هوشنگ امیر احمدی، استاد دانشگاه در آمریکا و رییس شورای عالی ایران و آمریکا در گفت و گویی به انتقاد از برجام پرداخته است.
مدیر کل سیاسی و امور بین‌الملل وزارت امور خارجه در یادداشتی به برخی ادعاهای هوشنگ امیر احمدی، استاد دانشگاه در آمریکا و رییس شورای عالی ایران و آمریکا درباره برجام پاسخ داده است.هوشنگ امیر احمدی، استاد دانشگاه در آمریکا و رییس شورای عالی ایران و آمریکا در گفت و گویی به انتقاد از برجام پرداخته است.
حمید بعیدی نژاد، مدیر کل سیاسی و امور بین‌الملل وزارت امور خارجه در یادداشتی در گروه تلگرامی خود با اشاره به سخنان اخیر امیراحمدی تأکید کرده است: «هر چند اظهارات ایشان مالامال از عصبانیت از سیاست‌های دولت آقای دکتر روحانی است اما بنده در این یادداشت فقط به محور اصلی استدلال ایشان در خصوص زمان‌بندی برجام که ممکن است با توجه به اشتغال آکادمیک ایشان در آمریکا برای برخی از خوانندگان مطالب وی موجب اشتباه شود، می‌پردازم.»
بعیدی نژاد ادامه داده است: «وی( امیراحمدی) در صحبت‌های خود می‌گوید: قراردادهای بین‌المللی پنج ساله، هفت ساله و یا هشت ساله و حداکثر ۱۰ ساله است اما اینجا ( منظور ایشان برجام است) ۱۵ سال، ۲۵ سال و حتی درباره پروتکل الحاقی قرارداد ما تا ابد است و زمان ندارد. پاراگراف اول قرارداد ( منظور ایشان از قرارداد باز برجام است که اصلا قرار داد هم نیست) می‌گوید که ایران تعهد می کند که هرگز تحت هیچ شرایطی نه بمب بسازد و نه بخرد و نه دنبال آن برود. ببینید نوشته شده «ایران»، نه «جمهوری اسلامی». تحت هیچ شرایطی. یعنی اگر زمانی عربستان بمب ساخت ایران نمی‌تواند بسازد. اصلا من این جمله که «ایران، هرگز و تحت هیچ شرایطی» را نمی‌فهمم. این حق را چه کسی به دولت روحانی داده است. هیچ دولتی این حق را ندارد که قراردادی با عبارت هرگز و تحت هیچ شرایطی امضا کند. من فکر نمی‌کنم هیچ کشوری تن به چنین شرایطی داده باشد. حکومت آقای روحانی دارد برای تمام آینده تاریخ ایران تصمیم می‌گیرد. مگر می‌شود چنین تصمیمی را یک دولتی که همه اش چهار سال یا هشت سال عمر دارد برای تمام آینده ایران بگیرد. بعد هم می‌گویی بقیه هم حق ندارند (حرف بزنند). حالا برای دولت خودش تصمیم می‌گرفت یک حرف دیگری بود. می‌گفت من ۴ سال رییس‌جمهوری هستم و در دو سال باقیمانده کارم این است. می‌گوییم خیلی خوش آمدید مردم به شما رأی دادند و بفرما انجام بده. نه اینکه تصمیم بگیری که ایران برای قرنها حق نداری بمب بسازی و نه دنبالش بروی و نه بخری. دولت آقای روحانی آمده است برای ایرانیان ۲۰۰۰ سال دیگر هم تعهد داده است. این حق را ندارد. خوب اگر عربستان پنج سال دیگر و ترکیه چهار سال دیگر ساخت تکلیف ما چیست؟ اگر ابوظبی خرید ما چکار کنیم؟ ما دستمان را از پشت تا ابد بستیم... ما دلمان خوش است که با پنج کشور قدرت جهانی داریم مذاکره می‌کنیم نتیجه‌اش هم همین می‌شود.»
این عضو تیم مذاکره کننده هسته ای درتوضیحات خود درباره این اظهارات امیر احمدی به 7 بند اشاره کرده است. بعیدی نژاد نوشته است: «1- از ایشان خیلی عجیب است که در گفته خود یک اصل مسلم حقوق معاهدات بین‌المللی را نادیده گرفته است و آن اصل تداوم تعهد کشورها در توافقات و قراردادهای بین‌المللی و تفاوت ماهوی دولت (Government) از یک‌طرف و "حکومت" و یا کشور ( State) از جانب دیگر است. در تمام معاهدات دو جانبه و چند جانبه این کشورها و حکومت‌ها هستند که به قرارداد متعهد می‌شوند ولی دولتها به نمایندگی از کشور و حکومت‌ها چنین قراردادهایی را امضاء می‌کنند. برجام را هم مانند دیگر توافقات دولت، آقای دکتر روحانی به نمایندگی از کشور توافق کرده است. این در خصوص دیگر اعضای پنج بعلاوه یک صادق است: این تفاهم بین آقایان دکتر روحانی، اوباما و پوتین و دیوید کامرون و غیره نیست، این کشورهای ایران، آمریکا، روسیه و انگلیس و بقیه هستند که طرف این تفاهم هستند.
