خاورمیانه، گورستان انتظارات آمریکا که باید از آن برود

نشنال اینترست در گزارشی نوشت: ایجاد 'ناتوعربی' یعنی دعوت به جنگ همه کشورهای عضو. خاورمیانه گورستان انتظارات ایالات متحده می باشد و تنها راه بازگشت ثبات به آن، عقب نشینی آمریکا به عنوان یکی از بی ثبات کننده ترین نیروهای حاضر در منطقه است.

'داگ باندو' از اعضاء ارشد اندیشکده 'کیتو' در یادداشتی با عنوان 'خطر ایجاد یک اتحاد جدید عربی' افزود: دونالد ترامپ ناتو (پیمان آتلانتیک شمالی) را دوست ندارد پس چرا به دنبال ایجاد یکی دیگر در خاورمیانه است؟

دونالد ترامپ رئیس جمهوری آمریکا چندی پیش پیشنهاد ایجاد ناتوی عربی را توسط کشورهای عربی خاورمیانه داده بود.

با این حال، دونالد ترامپ رئیس جمهوری آمریکا که سازمان پیمان آتلانتیک شمالی را دوست ندارد، می خواهد یک ناتو عربی ایجاد کند و نام آن را هم به صورت موقت 'اتحاد راهبردی خاورمیانه' گذاشته و به احتمال زیاد عربستان سعودی قرار است رهبری آن را برعهده گیرد؛ کشوری که به دلیل گرفتن امتیاز از آمریکا باعث ایجاد انتقادهایی نسبت به ترامپ شده است.

در ادامه یادداشت این نشریه آمریکایی آمده است: 'تیم لندرینگ' معاون وزیر امور خارجه آمریکا در امور خلیج فارس در زمان تشکیل مجمع عمومی سازمان ملل از ایده ایجاد 'ناتوی عربی' حمایت کرد و به نظر می رسد اگر شرایط به همین شیوه پیش رود، آمریکا میزبان نشستی در این خصوص در ماه ژانویه باشد.

در خصوص ناتو اصلی باید گفت شکل گیری آن بسیار مفید بود. کشورهای اروپای غربی در طول جنگ جهانی دوم ویران شده بودند و اتحاد جماهیر شوروی، کشورهای اروپای شرقی و مرکزی را مطیع کرده بود. از طرفی سلطه شوروی بر اوراسیا به اندازه ای نبود که بتواند تهدیدی برای استقلال آمریکا باشد اما با این حال محیط امنیتی خطرناکی برای ایالات متحده به مدت چندین سال ایجاد کرده بود. لذا ناتو به اروپایی ها اجازه داد تا با استفاده از تعهد نظامی آمریکا در برابر تهدید روسیه یا هر دشمن فرضی دیگر مقابله کنند. با این حال، اروپا حتی پس از بهبود اقتصادی، همچنان به 'عموسام' اعتماد کرد و این وابستگی را ادامه داد.

امروزه حتی کشورهائی مانند لهستان و کشورهای حوزه بالتیک که ادعا می کنند در معرض تهدیدهای روسیه قرار دارند، تنها حدود دو درصد از تولید ناخالص داخلی را هزینه ارتش خود می کنند. آنها انتظار دارند که ایالات متحده در آخرین لحظه ناگهان به کمکشان بیاید و آنها را نجات دهد. اما باید گفت اشکال کار آنجاست که ناتو بیش از آنکه در عمل معنی اتحاد بدهد، تنها یک نام را به دنبال خود می کشد. ترامپ بارها و بارها این نکته را مطرح کرده، اما مقامات رسمی دولت وی برای تضعیف تلاش های وی تلاش فراوانی کرده اند. بنابراین یک ناتوی عربی، نامش هرچه که باشد تنها این مشکل را چند برابر می کند. از دیگر مشکلات این اتحاد این است که این سازمان تنها به اهداف اعضای آن محدود خواهد بود و به گفته سخنگوی شورای امنیت ملی، این اتحاد 'همچون سنگری در برابر تروریسم و افراط گرایی عمل خواهد کرد و ثبات را به خاورمیانه می آورد.

با این وجود، تقریبا تمام کشورهای حوزه خلیج فارس در طول سالها، تسهیلات فراوانی برای تروریستها ایجاد و در واقع آنها را پشتیبانی مالی کرده اند. اکثر تروریست های 11 سپتامبر از عربستان سعودی بودند و این کشور در دهه های اخیر 100 میلیارد دلار صرف پشتیبانی مالی از 'وهابیت' کرده؛ وهابیتی که همواره پیشگام تروریسم بوده است. ریاض و ابوظبی فعالانه در بی ثبات کردن یمن، لیبی، سوریه و لبنان شرکت کرده و از سوی دیگر، کویت، عمان و قطر همواره روابط مثبتی با تهران داشته اند. بنابراین و به معنای واقعی کلمه دولت آمریکا با تشکیل ناتوی عربی همه کشورهای عضو را به جنگ علیه یکدیگر دعوت می کند.

