سیاست ورزی ادیبانه یا تندروی در سیاست!

روزنامه «ابتکار» در سرمقاله امروز -چهارشنبه- خود با عنوان «ادب سیاست ورزی» به قلم «حمید قاسمی فیض آباد» نوشته است: در این جملات اندیشه کنید.' اینان مرتد سیاسی اند، آنانکه نمی فهمند اگر ما در عراق و روسیه جلوی داعش، القاعده و طالبان را نگیریم، باید در درون مرزهایمان با آن ها روبه رو شویم و مخالفین با این موضوع بیمار هستند. آنکه می خواهد خود را از تریبون مجلس مشهور کند، عقده ی مطرح شدن دارد این عده که در فلان جا جمع شده اند کوتوله سیاسی هستند. و..... این جملات در همین یکی دو هفته از کسانی صادر شده است که به طور حتم داعیه رسالت سیاسی دارند و از تریبون های عمومی ورسمی سخن گفته اند. واگر با آنها یک گفتگوی عمیق بشود. از دل گفتگوی آنها، مدیریت قوی،ادعاهای سیاستمدارانه و اهداف بلند بیرون می آید.

ابتکار افزوده است: در مصاحبه شهودی با این اشخاص، خصوصیتهای دیگری نیز پیدا می شود که نافی ادعاهای گزاف آنهاست و اگر درباره ی همین جملات بالا؛ چندی بعد از آنها سوال شود که آیا اینگونه سخن گفتن نیکو است ؟ به طور معمول جواب خواهند دادکه اینگونه سخن گفتن شایسته هیچکس نیست و سیاستمداران هرگز چنین نمی کنند. و هر سیاستمداری اگر چنین کلماتی را به زبان بیاورد.لاجرم باید از دنیای سیاست، خداحافظی اجباری کند.واین در حالی است که این جملات از همین مدعیان سیاست ورزی صادر شده؛ که برای آنان؛ این نتایج را به بار خواهد آورد.

الف ) اینگونه افراد در قلمرو اهل تدبیر دسته بندی نمی شوند.

ب ) آنها از دور اندیشی لازم در سخن گفتن به دور هستند.

ج)اینان به دیگران، به خصوص به مخالفین خویش احترام لازم را نمی گذارند.

د)اینان نمی توانند با دیگران همنوایی و همراهی کنند.

هـ ) اینان اگر در گروهی قرار بگیرند، به رهبری گروه ارتقا نمی یابند.

و )آنها در بسیاری از اوقات تکروی می نمایند.

ز) این افراد در رسیدن به اهداف خویش به طور معمول ناموفق هستند.

ح) این افراد قدرت همگرایی کمتری دارند و قدرت واگرایی آنان بیشتر است.

ط) این چنین افرادی به سرعت با همین انگ های خود ساخته روبرو خواهند شد. ونکاتی زیادی در این باره می شود ردیف نمود،که از آن می گذریم.لیک فراتر از این نتایج؛نتایج اجتماعی آن، بسیار آسیب زا تر است.

چنین سخنانی؛ فضای سیاسی و از آن مهمتر فضای اجتماعی را نا امن می سازد. به همین دلیل آحاد جامعه که از ادب، رفتار و گفتار برخوردار هستند حاضر به وارد شدن در محیط های آنها نمی شوند و محیط آنها، فضای و هوایی خاص داشته. و بسیار کوچک و محدود باقی مانده و هرگز گسترش نمی یابد. عدم گسترش چنین رفتار هایی در جامعه امری مطلوب است ولی باتوجه به اینکه حوزه سیاست ورزی در ایران، امری سنتی است؛ مدرنیته سیاست در این کشور ناقص است،واز پس آن سپهر سیاسی جامعه و کشور با چنین افرادی خود نمایی می کند و این موضوع آسیبی بس بزرگ است و اگر این سخنان از کسانی صادر شود که در مصادر بزرگ سیاسی هستند،نگرانی آن بس بیشتر خواهد شد. از همین رو با اینکه این افراد در فضای خصوصی خود توان باز آفرینی و تکثیر ندارند اما می توانند فضای سیاست ورزی را نامطلوب جلوه دهند. این مسئله وقتی خطیر می شود که رقیبان تمایل دارند تا از این طریق حریف را به کناری گذاشته و سپهر سیاسی را چند پاره کنند.

این مسئله علاوه بر ابعاد داخلی ابعاد خارجی نیز دارد. و چون در نظام بین الملل قدرت رسانه ای کسانیکه ما با آنها مواجه می شویم بیشتر است. چنین موضوعاتی می تواند به عنوان خصوصیات جامعه ایرانی قلمداد شده و روی آن تاکید شود. در برابر چنین آسیبی اگر سپهر سیاسی ایران به سیاست ورزی مودبانه و یا به عبارت دیگر دیپلماسی ادب ورزی شناخته شود. هم می تواند در استحکام ملی و یکپارچگی کشور موفق باشد و هم می تواند در جهان افکار عمومی با دیپلماسی مودبانه، اهداف سیاست خارجی کشور را با قدرت بیشتری، دنبال کنند و سرعت رسیدن به اهداف را دو چندان نمایند. برای مقایسه عملی می توان به سیاست گفتگوی فرهنگها و گفتگوی تمدنها و به نامه نگاری های دولت نهم و دهم به سران کشور ها اشاره کرد آنگاه دریافت که کدامیک موفق تر بوده اند آنانکه ادیبانه سیاست می ورزیدند و یا آنها که سیاست را به سخن تند می آلودند !