2- بر این اساس این استدلال آقای امیر احمدی هم نقض می‌شود که معاهدات و قراردادهای بین‌المللی فقط برای زمان استقرار دولت امضا کننده اعتبار دارد. معاهدات، قراردادها و تفاهمات بین‌المللی جز در موارد خاصی که ذکر می‌شوند برای مدت زمان نامحدودی فراتر از عمر یک دولت منعقد می‌شوند. اگر این‌طور نبود سنگ روی سنگ بند نمی‌شد و هر قرارداد با تغییر هر دولتی باید دوباره مذاکره می‌شد و با توجه به اینکه الان در دنیا بیش از صد و نود کشور داریم و هر دولتی یک عمر جداگانه دارد باید یک معاهده بین‌المللی هر هفته یا ماه با تغییر دولتها دوباره مذاکره می‌شدند چرا که موضع هر دولت در مورد مفاد آن معاهده با دولت قبلی متفاوت است. این خلاف مسلم قواعد بین‌المللی است و تا بحال نیز چنین اتفاقی در صحنه بین‌المللی نیفتاده است.
3- و باز بر همین مبنا عجیب‌تر استدلالی است که ایشان طرح کرده‌اند دایر بر اینکه هیچ دولتی نمی‌تواند برای همیشه و ابد استفاده و تولید سلاح‌های هستهای را طرد کند. شایسته بود که ایشان قبل از بیان چنین اعتقاد جزمی کاملا نادرست به متن قراردادها و اسناد مهم بین‌المللی در خصوص ممنوعیت سلاح‌های کشتارجمعی مراجعه می‌کردند.
4- در اسناد ان‌پی‌تی آنقدر این اصل مهم و محوری یعنی ضرورت انهدام سلاح‌های هستهای برای همیشه و تعهد کشورهای غیر دارنده سلاح‌های هستهای به ممنوعیت تولید و توسعه و استفاده و تهدید به استفاده از سلاح‌های هستهای برای همیشه و تحت هر شرایطی روشن و بدیهی است که مراجعه مختصری به اسناد مربوطه این امر را برای خواننده به اثبات می‌رساند. کشورهای عضو عدم تعهد نیز همواره به‌عنوان یک موضع ثابت و اصولی در تمام بیانیه‌های خود در اجلاس‌های ان‌پی‌تی و اسناد مهم داخلی خود بر ضرورت ممنوعیت تولید، توسعه و استفاده و یا تهدید استفاده از سلاح‌های هستهای برای همیشه و تحت هر شرایطی تاکید می‌کنند.
6- کنوانسیون ممنوعیت سلاح‌های میکروبی و سمی که در دهم آوریل سال هفتاد و دو میلادی بعد از مذاکرات در کنفرانس خلع سلاح ملل متحد منعقد شد و در واشنگتن، لندن و مسکو به امضاء کشورهای عضو ملل متحد رسید در ماده اول خود اشعار میدارد: «هر یک از کشورهای عضو این کنوانسیون متعهد می‌شوند که هرگز و تحت هیچ شرایطی به تولید، توسعه، انباشت و اکتساب سلاح‌های میکربی و سمی مبادرت نکنند.»
6- کنوانسیون ممنوعیت سلاح‌های شیمیایی که پس از مذاکرات در کنفرانس خلع سلاح ملل متحد در سال 1996 به امضا رسید و با تصویب بیش از صد و شصت کشور عضو سازمان ملل سالهاست که به اجرا در آمده است در ماده اول خود اشعار میدارد: «هر یک از اعضای کنوانسیون متعهد می‌شود که هرگز و تحت هیچ شرایطی به توسعه، تولید، اکتساب، انباشت و یا استفاده از سلاح‌های شیمیایی مبادرت نکنند.»
7- عبارت هرگز و تحت هر شرایط دقیقا عبارتی است که در اسناد ان‌پی‌تی و در متن معاهدات ممنوعیت سلاح‌های میکربی و شیمیایی ناظر بر تعهد کشورهای عضو به این تعهد برای همیشه و ابد است. البته ناگفته پیداست که در صورتی‌که هر کشور عضو این معاهدات به دلیل آنکه برخی از کشورهای عضو دیگر معاهده با تولید، توسعه و یا استفاده از سلاح‌های کشتار جمعی امنیت کشور آن عضو را بخطر بیندازند، آن کشور می‌تواند تحت شرایط جدید از آن کنوانسیون خارج شود. اما این حق به هیچ‌وجه بمنزله این نیست که تعهدات مندرج در معاهدات ممنوعیت سلاح‌های کشتار جمعی محدود به زمان محدودی باشند بلکه تمام تلاش‌های بین المللی بر این امر متمرکز است که تمام اعضای ملل متحد به عضویت این معاهدات در آیند و این سلاح‌ها هیچگاه تحت هیچ شرایطی تولید و مورد استفاده قرار نگیرند.»
ارسال نظر
