«پسرانی» که راه «پدران» سینمای ایران را ادامه دادند

از قدیم الایام رسم بر این بود، هر فرزند خلفی راه و کسب پدر را پیشه خود می‌کرد و کمر همت را برای رونق بیشتر و رزق حلال خانواده می‌بست.

همین پسر خلف خانواده و یا پسران، بلافاصله بعد از تعطیلات و قبول شدن در امتحانات پایان ترم مدارس روانه حجره پدری می‌شدند و جارو به دست عرق جبین می‌ریختند و به اصطلاح پول درآوردن را یاد می‌گرفتند.

با این توصیفات اگر پدرش طبیب بود، پسر نسخه‌پیچ داروخانه می‌شد و اگر استاد معمار، پسر گچ‌کار و یا طراح حاذقی در تزئینات ساختمانی بود.

اما عالم هنر و خاک خوردن صحنه تئاتر و تلویزیون، چیزی کمتر از نسخه پیچی داروخانه و شاگرد معمار ندارد و کم نداریم خانواده‌هایی که پشت در پشت (جد اندر جد) جای پایشان را در دنیای هنر محکم کردند و هرکدام از اعضای خانواده گوشه‌ای از این سفره خوش رنگ و لعاب را سوزن می‌زنند.

محمدعلی کشاورز، عزت‌الله انتظامی، جمشید مشایخی، علی نصیریان، داوود رشیدی از جمله پدران عالم هنر هفتم هستند که با آثار ماندگارشان ردپایی از خودشان برای فرزندان و ادامه راه هنر جا گذاشته‌اند.

ردپایی که در خانواده‌های مشایخی، نوذری، انتظامی، رشیدی، امیرسلیمانی، ارجمند و دیگر هنرمندان هنرهفتم می‌توان پیدا کرد.

اینجاست که می‌گویند «پسر کو ندارد، نشان از پدر/ تو بیگانه خوانش، مخوانش پسر». البته درجایی که همه از تب بازیگری می‌سوزند، نشان اجداد کاری نیست و این استعداد و بن مایه آدم‌هاست که نردبان پیشرفت می‌شود.

با نگاهی اجمالی به پدران سینما و تلویزیون و همچنین کارنامه کاری بزرگان، خانواده انتظامی توانسته است با هنرنمایی در عرصه تصویر و موسیقی عزت‌الله انتظامی را در مقام پدر و مجید انتظامی را پسرخانواده معرفی کند.

همچنین باید از بزرگ مرد عرصه سینما ایران و رضا خوشنویس «هزار دستان» علی حاتمی گفت. نادر مشایخی فرزند جمشید مشایخی است که در سال 1384 بعد از جدایی علی رهبری از ارکستر سمفونیک تهران، عهده‌دار این مسئولیت شد و قطعات سمفونی فیه ما فیه، مولانا و .... را به امضای خود در آورد.

در این بین نباید از ماندگارترین نقش مجموعه تلویزیونی امام علی(ع)، مالک اشتر (داریوش ارجمند) غافل شد. انوشیروان و داریوش دو برادری هستند که با ایفای نقش در سریال های خاطره‌انگیز رسانه ملی، توانستند همراه پسرهایشان لقب خانواده‌ای هنری را از آن خود کنند.

همچنین امیریل و برزو دو فرزندی هستند که سوای از یدک کشیدن عنوان بازیگری دستی بر آتش موسیقی نیز دارند.

دیگر پدران سینمای ایران

پولاد کیمیایی بازیگر جوان سینمای ایران فرزند مسعود کیمیایی؛ وی فعالیت‌های سینمایی خود را از ۷ سالگی و با بازی در فیلم «سرب» به کارگردانی پدرش آغاز کرد و بعد از آن در فیلم‌های «تجارت»، «ضیافت»، «سلطان»، «فریاد» و ...ایفای نقش کرد. وی در سال ۱۳۸۷ در سریال «مرگ تدریجی یک رویا» به کارگردانی فریدون جیرانی به ایفای نقش پرداخت که این اولین تجربه پولاد کیمیایی در تلویزیون است.

سعید سهیلی پس از ساختن فیلم‌هایی همچون مردی «شبیه باران» ،«سنگ کاغذ قیچی» و... دیده شد و سهیلی پسر با آثاری همچون «چند متر مکعب عشق»، «رخ دیوانه» و «کلاشینکف»، در سینمای ایران ظاهر شد.

در بخش کارگردانی، نویسندگی بازیگری و حتی موسیقی کم نداریم پدرانی که عشق به هنر و حرفه خود را به یادگار گذاشته‌اند. سعید امیرسلیمانی و فرزندانش کمند و سپند امیر سلیمانی، داود رشیدی و دخترش لیلی رشیدی، ایرج محمدی تهیه‌کننده مجموعه‌های تلویزیونی و پسرش حامد محمدی کارگردان و نویسنده سینما و تلویزیون، مجید مظفری و فرزندش نیکی مظفری، عبدالرضا و پندار اکبری و بزرگان دیگری چون مرحوم علی حاتمی، منوچهر نوذری و ....از جمله هنرمندانی هستند فرزندها حرفه آنها را پیشه خود کرده‌اند و در مسیر تعالی روح هنر قدم بر می‌دارند.