چکناواریان: برای 60 سال آینده‌ام برنامه دارم

نشست خبری نمایشگاه آثار نقاشی لوریس چکناواریان در خانه‌ی هنرمندان ایران برگزار شد.

 لوریس چکناواریان آهنگساز و رهبر ارکستر پیشکسوت در ابتدای این نشست، اظهار داشت: این نمایشگاه سومین نمایشگاه نقاشی من است که با حمایت و پشتیبانی خانه‌ی هنرمندان ایران برگزار می‌شود. نمایشگاه اول من سال‌ها پیش در گالری شیرین و نمایشگاه دوم در لس آنجلس آمریکا برگزار شد که خوشبختانه با استقبال مواجه شد.

به این خاطر من تشویق شدم و از آنجا که اعتقاد دارم ارتباطی بین هنرها است که مرز ندارد، تصمیم گرفتم ۵۰ اثر از نقاشی‌هایم را به نمایش بگذارم. علاقه من به نقاشی از زمانی آغاز شد که به موسیقی علاقه‌مند شدم. وقتی به کشورهای مختلف سفر می‌کردم به ارکستراسیون و رنگ آمیزی در موسیقی بیشتر پی بردم و همواره دوست داشتم بین دو فضای موسیقی و نقاشی ترکیب و ارتباطی برقرار کنم که بتوانم در قالب آن رنگ سازها و ملودی‌ها را در بوم نقاشی بیاورم. مثلا قرمز برایم کنترباس است، همه چیز در موسیقی برایم رنگ دارد.

چکناواریان ادامه داد: کار من نقاشی نیست، اما در این مدت که به نقاشی می‌پردازم، بیش از ۱۰۰ تابلو نقاشی کردم. من مطمئنم با دیدن این تابلوها بیننده می‌تواند در ذهن خود موسیقی بشنود و این همان موضوعی است که بسیار به آن علاقه‌مند بوده و هستم.

این رهبر ارکستر پیشکسوت موسیقی افزود: من غیر از فعالیت در موسیقی با اتکا به این ذهنیت که همه هنرها با هم ارتباط تنگاتنگ دارند، سعی کردم در هنرهای دیگر نیز وارد شوم. من شعر و داستان کوتاه هم می‌نویسم به دو زبان فارسی و انگلیسی که مهرماه یک کتاب از شعرهای فارسی‌ام منتشر می‌شود. دلم می‌خواهد به زودی فیلم بازی کنم و در تئاتر روی صحنه بروم؛ زیرا معتقدم هنرها از هم تاثیر می‌گیرند. دلم می‌خواهد به هنرهای دیگر نزدیک شوم و بیشتر یاد بگیرم. در نتیجه برای 60 ساله آینده‌ام برنامه دارم، بنابراین اگر می‌بینید که این بار به نقاشی وارد شدم، موضوع عجیبی نیست. کمااینکه جالب است بدانید که من از بچگی با سینما بزرگ شدم زیرا پدرم چند سینما در ایران ساخته است و اصلا می‌خواستم کارگردان سینما شوم، اما در اتریش شرایط زندگی تغییر کرد و من به عشق خودم موسیقی روی آوردم.

چکناواریان درباره جزئیات نمایشگاه نقاشی خود ابراز کرد: بیش از ۵۰ اثر از مجموعه کارهایم در ابعاد مختلف به همراه روی جلد صفحه‌ها و پوسترهایی که برای کنسرت‌هایم در سراسر دنیا طراحی شده در این نمایشگاه به نمایش در می‌آید. اینها همان علامت‌های موسیقی هستند که من در آثار موسیقی‌ام از آنها استفاده می‌کنم و هر کدام از آنها بیان احساسات من در موسیقی است که لذت‌بخش هستند. ضمن اینکه تعدادی از تابلوهایی که در این نمایشگاه خواهید دید تحت تاثیر کشتار ارامنه و رنج‌هایی است که مادر من از این فضا کشیده و فکر می‌کنم آثاری هستند که می‌توانند مخاطب را تحت تاثیر قرار دهند. باید بگویم هیچ‌کدام از نقاشی‌های من فروشی نیست، اما اگر مجموعه یا نهادی درخواست‌کند‌ همه کارهای من را داشته باشد آن وقت موضوع فرق می‌کند.

وی درباره لذت بردن از مراحل تولید اثر هنری و تفاوتی که در ایجاد و ارائه آن است، گفت: هیچ هنرمندی نمی‌‌تواند خلق کند، ما تکنیک می‌آموزیم و براساس آن اثری تولید می‌کنیم. خلق تنها از آن خداوند است. اگر هنرمندی اثرش الهی باشد، ماندگار می‌شود. آثار زمینی هرچقدر هم که تکنیک داشته باشند یکبار مصرف هستند. بزرگترین هنرمند خداوند است و ما تنها برای هنر او تبلیغ می‌کنیم.

در بخش پایانی این نشست و وقتی چکناواریان داشت از خاطره‌های گذشته‌اش می‌گفت، از مادرش یاد کرد که همین مسئله باعث بغض او شد.

این آهنگساز و رهبر ارکستر در بخش دیگری از صحبت‌هایش درباره وطنش، گفت: همیشه از خودم می‌پرسیدم وطنم کجاست؟ وقتی به ارمنستان رفتم حس خوبی داشتم اما آنجا برایم وطن نبود. به آمریکا رفتم هرگز حس بودن در وطن را نداشتم. بعدها به اتریش رفتم و گفتم شاید آنجا که مهد موسیقی جهان است، وطن من باشد، اما آنجا هم نبود. سه سال پیش همراه با رازمیک اوحانیان وقتی به بروجرد رفتم به محض این که پایم را از ماشین بیرون گذاشتم احساس کردم که اینجا وطن من است. من متولد بروجردم و آنجا را بسیار دوست دارم و دلم می‌خواهد آنجا کنسرت بگذارم و مدرسه موسیقی بسازم.

رازمیک اوحانیان رهبر گروه کر ارکستر سمفونیک تهران و از همراهان استاد چکناواریان نیز در این نشست رسانه‌ای، توضیح داد: آثار این نمایشگاه تابلوهایی هستند که استاد چکناواریان آنها را از روی پارتیتورها روی بوم آوردند و من یادم می‌آید وقتی سمفونی «رسول عشق و امید» اجرا می‌شد خیلی از نقاشان و هنرمندان پیشکسوت نقاشی می‌کردند و حالا می بینیم استاد چکناواریان به خوبی این آثار موسیقی را در قالب تابلوهای نقاشی به تصویر می‌کشد.

نمایشگاه آثار نقاشی لوریس چکناواریان از 30 فروردین تا 5 اردیبهشت در نگارخانه استاد «ممیز» خانه هنرمندان ایران برگزار می شود و علاقه مندان می توانند برای بازدید از این نمایشگاه همه روزه از ساعت 14 تا 21 به نشانی خیابان آیت الله طالقانی، خیابان شهید موسوی شمالی، باغ هنر مراجعه فرمایند.