عمادالکتاب در کوچه پشت امامزاده عبدالله +تصاویر

ماشین‌ها در هر عبورشان به کوچه‌ی پشت امامزاده «عبدالله» در شهرری به قبر«عمادالکُتاب» نزدیک‌تر می‌شوند و با هر چراغی که در شب می‌زنند، انگار به او یادآوری می‌کنند که مراقب خودش باشد.

قبر «میرزا محمد حسین سیفی قزوینی» ملقب به «عمادالکُتاب» استاد خوشنویس خط نستعلیق در 100 سال گذشته، حدود 40 سال است که پشت بنای مقدس امامزاده «عبدالله» و در آخرین نقطه‌ی میان امامزاده و کوچه در شهر ری دفن شده است؛ قبری که این روزها بیشتر انبوه زباله‌های ریخته شده در اطرافش بهانه‌ی جذب افراد است تا مکان دفن «پیرو و گسترش دهنده‌ی سبک و شیوه میرزای کلهر».

دور تا دور قبر را علف‌های هرز گرفته‌اند، علف‌هایی که در بهار بیشتر قد می‌کشند. سنگ قبر «عمادالکُتاب» هم سال‌هاست بر اثر بی‌توجهی‌ها، هر روز به سفیدی مرگ نزدیک‌تر می‌شود.

هر چند پیش از این صحبت‌هایی درباره‌ی نصب یک مقبره کوچک روی قبر «عمادالکُتاب» مطرح شده بود، اما به نظر می‌رسد گذر زمان هم چاره‌ساز این بی‌توجهی و فراموشی از سوی کانون خوشنویسان و میراث فرهنگی برای توجه به مقبره‌ی وی نیست.

امیرمسیب رحیم‌زاده، مدیر میراث فرهنگی شهرستان شهر ری در این زمینه  می‌گوید: قرار بود کانون خوشنویسان در این زمینه اقدامی انجام دهد، حتی میراث فرهنگی شهرستان شهر ری نیز به آن‌ها اعلام کرده است که در صورت مناسب بودن طرح برای مقبره «عمادالکُتاب» در امامزاده عبدالله، با این کانون همکاری و تعامل لازم را خواهد داشت.

وی می‌افزاید: با توجه به این‌که متولیان اصلی برای قبر این شخصیت هنری، اداره اوقاف و آستان امامزاده هستند، باید برای انجام چنین طرحی از آن‌ها نیز در این زمینه کمک و تعامل لازم گرفته شود.

میرزا محمدحسین سیفی قزوینی در سال ۱۲۷۱ شمسی در خیابان ناصرخسرو آموزشگاه خوشنویسی دایر کرد و اسم آن را «دارالکتابه» گذاشت؛ او نسخه‌ای از شاهنامه‌ی فردوسی را برای مظفرالدین شاه خوشنویسی کرد و به این مناسبت لقب «عمادالکتاب» گرفت.

او هفت سال معلم مشق احمدشاه شد. وی قبل از دور‌ه‌ی مشروطیت جزو کاتبان وزارت انطباعات و در دورهٔ سلطنت احمدشاه قاجار، مدتی در وزارت داخله، منشی و همان اوقات معلم مشق خط سلطان احمدشاه نیز بود. در چند سال اواخر عمر نیز در دربار پهلوی سمت خوشنویس مخصوص داشت. وی در سال ۱۳۱۳ شمسی موفق به دریافت نشان درجه یک فرهنگ از وزارت معارف ( وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی فعلی) و یک قطعه مدال نفیس از دربار رضاشاه شد.

وی سرانجام در سن ۷۵ سالگی در بیست و ششم تیرماه سال ۱۳۱۵ هجری شمسی در تهران درگذشت و در امامزاده عبدالله شهرری دفن شد. گورستان و امامزاده عبدالله، 14 اردیبهشت 1378 به شماره 2313 در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است.