ارتقای کیفی مذاکرات، بهبود لحن و ادبیات نمایندگان و حتی نوع پوشش و کاهش تذکرات رییس مجلس درباره رعایت نظم در صحن علنی مجلس شورای اسلامی که روز به روز قابل قیاس بود به گمان بسیاری به خاطر پخش مستقیم مذاکرات از تلویزیون بود.
استقبال
مردم از 4 روز پخش مستقیم تلویزیونی مذاکرات مجلس شورای اسلامی با دستور
بررسی صلاحیت وزیران پیشنهادی رییس جمهور، این پیشنهاد را قابل طرح می سازد
که سیمای جمهوری اسلامی در کنار شبکه های متعدد خود، شبکه اختصاصی مجلس
نیز ایجاد کند.
از ابتدای جمهوری اسلامی تاکنون مطابق اصل 69 قانون اساسی تمام مذاکرات جلسات علنی به صورت مستقیم از رادیو پخش می شود اما همان گونه که پیش تر در گفتاری با عنوان «شنیدن، کی بود مانند دیدن» تصریح شده بود مشاهده چهره و نوع گفتار نمایندگان تاثیر بیشتری بر مخاطب دارد تا صرف شنیدن و البته به مصداق همان ضرب المثل، ارتباط چشمی و دیدن و تماشا کردن به مراتب قوی تر از رابطه ناشی از شنیدن است.
ارتقای کیفی مذاکرات، بهبود لحن و ادبیات نمایندگان و حتی نوع پوشش و کاهش تذکرات رییس مجلس درباره رعایت نظم در صحن علنی مجلس شورای اسلامی که روز به روز قابل قیاس بود به گمان بسیاری به خاطر پخش مستقیم مذاکرات از تلویزیون بود چرا که نمایندگان خود را در منظر مردم و در یک تالار شیشه ای می دیدند و احساس می کردند که میلیون ها نفر آنها را زیر نظردارند. هر چند این آفت را هم دارد که نمایندگانی که حرف چندانی نیز نداشتند به صرافت سخن گفتن و خودی نشان دادن بیفتند اما محاسن آن بر این عیب می چربید.
این گفتار البته نمی خواهد بر ذوق زدگی شبکه خبر در اخذ تاییدیه از این و آن نماینده صحه بگذارد [ که گاه یادآور کاراکتر «فامیل دور» در مجموعه «کلاه قرمزی» بود که مدام از این و آن می پرسید: « من چه جوری بودم؟!»] چرا که اتفاق اصلی در پارلمان رخ می داد و تلویزیون فاعلیتی نداشت و تنها پوشش می داد اما می توان بر این نکته انگشت گذاشت که تلویزیون ایران در رقابت با شبکه های ماهواره ای به یک مزیت نسبی و حتی اختصاصی دست یافته است.
اگر تا پیش از این تنها مسابقات فوتبال مزیت نسبی یا اختصاصی سیمای جمهوری اسلامی به حساب می آمد که دست رقیبان از آن کوتاه بود پخش مستقیم مذاکرات مجلس نیز می تواند به یک مزیت نسبی و البته اختصاصی برای تلویزیون ایران تبدیل شود. ضمن این که هزینه چندانی هم ندارد و کافی است با هزینه تولید برخی سریال های تلویزیونی مقایسه شود که گاه سر به دقیقه ای سه میلیون تومان می زند.
پخش تلویزیونی جلسات مجلس ، هم استانداردهای رفتاری نمایندگان را ارتقا می دهد و هم ، مردم را در قضاوت نسبت به عملکرد نمایندگان و گزینش آنها یاری می رساند.
از ابتدای جمهوری اسلامی تاکنون مطابق اصل 69 قانون اساسی تمام مذاکرات جلسات علنی به صورت مستقیم از رادیو پخش می شود اما همان گونه که پیش تر در گفتاری با عنوان «شنیدن، کی بود مانند دیدن» تصریح شده بود مشاهده چهره و نوع گفتار نمایندگان تاثیر بیشتری بر مخاطب دارد تا صرف شنیدن و البته به مصداق همان ضرب المثل، ارتباط چشمی و دیدن و تماشا کردن به مراتب قوی تر از رابطه ناشی از شنیدن است.
ارتقای کیفی مذاکرات، بهبود لحن و ادبیات نمایندگان و حتی نوع پوشش و کاهش تذکرات رییس مجلس درباره رعایت نظم در صحن علنی مجلس شورای اسلامی که روز به روز قابل قیاس بود به گمان بسیاری به خاطر پخش مستقیم مذاکرات از تلویزیون بود چرا که نمایندگان خود را در منظر مردم و در یک تالار شیشه ای می دیدند و احساس می کردند که میلیون ها نفر آنها را زیر نظردارند. هر چند این آفت را هم دارد که نمایندگانی که حرف چندانی نیز نداشتند به صرافت سخن گفتن و خودی نشان دادن بیفتند اما محاسن آن بر این عیب می چربید.
این گفتار البته نمی خواهد بر ذوق زدگی شبکه خبر در اخذ تاییدیه از این و آن نماینده صحه بگذارد [ که گاه یادآور کاراکتر «فامیل دور» در مجموعه «کلاه قرمزی» بود که مدام از این و آن می پرسید: « من چه جوری بودم؟!»] چرا که اتفاق اصلی در پارلمان رخ می داد و تلویزیون فاعلیتی نداشت و تنها پوشش می داد اما می توان بر این نکته انگشت گذاشت که تلویزیون ایران در رقابت با شبکه های ماهواره ای به یک مزیت نسبی و حتی اختصاصی دست یافته است.
اگر تا پیش از این تنها مسابقات فوتبال مزیت نسبی یا اختصاصی سیمای جمهوری اسلامی به حساب می آمد که دست رقیبان از آن کوتاه بود پخش مستقیم مذاکرات مجلس نیز می تواند به یک مزیت نسبی و البته اختصاصی برای تلویزیون ایران تبدیل شود. ضمن این که هزینه چندانی هم ندارد و کافی است با هزینه تولید برخی سریال های تلویزیونی مقایسه شود که گاه سر به دقیقه ای سه میلیون تومان می زند.
پخش تلویزیونی جلسات مجلس ، هم استانداردهای رفتاری نمایندگان را ارتقا می دهد و هم ، مردم را در قضاوت نسبت به عملکرد نمایندگان و گزینش آنها یاری می رساند.
ارسال نظر