محمد ولی‌زاده، دوست این شاعر که ناشر کتاب‌های او هم هست، گفت: آقای مؤید عصر سه‌شنبه (18
شهریورماه) در بیمارستان مسیح دانشوری تهران تحت عمل جراحی قرار گرفت و تا
مشخص شدن نتیجه پاتولوژی، دوران نقاهت را می‌گذراند.
به تازگی بزرگداشت این شاعر ساکن لاهیجان در جشنواره شعر رضوی در سیرجان برگزار شد.
محمدحسین مهدوی سعیدی که با نام شعریِ م. مؤیّد شناخته می‌شود، متولد 1322 در نجفِ اشرف است و از شاعران مدرن و موج نو به حساب می‌آید. شعرهای او از دهه 40 در مجلات ادبی به چاپ رسیده، اما نخستین مجموعه شعرش با نام «مگر با لبخنده ماه» در سال 1373 از سوی نشر محراب اندیشه راهی بازار کتاب شده است. «گلی اما آفتابگردان» (نامجوفرد، 1380) دومین دفتر از شعرهای منتشرشده اوست که جایزه شعر امروز ایران (کارنامه) را به دست آورده است. «تو کجاست؟» (آئینه جنوب، 1384)، «سیماب‌های سیمین» (ثالث، 1385)، «پروانه بی‌خویشیِ من» (فرهنگ ایلیا، 1386)، «نرگسِ هنوز» (تکا، 1386)، «بی‌خوانشِ پرندگان» (داستان‌سرا، 1389)، «سه‌بار می‌گویم گل سرخ» (فصل پنجم، 1390)، «دستاسِ هنوز می‌چرخد» (فرهنگ ایلیا، 1390)، «به سپیدیِ تاج‌محل» (داستان‌سرا، 1390)، «پندار آبی» (طرح‌واره‌ها) (شبچراغ، 1391)، «زیر درختِ آفتاب» (فصل پنجم، 1391) و «درخشش شبانه سیب سایه» (انتشارات داستان‌سرا، 1393) از دیگر دفتر شعرهای م. مؤید به شمار می‌روند. همچنین کتابی با نام «حسینِ علی درود خداوند بر او» (شرکت چاپ و نشر بین‌الملل، 1386) در کارنامه او دیده می‌شود.
