یک «روحانی مچکریم» دیگر!

در این روزهای «روحانی مچکریم» که هی شدت و حدت بیش‌تری هم پیدا می‌کند و به نظر می‌رسد بعضی‌ها طوری آن را می‌نویسند که باید با چند تشدید خواندش و حرف «چ» کیبوردشان عن‌قریب دچار اختلال ‌می‌شود، از یک بابت ویژه هم باز باید «روحانی مچکر» باشیم.

در دنیای مدرن ظاهرا تعلیق و انتظار در امور زندگی رفته رفته رنگ می‌بازند و معنای خود را از دست می‌دهند. مثلا اگر قدیم‌ترها ملت باید منتظر می‌شدند تا بچه به دنیا بیاید و بفهمند بالأخره دختر است یا پسر و سیسمونیِ درست خریده‌اند یا نه، امروزِ روز دیگر با سونوگرافی در همان ماه‌های اولیه، ته داستان مشخص می‌شود. یا مثلا اگر قدیم‌ترها‌ ملت باید منتظر می‌شدند تا فیلم‌های 12، 24 یا 36 تایی را که برای دوربین آنالوگ عکاسی‌شان خریده‌اند، تا ته و البته با ترس و لرز بیاندازند و ببرند بدهند عکس‌های‌شان ظاهر شود و چند روزی منتظر شوند تا ببینند چندتایش مانده و چندتایش سوخته و آن‌ها که مانده، چی از آب درآمده، حالا همه هی فرت و فرت با دوربین دیجیتال و گوشی موبایل عکس می‌اندازند و خوش‌شان هم نیامد، درجا پاک می‌کنند. خلاصه این‌که نتیجه از همان لحظه‌ای که عکس را می‌اندازی، معلوم است. در چنین دنیایی، ظاهرا دیگر پایان روایت نیست که اهمیت دارد، بلکه چگونگیِ روایت مهم است. حالا این‌ را داشته باشید، تا برگردیم به «روحانی مچکریم» خودمان.

آقای روحانی در زمان تبلیغات انتخابات ریاست‌جمهوری – با همین گوش‌های خودم شنیدم و کر شوم اگر دروغ بگویم! – گفتند، به ممیزی پیش از انتشار اعتقادی ندارند. آقای جنتی، وزیر ارشاد، هم که آمد، همین را گفت. ما هم هِی گفتیم، سنگی به این بزرگی! و این‌که سنگ بزرگ نشانه‌ی چیست، بماند. اما حالا خوب که فکر می‌کنم، می‌بینم آقای جنتی با پس گرفتن حرفش به فکر تعلیق و هیجان ماجرا بوده. خلاصه نمی‌شود همین‌طور کتابت را برداری ببری چاپ کنی. بالأخره نویسنده جماعت عادت دارند کمی (حالا از چند ماه تا هروقت) منتظر بمانند ببینند تکلیف کارشان چه می‌شود. همین‌طور خشک و خالی و بی هیچ مخلفاتی هم که نمی‌شود. من فکر می‌کنم برای این‌که آقای وزیرِ دولت آقای روحانی نگذاشت یک مصداق دیگر از تعلیق و انتظار از جامعه‌ی بشری رخت بربندد و زود سر و ته قضیه به هم برسد، باید گفت، «روحانی مچکریم». برای شما دوست عزیز، با تشدید زیاد!