زیکا به اروپا می‌رسد

 سازمان جهانی بهداشت (WHO) هشدار داد، با اینکه شیوع زیکا در سطح متوسط است، احتمال اینکه این ویروس در تابستان به اروپا سرایت کند وجود دارد.

سواحل دریای سیاه در روسیه، گرجستان و جزیره مادیرا مناطقی هستند که به دلیل پشه ناقل ویروس، بیشتر در معرض خطر قرار دارند. فرانسه، اسپانیا، ایتالیا و یونان از نظر احتمال شیوع بیماری در سطح متوسط قرار دارند و احتمال شیوع ویروس در انگلیس کم است. با این حال آژانس سازمان ملل هنوز بیانیه ای را در خصوص قوانین مسافرت به این مناطق وضع نکرده است.

سازمان جهانی بهداشت افزایش آگاهی عمومی در مورد این ویروس را به ویژه برای زنان باردار ضروری می داند و به دلیل سفرهای تابستانی نگران است.

ویروس زیکا در سال 1952 در اوگاندا و تانزانیا برای اولین بار در انسان مشاهده شد. بر اساس گزارش سازمان جهانی بهداشت، شیوع اصلی بیماری در آفریقا بود ولی پس از آن به طور پراکنده در آسیا دیده شد، تا اینکه در سال 2007 میلادی در جزیره ای به نام 'یاپ' Yap در میکرونزی واقع در اقیانوس آرام غربی شیوع گسترده ای یافت و نزدیک به 75 درصد ساکنین این منطقه را آلوده کرد.

به دنبال شیوع گسترده این عفونت در پلینزی (منطقه ای در اقیانوس آرام مرکزی) و بزریل به ترتیب در سال های 2013 و 2015 میلادی، متخصصان بهداشت، اطلاعات مربوط به عوارض عصبی و خودایمنی ناشی از بیماری را منتشر کردند.

در سال 2014 میلادی، شیلی اولین مورد انتقال ویروس در جزیره ایستر را تایید کرد و در ماه مه سال 2015، اولین مورد انتقال در ناحیه شمال شرق برزیل تایید شد. همراه با شیلی و برزیل، ویروس در کشورهای دیگر آمریکا از جمله باربادوس، بولیوی، کلمبیا، اکوادور، السالوادور، گوادلوپ، گواتمالا، گویان، هائیتی، هندوراس، مارتینیک، مکزیک، پاناما، پاراگوئه، پورتوریکو، سنت مارتین، سورینام و ونزوئلا گزارش شد.

زیکا از طریق یک پشه به نام Aedes که عامل انتقال تب دانگ و تب زرد نیز به شمار می آید، منتقل می شود. تب خفیف، خارش پوست و ورم ملتحمه، اولین علایم بیماری هستند که معمولا دو تا هفت روز طول می کشند.

درحال حاضر هیچ درمان خاصی برای این بیماری وجود ندارد و بهترین شکل پیشگیری، محافظت در برابر نیش حشره است.

عدم توسعه مغز جنین در مادران بارداری که در معرض ویروس قرار دارند، از مهمترین عوارض این بیماریست.