشد. موقع مشکلات است که آدم‌ها خودشان را نشان می‌دهند. اما این‌ها برعکس عمل می‌کنند. شاید باورکردنی نباشد اما در اردوها هرکسی که اسم من و یکی‌دو نفر دیگر را بیارود، از اردو اخراج می‌شود. آنها جلوی دوربین خوشگل و سنگین صحبت می‌کنند و هرجا هم که بخواهند و به هرکسی دوست داشته باشند، در لفافه تیکه می‌اندازند اما بقیه جرات نمی‌کنند حرف بزنند. فدراسیون شده بچه‌بازی، کل‌کل‌کردن و لجبازی. آنها می‌گویند قانون فقط منم. من حرف می‌زنم. سرمربی تیم‌ملی هم چار‌چوبی را باید رعایت کند.
این همه مشکل هست، چرا مجمع فوق‌العاده تشکیل نمی‌شود تا راه‌حل پیدا کند؟
کسی زورش به فدراسیون نمی‌رسد. رییس هیات مازندران مقابل فدراسیون ایستاد. الان همه جور رایزنی می‌شود که برکنارش کنند. در حالی که سه سال پیاپی مازندران هیات نمونه بوده. نه کسی اجازه سوال کردن از فدراسیون را دارد و نه سوال کردن به نفع‌اش است. همه مطمئن هستند اگر این کار را بکنند، بعدش حتما باید استعفایشان را بنویسند. خیلی‌ها از همه‌چیز باخبرند، اما کسی جرات نمی‌کند حرفی بزند.
منبع: بهار
در همین زمینه بخوانید
ارسال نظر
