احمد توکلی و احتمال پشیمانی مجدد در آینده

 عبدالحسین طوطیایی، پژوهشگر در روزنامه آفتاب یزد نوشت: «آقای احمد توکلی چهره نام‌آشنایی برای مردم کشورمان از آغاز انقلاب اسلامی است. چهره‌ای که در ۲۷ سالگی وزیر کار و سخنگوی دولت وقت بود. او از جمله نمایندگی چندین دوره و ریاست مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی، رقابت با مرحوم‌ هاشمی رفسنجانی در انتخابات ریاست‌جمهوری ششم، استفاده از بورس دولتی دکترا در کشور انگلستان و... را در کارنامه خود دارد. یکی از دوستانم که در قید حیات نیست از ایام هم‌سلولی با آقای توکلی در زندان کمیته مشترک (قبل از انقلاب) خاطره جالبی نقل می‌کرد. ایشان به دلیل پایبندی شدید به مبانی شرع و شائبه ذبح غیر شرعی گوشت در غذای زندان، گوشت را از سهم غذای خود جدا و مابقی مواد آن را پس از آب کشیدن و با وجود گرسنگی مصرف می‌نمود (نقل به مضمون).

تا آنجا که این راقم آگاهی دارد آقای توکلی همواره فعالیت و مواضع سیاسی خود را در اردوگاه اصولگرایان و به شکل منتقد پی گرفته است. غلظت این مواضع البته به‌ صورتی نبود که دیگر جریانات سیاسی فصل مشترک پایداری با وی بیابند. بنابراین انتقاد مستمر ایشان از سیاست‌های اقتصادی دولت‌های نهم و دهم به‌ گونه‌ای نبود که دست حمایت خود را از آنها برگیرد. آقای توکلی اما در مصاحبه‌ای در سال ۱۳۹۴ اعتراف نمود که گرچه هر دو دوره به آقای احمدی‌نژاد رای داده اما از کار خود پشیمان است. نگارنده در یادداشتی (روزنامه آفتاب یزد – ۳۰ شهریور ۹۴) ساده‌سازی چنین اشتباهی را تا حد تنها یک ابراز پشیمانی مورد نقد قرار دادم. نوشتم که یک رجل سیاسی و با کوله‌باری از تجربه و به عنوان یک شخصیت مرجع چگونه می‌تواند رای و اشتباه خود را تنها در قالب یک شخصیت حقیقی تعریف نماید؟ آیا امثال آقای توکلی می‌توانند ادعا کنند در آسیب‌های جبران‌ناپذیر رخ داده در دولت‌های نهم و دهم اثر انگشتی نداشتند؟ و اساسا چرا با وجود اشتباه تراژیک در دور اول، شخصی چون ایشان اشتباه کمدی‌وار مجددش را در دور بعدی تکرار می‌نماید؟

آقای توکلی اینک و با وجود اظهار پشیمانی‌های صادقانه دو سال قبل خود اما به‌ نظر می‌رسد از گذشته باز هم بهره کافی نگرفته است. ایشان با نوشتن نامه سرگشاده‌ای به آقای روحانی و نقد سخنرانی‌های انتخاباتی وی به‌ طور ضمنی به او سرانجامی از محصور شدن را هشدار و پند و اندرز دادند و این که آقای روحانی از فتنه‌گری بپرهیزند. با توجه به این شدت از خیرخواهی آقای توکلی این پرسش در ذهن متبادر می‌شود که این نصایح را چرا به‌ صورت خصوصی به آقای روحانی ننمودند؟ انعکاس نامه‌ای مشتمل بر پند، هشدار و تهدید و به‌ صورت سرگشاده مفهومی جز این ندارد که آقای توکلی باز هم وارد بازی انتخابات شده‌اند. موضع‌گیری‌های له و علیه که از آقای توکلی در این مدت مشاهده می‌شود نگرانی ایجاد می‌کند؛ نگرانی از آن که اگر در هشت سال بعد باز هم ایشان پشیمان شوند، از چه واژه و عباراتی استفاده خواهند کرد؟ آیا نسل آینده که آقای توکلی را برای مواضع حمایتی‌اش از دولت‌های نهم و دهم مورد داوری قرار خواهد داد، در این تکرار بعدی چه خواهد گفت؟

از آقای توکلی‌ها این انتظار هست به گذشته‌های دورتر خود نظری بیندازند. در این یادآوری ایشان حتما از خود خواهد پرسید که آیا خوردن آن گوشت‌ها و در گرسنگی درون زندان واقعا مکروه یا حرام‌تر بوده یا که استفاده از بورس تحصیلی پرهزینه برای تکمیل رزومه‌های شخصی گناه به‌ شمار می‌آید؟ به عنوان کسی که زادگاه و تاریخ زندگیش با خطه شمال کشور پیوند دارد و حضور چندین دوره‌ای خود در مجلس و مرکز پژوهش، چه گام‌های بازدارنده‌ای در برابر تخریب طبیعت بی‌نظیر شمال کشور تاکنون برداشته‌اند؟ اگر با وجود این فرصت‌ها اما انفعالی از جانب ایشان بوده است نسبت این کوتاهی‌ها با مصرف آن گوشت‌ها را چگونه ارزیابی می‌نمایند؟ تردیدی ندارم که جناب ایشان که تجربه شجاعت ابراز پشیمانی را در خود دارند در محاکمات وجدانی با خویش به بسیاری بازنگری‌ها خواهند رسید. پرسشی که سرانجام وی از خود خواهد پرسید این که احمد توکلی حال حاضر آیا در راستای شخصیت سال۱۳۵۳ خود تکامل پیدا کرده است یا نه؟»