هر چند بخش بزرگی از مردم چنين برداشتي از ماجرا نخواهند داشت و گمان مي‌كنند كه نمايندگان خود را برتر مي‌دانند و به همين منظور حق ويژه‌اي براي عبور از خط ويژه! براي خود قايل هستند و اين نه فقط تبعيض آشكار است، بلكه نوعي تحقير مردم نيز محسوب مي‌شود.
در ميان خبرهاي ريز و درشت اين روزها، يك خبر توجه چنداني را جلب نكرد، ولي اگر نيك بنگريم خبر تكان‌دهنده‌اي بود. يكي از خانم‌هاي نماينده تهران در مجلس نسبت به صدور نامه‌اي از سوي سازمان اداري مجلس اعتراض كرده است. هرچند متن نامه در دسترس نيست، ولي به‌ظاهر نامه‌اي است كه از نمايندگان خواسته اگر خواهان صدور مجوز براي عبور از خطوط ويژه اتوبوس در سطح شهر هستند، اعلام درخواست كنند. اين خانم نماينده در اعتراض گفته است: «یکی از مشکلات کلانشهر تهران که موضوعات جانبی بسیاری را از خود متاثر می‌کند، ترافیک است. با توجه به وضعیتی که در شهر تهران وجود دارد، ما باید شرایط را درک کنیم. برای ایجاد فرهنگ سالم و سازنده در این‌خصوص باید همه مسئولان نیز همراه و همگام با مردم در این جهت حرکت کنند، نه این‌که با پیشنهادی همانند صدور مجوز عبور از خطوط ویژه برای نمایندگان این فاصله‌گزینی بین مردم و مسئولان را رقم زنند. باید در نظر داشت که چنین پیشنهادهایی مغایر با اصول قانون اساسی است که در آن همه افراد ملت را دارای حقوق مساوی برشمرده و همگان را به‌طور یکسان مورد حمایت قانون قرار داده‌است.»
چرا چنين ايده‌اي طرح شده است و اصولا راهنمايي و رانندگي چرا آن را پذيرفته است؟ حتما به اين علت كه ترافيك تهران سنگين است و نمايندگان مجلس در عبور و مرور از شهر با اتلاف وقتشان در ترافيك، می‌خواهند از خط ويژه عبور كنند و زودتر به كار مردم برسند!
هر چند بخش بزرگی از مردم چنين برداشتي از ماجرا نخواهند داشت و گمان مي‌كنند كه نمايندگان خود را برتر مي‌دانند و به همين منظور حق ويژه‌اي براي عبور از خط ويژه! براي خود قايل هستند و اين نه فقط تبعيض آشكار است، بلكه نوعي تحقير مردم نيز محسوب مي‌شود. فارغ از اين نكته، اگر اين توجیه را بپذيريم، در اين صورت افراد زيادي خواهند بود كه وقت آنان حداقل به اندازه وقت نمايندگان ارزش دارد و اگر بيشتر ارزشمند نباشد، به‌طور قطع كمتر نيست. مديران شركت‌هاي معتبر، پزشكان متخصص، مديران دولتي مثلا تا رده رئيس اداره، كارآفرينان و...
خيلي‌هاي ديگر هستند كه بايد از اين حق بهره‌مند شوند. ولي كيست كه نداند خط ويژه نه براي افراد مهم، بلكه براي استفاده‌هاي عمومي مثل اتوبوس، آتش‌نشاني، آمبولانس و پليس است. حتي اين خودروها نيز بايد هنگام ماموريت از اين خطوط استفاده كنند، والا اگر قرار باشد آمبولانسی كه حامل بيمار نيست و احضار هم نشده، از اين خطوط استفاده كند، خلاف قاعده است. احتمالا نمايندگان مجلس پس از گرفتن مجوز عبور از خط ويژه، خواهان عبور از چراغ قرمز و قرار دادن چراغ گردان روي خودروهاي خودشان نيز مي‌شوند!
اين نگاه محصول انديشه‌ای نادرست درباره وظايف و كاركرد نمايندگي است. آنان گمان مي‌كنند كه روی صندلی يك كارشناس نشسته‌اند. اين برداشت كاملا نادرست است. كارشناسان را از طريق رأی‌دادن مردم تعيين و انتخاب نمي‌كنند. هيچ پزشك حاذق يا مهندس خلاق يا راننده خبره‌ای را از طريق رأي مردم انتخاب نمي‌كنند. نماينده مردم در واقع در درجه نخست نماينده مردم است و لزومي ندارد كه در يك حوزه كارشناس خبرهاي باشد؛ او بايد نماينده مردم و از دل مردم باشد؛ با آنها نشست و برخاست كند و بازتاب‌دهنده آمال و آرزوها و دردهاي آنان باشد. نماينده‌اي كه براي خود شأن و جایگاه كارشناسي قايل است، بايد آن را از طريق ديگري اثبات كند. نماينده‌اي كه كم‌كم خود را درون خودرو حبس مي‌كند، از خط ويژه بهره‌مند مي‌شود، از VIP فرودگاه استفاده می‌کند و هرچه امتياز است مي‌گيرد، در صف خريد نمي‌ايستد، اتوبوس نمي‌داند چيست، در تاكسي‌هاي زهوار در رفته سوار نشده تا نخ شلوارش به فنر صندلي گير كند و نخ‌كش شود و... او نمی‌تواند نماينده خواست مردم باشد. شايد كارشناس خوبي باشد، ولي به‌طور قطع نماينده خوبي نخواهد شد.
شايد اين مورد با مخالفت افكار عمومي حل شود، اما مسأله اين است كه چرا عده‌اي به خود جرأت چنين پيشنهادي داده‌اند، ولي به زشتي آن پي نبرده‌اند. اين درد را نمي‌توان به اين سادگي درمان كرد.
ارسال نظر
