آرژانتین و لهستان در پی همکاری نفتی با ایران

 مدل قراردادی این شرکت برای پیمانکاران داخلی تشریح شد و مذاکره با «بی.پی» انگلیس، شرکت نفتی آرژانتین، «سینوپک» چین و شرکت ملی نفت این کشور (سی.‎ان.‎پی.‎سی) برای همکاری بر اساس این چارچوب در حال انجام است.

به نقل از مدیرعامل شرکت مناطق نفتخیز جنوب نوشت: مدل قراردادی این شرکت برای پیمانکاران داخلی تشریح شد و مذاکره با «بی.پی» انگلیس، شرکت نفتی آرژانتین، «سینوپک» چین و شرکت ملی نفت این کشور (سی.‎ان.‎پی.‎سی) برای همکاری بر اساس این چارچوب در حال انجام است.

 وزارت نفت با هدف تنوع بخشی به قراردادهای جدید نفتی و جذب بیشترین سرمایه و فناوری نوین، افزون بر مدل موسوم به قراردادهای جدید نفتی، به شرکت مناطق نفتخیز جنوب اجازه داده است به عنوان بزرگ ترین شرکت تولیدکننده نفت ایران، مدل خاص خود را برای قراردادهای نفتی تهیه کند.

مدل قراردادی شرکت مناطق نفتخیز جنوب که تاکنون بر اساس آن چند تفاهمنامه با شرکت های بین المللی امضا کرده، بر مبنای جذب سرمایه گذاری خارجی و همچنین فناوری های جدید تدوین شده است.

به گزارش دوشنبه وزارت نفت، مدیرعامل شرکت مناطق نفتخیز جنوب در حاشیه نشست با شرکت‌های داخلی در تهران، گفت: با قرارگاه خاتم الانبیا، شرکت نفت و گاز پرشیا و انرژی دانا نشست‎هایی برگزار و پس از تشریح مدل قراردادی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب، دیدگاه آنها دریافت شد.

«بیژن عالی پور» افزود: نشست‎های ما افزون بر شرکت‌های خارجی با شرکت‌های داخلی صاحب صلاحیت وزارت نفت در تهران و اهواز در حال برگزاری است.

عالی پور گفت: شرکت ‌های داخلی مورد مذاکره برای همکاری و توسعه میدان‌ها باید شریکان خارجی پیدا کنند تا در سایه این مشارکت منابع مالی و فناوری روزآمد دنیا برای توسعه میدان‌ها استفاده شود.

وی با مثبت ارزیابی کردن نشست‎ها با شرکت‌های داخلی ابراز امیدواری کرد به زودی با برخی از آنها تفاهمنامه همکاری امضا شود.

عالی پور به امضای ۲ تفاهمنامه براساس چارچوب قراردادی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب با کنسرسیوم «پرگس» و شرکت «شلمبرژه» اشاره کرد و گفت: مذاکره با دیگر شرکت‌های خارجی همچون بی.پی، شرکت نفتی آرژانتین، شرکت ملی نفت چین (سی.‎ان.‎پی.‎سی) و سینوپک برای همکاری براساس این چارچوب قراردادی در حال انجام است.

وی همچنین به سفر آتی مقام‎های شرکت نفت و گاز لهستان در ماه ژانویه (دی- بهمن) به ایران برای مذاکره با این شرکت خبر داد.

عالی پور گفت: مدل قراردادی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب پیرو موافقت وزیر نفت تهیه شد که براین اساس مشارکت شرکت‌های داخلی و خارجی در صنعت نفت براساس سبد قراردادی خواهد بود تا بتوانیم افزون بر جذب سرمایه، فناوری مورد نیاز را پیاده کنیم.

چارچوب قراردادی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب پس از تصویب در هیات مدیره شرکت ملی نفت ایران، قابل اجرا شد.
این چارچوب قراردادی در مسیر الگوی جدید قراردادهای نفتی و منطبق با کلیات آن است و در جزییات تابع شرایط و ساختار فنی و تخصصی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب به شمار می رود که برای نخستین بار در صنعت نفت اجرا می‌شود.

شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب تابع شرکت ملی نفت ایران و عهده‌دار تولید ٨٠ درصد نفت کشور است و می تواند بر اساس چارچوب قراردادی مختص خود، چهار میدان پارسی، کرنج، رگ سفید و شادگان را مشتمل بر ٩ مخزن، توسعه دهد.

این ٩ مخزن شامل سه مخزن آسماری، پابده و خامی در میدان کرنج، سه مخزن آسماری، بنگستان و خامی در میدان رگ سفید، مخزن آسماری در میدان پارسی و ٢ مخزن آسماری و بنگستان در میدان شادگان است.

در این شیوه قراردادی، کارفرما، شرکت ملی نفت ایران و مجری طرح، شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب استکه از طرف و به نمایندگی از کارفرما (شرکت ملی نفت ایران)، راهبری طرح را بر عهده دارد.

براساس چارچوب قراردادی مختص شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب، پیمانکار شرکت یا شرکت‌های صاحب صلاحیت نفتی داخلی یا خارجی، به تامین منابع مالی مورد نیاز مکلفند.

چارچوب قراردادی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب مبتنی بر ٢ نوع قرارداد شامل «توسعه، اجرای طرح‌های ازدیاد برداشت (EOR & IOR) و بهره برداری» و «عملیات محور (Job Based) شامل عملیات حفاری، چاه محور یا تاسیسات سطح الارضی» تعریف شده است.

بخش عمده و اساس کار شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب بر نوع نخست قرارداد یعنی توسعه، اجرای طرح‌های ازدیاد برداشت و بهره برداری متمرکز است.

براساس چارچوب قراردادی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب که به تصویب هیات مدیره شرکت ملی نفت ایران رسیده است، پیمانکار همه فعالیت‌ها و هزینه‌ها را با نظارت و راهبری مجری طرح (شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب) انجام می‎دهد و راهبری توسعه، تولید و بهره برداری از میدان یا مخزن، برآوردهای اولیه برای دستیابی به اهداف تولیدی، تدوین برنامه پایه تولید، نهایی سازی برنامه‎های مالی و عملیاتی سالیانه و راهبری تیم‌های مدیریتی و فنی در حین اجرای طرح بر عهده شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب است.

برای اجرای قراردادهای نوع نخست که مشتمل بر توسعه، اجرای طرح‌های بهبود یا ازدیاد برداشت (EOR & IOR) و بهره برداری است، مجری طرح با انجام مطالعات مهندسی مخزن، یک طرح توسعه اولیه تهیه و از شرکت‌های معتبر و صاحب صلاحیت نفتی برای ارایه پیشنهاد دعوت می‌کند.

تصمیم‌های مالی نیز برای افزایش یا کاهش (کلی یا سالیانه) میزان سرمایه گذاری نسبت به طرح توسعه در چارچوب قرارداد با توافق دو طرف انجام می‌شود.

برنامه مالی و عملیاتی سالیانه باید به تایید شرکت ملی نفت ایران برسد.