تاریخچه‌ی‌معمولی‌شدن‌ماهواره/طنز

اوایل دهه‌ی هفتاد وقتی تازه پای ماهواره به خانه‌های تهران باز شده بود ما هم یک دیش بزرگ آلومینیومی روی پشت‌بام گذاشته بودیم. دقیقا سال ۷۳ بود. دیش‌های آن موقع خیلی بزرگ بودند و به قول نصاب‌های آن دوره فقط آسیا و تُرک را می‌گرفتند. آن روزها مردم در شهرستان‌ها می‌گفتند تهرانی‌ها یک چیزی دارند که با آن کانال‌های خارجی را نگاه می‌کنند. ما هم که تازه از شهرستان به تهران آمده بودیم، برای این‌که بگوییم تهرانی هستیم، ماهواره کار گذاشته بودیم. آن روزها خانه‌مان پر بود از مهمان‌هایی که از خرم‌آباد برای دیدن ماهواره به تهران می‌آمدند. ماهواره‌ی آن دوران چیز زیادی برای دیدن نداشت، چون یا چینی و ژاپنی بود، یا ترکی و هندی،‌ ولی جذابیت داشت. اصلا همین که امواج به طور غیرقانونی دریافت می‌شدند، لذت و هیجان داشت.

خلاصه، آن موقع هر کس به پدرم می‌گفت، نمی‌ترسی بیایند ماهواره را جمع کنند، با این پاسخ مواجه می‌شد که: من را ببرند، تو را ببرند،‌ او را ببرند، همه را که نمی‌توانند ببرند. بعد هم به‌زودی یک آنتن جدید قد کف دست می‌آید که روی پرده‌ی خانه نصب می‌شود و همه‌ی کانال‌ها را می‌گیرد! آن وقت چه؟ این هم مثل ویدئو بالأخره معمولی می‌شود.

این آنتن جدید که روی پرده نصب می‌شود، شایعه داغ آن دوران بود. خیلی‌ها حتا می‌گفتند از این نوع دریافت‌کننده امواج ماهواره دارند یا می‌گفتند هست، ولی چون خیلی گران است، نخریده‌اند. خلاصه کم‌کم دیش‌ها کوچک و کوچک‌تر شدند و مردم بیش‌تر وسایل دریافت امواج ماهواره‌یی خریدند، به طوری که الآن طبق برخی آمار، در تهران بیش از ۶۰ درصد مردم ماهواره دارند! البته چیزی که روی پرده نصب بشود، هنوز هم نیست، ولی دیش‌های گردان و دیش‌های کوچک اچ‌دی کم‌کم دارد جایگزین نسل قدیمی دیش‌ها می‌شود. به‌تازگی فرمانده مرزبانی ناجا گفته است: «کشفیات تجهیزات دریافت از ماهواره، 99 درصد افزایش یافته است.» یعنی اگر این همه دیش‌وفیش روی پشت‌بام خانه‌ی مردم است، از محل آن یک درصد که کشف نمی‌شود، تأمین می‌شود، وای به آن روزی که یک درصد بشود دو درصد!

البته خودمانیم، حالا مشکل دیگر مشکل ماهواره نیست. الآن مسؤولین هم خودشان ماهواره‌ی اچ‌دی دارند و علاوه بر ماهوراه، اینترنت هم هست و علاوه بر آن، فیس‌بوک هم هست و جامعه الآن از مرحله ماهواره گذشته و به مرحله فیس‌بوک رسیده است. الآن خانه هست روبه‌روی کلانتری که سه تا دیش دارد. یکی برای یوتل‌ست، یکی برای هات‌برد با سه ال‌ام‌بی ‌قیچی، یکی هم برای یاست!

اصلا هر وقت مردم از مرحله‌ی «به کسی نگو ماهواره داریم» گذشتند و وارد فاز علنی ماهواره داشتن شدند، یعنی محقق شدن حرف پدرم که می‌گفت: این هم مثل ویدئو، بالأخره معمولی می‌شود.