چرا مردم از روحانی مچکرند نه از شما؟

رئیس جمهور رو به دوربین سخن می‌گوید. برای مردم از قهرمانان ورزشکارشان می‌گوید. از آنها برای این همه افتخارآفرینی تشکر و سپاس دارد و می‌گوید اگرچه به پاس این افتخار، مردم می‌گویند: « روحانی مچکریم » باید بگویم: «مردم خوب ایران متشکرم.» او سپس می‌گوید برای ورزش هیچ‌کاری نکرده و این فقط یک حس خوب است که نتایج را رقم زده. می‌گوید این موج امید است که چنین موفقیتی را رقم زده است.

حرف‌های او اما چه زود با واکنش وزیر پیشین ورزش روبرو می‌شود که انگار آقای عباسی یک شب تا صبح را نخوابیده تا همه آنچه در تاریخ ورزش ایران رقم خورده را در سیاهه‌ای به نام خود رقم بزند. عباسی که همه اهالی ورزش او را مقصر آنچه ورزش‌مان را در این لبه پرتگاه تاریخی دخالت خارجی می‌دانند حالا از عناوینی می‌گوید که کسب‌شان همزمان شده با 2 ساله مدیریت او. 4 مدال طلای المپیک، 3 نقره و کلی افتخار دیگر المپیکی و موفق‌ترین دوران المپیکی ورزش کشور که در همان دولت احمدی‌نژاد هم مدعیان بسیاری دارد.

محمد علی‌آبادی این موفقیت را حاصل تلاش خود می‌داند که او در 4 سال اول حضورش در ورزش توانسته بسترسازی برای موفقیت کشتی، رشد دوومیدانی، تیراندازی ، قایقرانی و ... کند. سعیدلو می گوید هر آنچه بدست آمده ادامه حماسه گوانگژو است. مدیریت او که 8 ماه مانده به المپیک به عباسی واگذار شد همه آن افتخارات را رقم زده است و البته فدراسیون‌ها مستقل از این ادعاها، چنین افتخاری را سبب تلاش‌های خود می‌دانند. چه اینکه یکی مثل سید مهدی هاشمی در تیراندازی هیچ‌گاه در دل همه مشکلات نداشتن فشنگ و دعوا با وزارت ورزش، سازمان تربیت بدنی و وزارت دفاع، هیچ گاه حاضر به پا پس کشیدن نشد و بودجه‌اش هم کمتر متکی به کمک‌های وزارتی بود و با حضور در مجلس خود سعی کرده همیشه بگوید آنچه در مجموعه زیر نظرش رخ داده ، همه از نتایج یک تلاش درون خانوادگی است.

دوومیدانی ایران در گوانگژو افتخارات زیادی داشت اما بعد از این بازی‌ها دستخوش تغییر شد. دونده‌های خوب ایرانی چون سجاد مرادی با بی‌مهری روبرو شدند و اگر درست تدارک می‌دیدند شاید نتایجی درخورتر در دوها هم برایمان رقم می‌خورد اما احسان حدادی . آیا او کشفی یک روزه است؟ کشفی چند ساعته؟ به یکباره رسیده است؟ پس با او چه کردید که بعد از المپیک از ورزش بیزار شد آقای وزیر پیشین؟ چه کردید که نرفت تا با پیراهن تیم ملی ایران قهرمان جهان شود؟ چه کردید که حالا با افتخار در فیلم صد روزگی دولت روی کار آمده می‌گوید:« امید که برگشت ، برگشتم...»

