تسلیت رئیس حوزه هنری برای درگذشت حسین آهی

 رئیس حوزه هنری در پیام تسلیتی از شخصیت معنوی، اجتماعی و ادبی حسین آهی گفت و درگذشت این شاعر پیشکسوت کشور را به خویشاوندان او و اهالی فرهنگ و ادب تسلیت گفت.

به نقل از پایگاه خبری حوزه هنری، در پی درگذشت حسین آهی، شاعر و پژوهشگر،‌ محسن مومنی شریف، رئیس حوزه هنری پیام تسلیتی صادر کرد که به شرح زیر است:

«روشن از مهریم، خورشید جهان‌گردیم ما

در هوای عشق امّا کمتر از گردیم ما

روح بی‌تاب و جان مشتاق استاد حسین آهی به دیدار دوست شتافت و موجبات حزن و اندوه بیکران اهالی شعر و ادب، بویژه علاقه‌مندان آن شاعر فرزانه و پژوهشگر فاضل را موجب شد. بزرگمردی که علاوه بر چیره‌دستی در شعر و ادب، همواره به جوانمردی و حسن خلق نیز شهره بود. بی‌شک فراق چنین عزیزی که اسوۀ ادب و اخلاق بود، داغ جانسوزی بر دل اهل ادب است.

او عمر پر از معنویت خود را در راه اعتلای ادبیات فارسی سپری کرد و در این راه اشعار و پژوهش‌های‌ بلندمعانی‌اش، به یادگار خواهد ماند. باشد که آثار و ثمرات هنر باورمندانه و ارادهٔ عاشقانه او در پاسداری از زبان فارسی و فرهنگ ایران اسلامی چراغ راه دیگران شود.

حوزه هنری درگذشت این شاعر متعهد و پژوهشگر توانا را خدمت خانواده مکرم ایشان و اهالی شعر و ادب تسلیت عرض می‌کند و برای آن عزیز سفرکرده از درگاه پروردگار حیّ متعال رحمت، مغفرت و علو درجات مسئلت دارد و برای بازماندگان ایشان شکیبایی آرزومند است. »

حسین آهی، شاعر و گوینده رادیو، متولد آذر سال ۱۳۳۲ که سال‌ها در رادیو فعالیت داشت بر اثر سرطان غدد لنفاوی دار فانی را وداع گفت.

او مدتی را به دلیل بیماری بستری بود و شامگاه هفتم مردادماه در منزل درگذشت.

«تماشاگه راز» از رادیو فرهنگ شامل خوانش جدیدی از غزلیات حافظ، از جمله برنامه‌های پرطرفدار زنده‌یاد حسین آهی بود.

او تحصیلات مقدماتی را در تهران گذراند و پس از آن بر زبان‌های فارسی، عربی، پهلوی و آلمانی تسلط یافت. آهی در علومی مانند صرف، نحو، منطق، نجوم، فقه، اصول عروض و کلام دست به مطالعه و پژوهش زد و در آن‌ها صاحب‌نظر شد. اوّلین پژوهش‌های او در مباحث شعری و ادبی در سال ۱۳۵۵ ثمره می‌دهد؛ تا آن‌جا که هنوز به ۱۸ سالگی نرسیده‌ بود که کتاب «بحور شعر فارسی» را منتشر کرد و در همان دوران تحسین تنی چند از بزرگان شعر فارسی نظیر محمدرضا شفیعی کدکنی و مهدی اخوان ثالث را بر خود برمی‌انگیزد. اخیراً نیز بهاءالدین خرمشاهی به ویژگی‌های این اثر اشاره‌ای داشته‌ است.