شاید اگر حسن روحانی رئیس جمهور ایران نمی شد، یا اگر مذاکرات هسته ای به سرانجام نمی رسید و همینطور اصلاح طلبان هیچگاه به فکر حضور در مجلس و ایفای نقش در قوه مقننه و مجریه نمی افتادند کار برای عده ای این چنین دشوار نمی شد.
صدای پای انتخابات به گوش می رسد و هرچه این صدا نزدیک تر می شود، افراد و گروه ها نیز با حرارت بیشتری فعالیت های انتخاباتی خود را پی می گیرند ؛ البته نباید فراموش کرد که گاهی برخی آنچنان مستاصل رفتار می کنند که دست به اشتباهاتی جبران نشدنی می زنند.به گزارش شبکه اطلاع رسانی تدبیر و امید، شاید اگر حسن روحانی رئیس جمهور ایران نمی شد، یا اگر مذاکرات هسته ای به سرانجام نمی رسید و همینطور اصلاح طلبان هیچگاه به فکر حضور در مجلس و ایفای نقش در قوه مقننه و مجریه نمی افتادند کار برای عده ای این چنین دشوار نمی شد.
جبهه پایداری از آن دست جریان هایی است که امروز چندان احوال خوبی ندارد و در تلاش است تا قایق آسیب دیده خود را در دریای پر تلاطم سیاست حفظ کند و سالم به ساحل برساند.
آغازی با لبخند اما....
سال 84 که محمود احمدی نژاد کلید اتاق ریاست جمهوری را از رئیس دولت اصلاحات تحویل گرفت می دانست که باید برای ماندن از همان روز برنامه ریزی کند.
مجلس هفتم مجلسی با اکثریت اصولگرایان بود اما قطعا این برای او کافی نبود و لازم بود نیروهای خودی بیشتری راهی مجلس شودند.
قهر اصلاح طلبان با صندوق های رای در مجلس هشتم موجب شد کرسی های بیشتری سهم اصولگرایان حامی احمدی نژاد شود و حمایت های بی دریغ موجب شد سال 88 بار دیگر نام احمدی نژاد از درون صندوق ها بیرون آمد.
دور دوم ریاست جمهوری احمدی نژاد با چالش های فراوانی آغاز شد و وضعیت به هیچ عنوان یک وضعیت عادی نبود به همین منظور اهالی دولت مهرورز بیش از گذشته به حمایت مجلس نیاز داشتند.
سال 90 سال انتخابات دهمین مجلس شورای اسلامی بود اختلافات میان احمدی نژادی ها و طیف اصولگرای سنتی عیان تر شده بود از آنجایی که انتخابات ریاست جمهوری 88 با حواشی بسیاری همراه بود و اصلاح طلبان نیز تصمیم گرفته بودند تا وارد میدان انتخابات نشوند از این رو نیاز به یک پارادوکس بود تا این تضاد نوعی شور انتخابات را بیشتر کند.
همه این عوامل موجب شد عده‌ای از اصولگرایان و برخی اعضای پیشین دولت احمدی‌نژاد در یک جبهه واحد، وارد کارزار انتخابات شوند و بدین ترتیب جبهه پایداری متولد شد.
اما اوضاع آنچنان که تصور می شد خوب پیش نرفت چرا که احمدی نژاد هرروز به واسطه تخلفاتش طرفدارانش را از دست می داد و کار بدانجا رسید که هرکسی از مدافعان رئیس دولت قبل بود، باید حمایتش را توجیه می کرد و حتی در گامی فراتر حامیان دیروز در انتقاد به احمدی نژاد گوی سبقت از یکدیگر می رباییدند تا همه درها به روی انها بسته نشود.
اما جبهه پایداری چاره ای جز ادامه راه نداشت؛ وقتی پای انتخابات ریاست جمهوری 92 به میان آمد و مهمترین گزینه این جبهه یعنی کامران باقر لنکرانی نتوانست تائید شورای نگهبان را به دست بیاورد و از سوی دیگر سعید جلیلی تنها گزینه مطلوب پایداری ها فقط 4 میلیون رای آورد، واقعیت بیشتر نمود پیدا کرد؛ واقعیتی که افول را فریاد می زد.
گل به خودی های پایداری
راند سوم بازی پایداری از سال 92 ، بعد از پیروزی حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری آغاز شد.
رئیس دولت یازدهم توانسته بود اعتماد مردم را که به شدت به سیاست های گذشته معترض بودند و انتقادات بسیاری نسبت به آن مطرح می کردند را جلب نماید و این اولین ضربه بر پیکره مهمترین حامیان دولت قبل بود.
وقتی دور جدید مذاکرات هسته ای آغاز شد حملات پی در پی پایداری ها هم آغاز شد و کم کم نام دیگر پایداری شد دلواپسان.