به نوشته ایرنا؛بنابراین تنها راه برای تشکیل یک ناتوی عربی موفق این است که واشنگتن دیگر کشورهای عربی را نهیب زند تا به رهبری عربستان در این اتحاد تن دهند. اما اشکال کار اینجا است که در این میان از واشنگتن نیز انتظار می رود در کنار عربستان بایستد؛ عربستانی که هیچ توجهی به اقدامات خود در یمن ندارد و دست به جنایات گسترده در این کشور عربی می زند.

در حقیقت، چرخش به سمت سیاست عربستان به معنی دعوت به جنگ، بی کفایتی و فساد در منطقه است و عربستان سعودی و امارات متحده عربی از این اتحاد برای پیشبرد اهداف خود استفاده می کنند و کاری به هدف آمریکا و دیگر کشورهای عضو نخواهند داشت. به عبارتی این دو کشور عربی از پشتیبانی آمریکا سوء استفاده کرده و از آن برای تضعیف دیگر همسایگان میانه رو خود استفاده خواهند کرد.

در طرف دیگر میدان واشنگتن خود یکی از بی ثبات کننده ترین نیروهای حاضر در منطقه است؛ حمله به عراق و لیبی و تلاش برای سرنگونی دولت سوریه و حمایت از عربستان برای جنایت در یمن. هیچ دولت دیگری به اندازه آمریکا به این اندازه مرتکب ویرانی نشده است.

بعضی از آمریکایی ها بیش از آنکه به فکر تامین انرژی ایالات متحده و ثبات منطقه ای باشند، به دفاع از اسرائیل می اندیشند. اسرائیل (رژیم صهیونیستی) که از حزب لیکود رادیکال است نیز آمریکا را به بازی گرفته است. اسرائیل که مسلح به سلاح هسته ای است می تواند در برابر هرگونه تهدیدی از خود دفاع کند. اسرائیل هم مانند تمامی کشورهای همسایه باید بداند تهدید اصلی برای ماهیت اسرائیل داخلی است. لذا اگر اسرائیل به دنبال نگهداشتن جمعیتی از اعراب به عنوان نیروی کار باشد، دیگر نمی تواند هم یک کشور دموکرات باشد و هم یهودی.

در واقع یک ناتو عربی نمی تواند برای دولت های منطقه آنچه را که ناامیدانه به دنبالش هستند به ارمغان آورد. این حکومت ها برای بقاء باید بر سرکوب مردمشان تکیه کنند و در کنار همه اینها ناتوی عربی ارتش ایالات متحده را به صورتی کاملا رسمی در اختیار گیرد.

امروزه کشورهای خلیج فارس بیشتر کارهای خود اعم از باغبانی تا پزشکی را از طریق بستن قرارداد با سازمان های خارجی انجام می دهند و همین کار را هم با ارتش خواهند کرد. بنابراین ناتوی عربی به گونه ای رسمی سبب می شود که آنها از ارتش آمریکا همچون بادیگارد خود استفاده کنند.

لذا باید گفت خاورمیانه گورستان انتظارات ایالات متحده است. چند دهه مداخله نظامی واشنگتن نه تنها نتایج عکس، بلکه پیامدهای فاجعه باری در پی داشته است. واشنگتن با تأثیرات ویرانگر در عراق و لیبی آنها را به ویرانه ای تبدیل کرده و با دخالت در جنگ های داخلی لبنان و سوریه به نتیجه ای نرسیده است. ایالات متحده در سراسر منطقه از جمله در بحرین، مصر، ایران، عربستان سعودی و امارات متحده عربی، از استبداد حمایت کرده است.

به عبارتی ایالات متحده با حمایت از ریاض و اوبوظبی از مسببان جنایات خونین در یمن است و با دفاع از دموکراسی اسرائیلی که برای شهروندان عرب آن بی معنی است مسبب ایجاد خشونت و تروریسم علیه آمریکایی ها در داخل و خارج از کشور است.

این یک رکورد فاجعه بار است و در این میان ناتوی عربی می تواند راهبرد شکست خورده واشنگتن را تقویت کند. نکته آخر اینکه واشنگتن باید از خاورمیانه عقب نشینی کند و باید خاطرنشان کرد در شرایطی که پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) وزنه بسیار سنگینی برای آمریکا است، اتحاد جدید خاورمیانه ای (ناتو عربی) از همان ابتدا در سرازیری سقوط قرار خواهد گرفت.

***'نشریه آمریکایی نشنال اینترست در طول تقریبا سه دهه فعالیت از آغاز کار خود را با تمرکز بر سیاست خارجی شروع کرد. این نشریه در سال 1985 توسط 'ایروینگ کریستول' و 'اوون هریس' تأسیس شد و با متفکران و دولتمردانی همچون 'دیسرائیل'، 'بیسمارک' و 'هنری کیسینجر' ارتباط دارد. گرچه سیاست های بین المللی در چند دهه گذشته بطور قابل توجهی تغییر کرده است، اما اساسنامه این نشریه همچنان بدون تغییر باقی مانده و تمرکز خود را بر روی سیاست خارجی در راستای منافع ملی آمریکا قرار داده است'.