پای امضایی که کردم، می‌ایستم

بحث نامه‌ای که نویسندگان ایرانی به وزیر ارشاد نوشته‌اند، همچنان داغ است. حالا بلقیس سلیمانی به ما می‌گوید که چرا این کار را انجام داده است، هرچند که تا به امروز کتابش پشت درهای ارشاد‌ گیر نکرده است، اما از ریشه با سانسور مخالف است.

چطور شد که این نامه را امضا کردید؟

ممکن است که من خودم به شخصه از این فضا آسیب ندیده باشم، اما به‌طور کلی با سانسور مخالفم. آثاری که تا به حال منتشر کردم پشت درهای بسته نمانده، اما خب با همان اصلاحات اولیه روبه‌رو شده و این وضعیت ایده آلی برای من نیست. به نظرم نویسنده باید با خیال راحت داستانش را بنویسد و دغدغه ممیزی آثارش را نداشته باشد.

به نظرتان نوشتن این نامه تاثیر خاصی دارد؟

ما وظیفه خودمان را انجام دادیم. در این زمان خاص تاریخی، به سانسور نه گفتیم و عقیده‌مان را از منظر یک هنرمند به گوش مسئولان رساندیم. شاید این نامه تاثیر مستقیمی روی شیوه اجرا و نحوه مجوز دادن نداشته باشد، اما حداقل کاری که ما انجام دادیم، در قالب یک صنف حرکت مقتدرانه‌ای انجام دادیم و دیگران را هم به این کار که یک حرکت مدنی مدرن است، ترغیب می‌کنیم، حتی اگر تاثیر خاصی نداشته باشد.

درباره مخالفت ناشران با صحبت‌های وزیر ارشاد مبنی بر حذف ممیزی پیش از انتشار چطور فکر می‌کنید؟

تجربه شخصی خودم نشان می‌دهد که ناشران به واسطه کار اقتصادی که انجام می‌دهند، محافظه‌کارند که این محافظه‌کاری هم طبیعی است. سرمایه آن‌ها در میان است. محافظه‌کار بودن به دنبالش یک مسئولیت هم دارد. ناشران نسبت به این قضیه اعتراض کردند، زیرا مسئولیت از بار دوشی آن‌ها برداشته شده. اما در این ماجرا بیش از این‌که ناشر صدمه ببیند، نویسنده متضرر می‌شود. جنس دغدغه‌های نویسنده و ناشر با هم تفاوت دارد. ناشر به واسطه کار اقتصادی که انجام می‌دهد، بازگشت سرمایه برای او مهم‌تر است، اما نویسنده با این اوصاف نمی‌تواند با رهایی کامل داستانش را بنویسد و این ترس در وجود او شکل می‌گیرد.

برای این‌که این روند، مسیر خودش را طی کند، چه پیشنهادی دارید؟

من فکر می‌کنم وزارت ارشاد باید همه نظرگاه‌ها را جمع کند و آنچه به خیر و صلاح فرهنگ این مملكت است را انجام بدهد. نظری که در این نامه اخیر آمده است، مقبول و مورد تایید صددرصد نیست. اما بهتر است ارشاد آن را گوشه ذهن خود داشته باشد. اگر قرار نیست سانسور را بردارد، بهتر است که یک ممیزی قانون‌مند و مدون شده را در نظر بگیرد. زیرا اتفاقات اخیر امر قانون‌مندی نیست. من مسئولیت امضای خودم را می‌پذیرم و تا جایی که امکان داشته باشد، ایستادگی می‌کنم. باید بگویم که هیچ لزومی به سانسور در ادبیات ایران نیست.

منبع:روزنامه بهار