مروری بر اتفاقات کشتی بی‌شک حاصلش نتایجی شیرین‌تر را به همراه دارد. موفق‌ترین رشته ورزشی المپیکی ایران رشته فرنگی بود . آن هم به لطف حضور محمد بنا. هم او که همان قبل از المپیک از رفتارها ، از تغییرات در چارت ریاست فدراسیون ، از سرپرست انتخابی شما و از دخالت‌های رسول خادم در امور مربوط به کشتی فرنگی به ستوه آمده بود اما مردانه ایستاد. او ماند و بچه‌هایش دلاورانه درخشیدند. سئوال اما این است ، چطور چند هفته بعد از المپیک نتوانستید نگه‌اش دارید؟ چرا دلش را شکستید و چرا از کشتی فراری‌اش دارید؟ این که دیگر در حوزه اختیارات شما بود. چطور سیاه‌ترین دوره مدیریتی کشتی ایران را سرپرست منصو‌ب‌تان رقم زد و این رشته را تا کمر زیر بار قرض برد اما هیچ نداشتید تا کمکی به او کنید.

آقای وزیر پیشین در نامه‌تان خطاب به مردم شریف ایران آیا اینها را هم مرقوم فرموده‌اید؟ اگرچه بی‌شک مردم همه خوب اینها را به یاد دارند. به یاد دارند تیم کشتی آزاد ایران چون آه پشت سر داشت چطور قهرمانانش در عین شایستگی از مدال خوشرنگ طلا بازماندند. درست مثل دلی که از مهماندوست در دوره شما شکستند و هیچ نمردید تا مدال‌آورترین رشته المپیکی ما به نسبت تعداد شرکت کننده در 3 المپیک اخیر اینچنین در حسرت طلا بماند. قصه تعلیق و آنچه در دو سال گذشته بر سر ورزش آوردید هم که هزار بار گفته شده و نیازی به بازخوانی‌اش نیست.

فوتبال و والیبال هم که دیگر گفتن ندارد. والیبال امروز حاصل بذری 20 ساله است که به بار نشسته که البته در دوران دو مدیر پیش از شما در دولت‌های نهم و دهم از مدیریت این رشته حمایت شده است و تقویت شده. در فوتبال هم تلاش نافرجام‌تان برای حذف علی کفاشیان و زیر فشار گذاشتن این تیم در راه آماده‌سازی جام جهانی را چه بارها که رئیس فدراسیون در مصاحبه‌هایش گفته بود پس چه خوب می‌دانید که آن تیم بی‌امید.

همان تیمی که در قطر رفته بودید تا شاهد حذف و تغییرات احتمالی در همه ارکانش باشید اگر جهانی شد تنها به امید بود. به دعای خیر و به انگیزه‌ای که به یکباره موج آرای ملت بر کشور مستولی کرد. نه اینکه این را روحانی گفته باشد که باوری است تقریبا مشترک میان همه مردم کشور. پس به همین دلیل هم هیچ کس نمی‌گوید از شما متشکر است یا از مسئولان بالاترتان.

آقای عباسی چه زود دست به قلم بردید و چه زود خود را وارث همه موفقیت‌های ورزش معرفی کردید. شما این معلم اخلاق دهه‌های 60 و 70 شاید در دوران مدیریت اجرایی‌تان در وزارتخانه‌های دیگر موفقیت‌هایی داشتید. شاید در ورزش هم تمام تلاش‌تان را کردید اما آنچه از حاصل تلاش‌تان به جای ماند آن سیاهی روزهای بعد المپیک را هم شامل می‌شد. که هیچ از آنها نمی‌گویید. از اینکه وزارتخانه تحت امر شما از بودجه بیش از 200 میلاردی‌اش تنها توانست 40 میلیارد تومان در یک سال جذب اعتبار کند تا اینگونه ورزشی‌ها در تنگنا باشند.

این وظیفه شما بود که باید انجامش می‌دادید نه بغل کردن قهرمان المپیکی بعد از مدال طلا. شما بودید که باید پدرانه جلوی اختلاف میان ورزشکار، مربی و رئیس فدراسیونش را می‌کردید. آیا اینچنین کردید؟ به همین دلیل هم هست که مردم نمی‌گویند از شما متشکرند. شما که امید در دوران تان، انگار از ورزش رخت بسته بود.