امتیازی که ایران هوشیارانه در ژنو نداد

این حمایت، نه فقط در لایه‌های مردمی که در عالی‌ترین سطوح نظام نیز وجود دارد به گونه‌ای که رهبر انقلاب نیز در سخنان تاریخی خود که روز 12 آبان ایراد شد، هر گونه تضعیف تیم مذاکره‌کننده را ممنوع کردند و حمایت صریح‌شان را از دیپلماسی دولت یازدهم اعلام داشتند.

البته در این میان، ساده‌انگاران و نیز تاجران تحریم نیز وجود دارند که از استمرار وضعیت کنونی حمایت می‌کنند که به آنها نمی‌پردازیم.

هم اکنون مذاکرات حساس، مهم و سرنوشت‌ساز ایران و 1+5 در جریان است و پایان همین ماه نیز معاونان وزرای خارجه ایران و کشورهای مذکور، در ژنو گرد هم خواهند آمد تا گفت و گوهای ناتمام وزرای خارجه‌شان در نشست قبلی را تکمیل کنند.

بدیهی است که در هر مذاکره‌ای ، هر کدام از طرف‌ها می‌خواهند بیشترین امتیازات را در قبال کمترین داده‌ها کسب کنند و این، یک اصل و پیش فرض مسلم و طبیعی است.

آن طور که برخی منابع خبری اعلام کرده‌اند ، برخی خواسته‌های صورت گرفته از ایران در ژنو، حداکثری و امتیازات متقابل، حداقلی بوده است ، از جمله:

-توقف غنی‌سازی 20 درصد

-کاهش تعداد سانتریفیوژها و عدم استفاده از سانتریفیوژهای نسل جدید

-تبدیل ذخایر اورانیوم 20 درصد غنی‌شده به سوخت یا غنای کمتر

-تعطیلی تاسیسات آب سنگین اراک

- تعطیلی فردو

در مقابلِ:

-لغو برگشت‌پذیر بخشی از تحریم‌های خودرو ، طلا و پتروشیمی

-امکان انتقال بخشی از پول‌های ایران که در چین و هند و کره جنوبی مسدود شده‌اند.

اگر همه تحریم‌های ایران به همین چند مورد محدود بود، می‌شد این پیشنهاد را قابل تأمل دانست ولی واقعیت این است که در فرمول پیشنهادی ارائه شده به ایران، تقریباً همه برگ برنده‌های ایران را می‌خواهند و در مقابل، درصد ناچیزی از تحریم‌ها را بر می‌دارند.

معنای این پیشنهاد آن است که در مراحل بعدی ، ایران هیچ برگ برنده هسته‌ای نداشته باشد که بتواند برای لغو کامل تحریم‌ها، از آن بهره ببرد و لذا ناگزیر خواهد بود از امتیازات داخلی دیگر - مثلاً نابودسازی موشک‌های دوربرد - هزینه کند.

بنابراین، تیم مذاکره‌کننده ایران حق داشته است که با دوراندیشی نسبت به منافع ملی، این پیشنهاد را نپذیرد و بر فرمول منطقی "حرکت گام به گام و امتیازات متقابل" تأکید کند.

لذا جا دارد به طرف‌های مقابل ایران در مذاکرات هسته‌ای این اطمینان داده شود که مبنای حمایت ملی از مذاکره کنندگان هسته‌ای ایران، منافع ملی است و نه رسیدن به هر گونه توافقی.

در واقع، طرف ایرانی، توافق را برای توافق نمی‌خواهد بلکه معتقد است که اگر امتیازی می‌دهد، باید امتیازی هم‌سنگ آن را دریافت کند نه این که برای رسیدن به توافق و ایجاد خوش‌بینی کاذب در داخل، همه برگ برنده‌هایش را بدهد و چند امتیاز کوچک بگیرد، امتیازاتی که البته در حالت عادی امتیاز نیستند و "بدِ حادثه" ، به آنها لباس امتیاز پوشانده است (مثلاً لغو تحریم خودروسازی یعنی ایجاد بازار برای کمپانی‌های خودروسازی جهان یا استرداد بخشی از وجوه ایران در آسیا نیز چیزی نیست جز دادن پول نفت خودمان به خودمان).

جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا روز گذشته گفته است: "ما در مذاکره با ایران ، نه کور هستیم و نه احمق."

حال که ایشان خوشبختانه نه کور هستند و نه احمق ، دقت کنند که طرف ایرانی‌شان نیز کور و احمق نیست که همه برگ برنده‌هایش را بدون ما به ازای هم وزن، تقدیم کند و با دستان خالی از ژنو به تهران برگردد. مردم ایران نیز از دیپلمات‌های "بینا و دانا"یشان حمایت می‌کنند.

منبع: عصر ایران