گوشهای جهانیان صدای اعتدال را شنیدند

در ستون یادداشت روزنامه اعتماد روز سه شنبه به قلم صادق زیباکلام آمده است : صحبت های حسن روحانی در سازمان ملل و هفتادمین مجمع عمومی این سازمان بسیار سنجیده، منطقی و موازنه شده بود و ایشان جانب اعتدال و میانه روی را به خوبی نگه داشتند.

صحبت های حسن روحانی در سازمان ملل و هفتادمین مجمع عمومی این سازمان بسیار سنجیده، منطقی و موازنه شده بود و ایشان جانب اعتدال و میانه روی را به خوبی نگه داشتند.
بی تردید صحبت های ایشان با انتقاد شدید جریانات تندرو در ایران مواجه خواهد شد. آنها انتظار داشتند رییس جمهور نسبت به امریکا و غرب موضع سرسختانه تر و خصمانه تری بگیرد.

اما شاهد بودیم که حسن روحانی بسیار محتاط درمورد عربستان صحبت وسعی کردند درچارچوب ها و عرف بین المللی مسوولیت های عربستان را در مورد این فاجعه به این دولت گوشزد کنند. رییس جمهور در جای دیگری از نطقش به صلح و توسعه اشاره کرد و بدون توسعه صلح را دست نیافتنی توصیف کردند.

به عقیده من این بخش از صحبت های حسن روحانی به خود کشورهای در حال توسعه و کشورهای منطقه خاورمیانه اشاره دارد. با وجود همه محدودیت ها و مشکلاتی که این کشورها پیش روی خود دارند، می توانند با برنامه ریزی درست و دقیق ظرف یک یا دو دهه از مدار توسعه نیافتگی خارج شوند و به ثبات و صلح در منطقه دست پیدا کنند و این مهم را کشورهایی همچون برزیل، مالزی و آرژانتین و بسیاری از کشورهای دیگر به اثبات رسانده اند.

بی شک دستیابی به صلح بدون توسعه امکان پذیر نیست و این صحبتی است که شاید بسیاری از دیگر ملل جهان هم به خاورمیانه توصیه کنند.

روحانی در بخش دیگری از صحبت هایش به این نکته اشاره کرد که جریانات خشونت گرا و افراطی موجب از بین رفتن نهضت های دموکراتیک در خاورمیانه شده اند که ظاهرا مقصود ایشان بهار عربی بوده است.

اما این نکته قابل تامل است که بهار عربی را داعش و جریانات تندرو از بین نبردند بلکه مجموعه ای از ضعف های جامعه مدنی در جهان عرب و پنجه آهنین نظامیان بود که به بهار عربی و دموکراسی خواهی در جهان عرب اجازه نداد تا رشد کند و به بار بنشیند. از سوی دیگر برخی حکومت های منطقه هم در وضعیت امروز خاورمیانه مسوول هستند و با عملکرد نابجای خود باعث شدند تا بحران در خاورمیانه پیچیده تر و فرصت رشد گروه های تندرو و تروریست در منظقه فراهم شود.
به طور کلی صحبت های ایشان خوب و سنجیده بود، چیزی که روشن تر از همیشه نمایان می شود این است که باید با زبان اعتدال و در عرف های بین المللی با جهان سخن گفت تا گوش شنوایی برای آن پیدا شود و جهان را همراه خود کرد.