رویکرد آنها در جریان مذاکرات به گونه ای بود که اکثریت مردم که خواهان به نتیجه رسیدن مذاکرات بودند را موجاب می کرد که گویا این پایداری ها هستند که تنها مخالفین حل مشکل پرونده هسته ای و حل معضلات داخلی هستند و از این رو فاصله مردم با این گروه بیشتر و بیشتر شد.
مخالفت ها با دولتی که آمده بود تغییر ایجاد کند، تنها به موضوعات ریز و درشت سیاست خارجی ختم نشد و در جریان استیضاح رضا فرجی دانا و عرض اندام پایداری در استیضاح وزیر علومی که جامعه کثیری از دانشگاهیان حامی او بودند، گل دیگری بود که این جبهه وارد دروازه خود کرد.
خود کشی بعد از تصویب برجام
در شرایطی که مخالفان دولت یازدهم تمام تلاش خود را کردند تا مهمترین برگ برنده یعنی رسیدن به تفاهم با 5 قدرت جهان در دست اعتدالگرایان قرار نگیرد اما این تفاهم شکل گرفت و برجام برای تصویب راهی بهارستان شد.
پایداری ها ارامش نداشتند، تمام آن روز در صحن به این سو و آن سو رفتند تا نمایندگان را موجاب کنند به این طرح رای ندهند .
در نهایت جو سنگینی که این عده در صحن علنی بهارستان به راه انداختند موجب شد تا این اختلاف به اوج برسد، و آن زمانی بود که روح الله حسینیان عضو شورای مرکزی این جبهه تیم هسته ای را تهدید به مرگ کرد و بیان کرد که سیمان خواهد ریخت و آنها را در قلب راکتور دفن خواهد کرد.
در نهایت جو سنگینی که این عده در صحن علنی بهارستان به راه انداختند موجب شد تا این اختلاف به اوج برسد، و آن زمانی بود که روح الله حسینیان عضو شورای مرکزی این جبهه تیم هسته ای را تهدید به مرگ کرد و بیان کرد که سیمان خواهد ریخت و آنها را در قلب راکتور دفن خواهد کرد.
البته این اظهارات عجیب و غریب اعضای این حزب تنها به روز تصویب برجام ختم نشد چرا که پیش از آن بهرام بیرانوند در جریان دست دادن ظریف با اوباما خطاب به ظریف گفته بود اگر به اندازه جوجه خروس غیرت داشت این کار را نمی کرد .
بعد از حسینیان ، بیرانوند و رسایی این بار نوبت نقوی حسینی بود تا وارد صحنه شود و شاید تیرهای خلاص را به پایداری بزند.
نقوی حسینی که در جریان بررسی برجام در کمیسیون ویژه با رای فراکسیون رهروان راهی این کمیسیون شده بود، روندی خلاف فراکسیون در پیش گرفت و آنچنان در این مسیر بی مهابا به پیش رفت که طرح لغو عضویت او در فراکسیون رهروان ولایت مورد بررسی قرار گرفت.
ماجرای قرچک نیز مسئله دیگر بود که گویا این نماینده مجلس بیش از آنکه نماینده همه مردم ورامین و قرچک باشد تنها نماینده یک جریان است چراکه وقتی اصلاح طلبان بر اساس مجوز قصد شرکت در همایشی را داشتند نقوی حسینی خود در میان افرادی که برای اخلال در اجرای همایش آمده بودند شرکت کرد و همین امر موجی را علیه او به راه انداخت.
نهایتا کوچک زاده از دیگر چهره های حاشیه ساز این جبهه، هفته جاری برای ایجاد یک موج خبری در اعتراض به امحای سیب زمینی در فارس استعفا داد البته گویا تنها هدف خود نمایی بود و از ابتدا هم این استعفا چندان محکم نبود چرا که بعد از دقایقی به صحن بازگشت .
آنچه از رفتارهای اعضای این جبهه استنباط می شود ان است که آنها برای حفظ کرسی های خود دست به اقداماتی زده اند تا در راس اخبار باقی بمانند و از این طریق راهی برای ماندن در قدرت باز کنند؛ اما گویا فراموش کرده اند این گونه برخورد در میان مردم منسوخ است و این اقدامات تنها یک خود کشی سیاسی است.
در همین زمینه بخوانید
نظرات بینندگان
غیر قابل انتشار: ۰
| در حال بررسی: ۰
| انتشار یافته: ۲
محمد
| 
۲۰:۱۳ - ۱۳۹۴/۰۹/۰۴
پاسخ
به نظرم اين کار کوچک زاده کار خوبي بود و کار دولت در زمينه سيب زميني اشتباه بود. حالا کار ندارم کوچک زاده تند رو هست يا نه. دولت خوبه يا نه. در اين مورد حق با کوچک زاده بود. پاسخ ها
ناشناس
| 
| ۰۲:۴۶ - ۱۳۹۴/۰۹/۰۵
موافقم. ارسال نظر
