شکار ارزشمند سپاه پاسداران+تصاویر

ارتقای تکنولوژی اسکن ایگل از سوی شرکت بوئینگ آنقدر افزایش یافت که از آن به عنوان یک هواپیمای بدون سرنشین قابل حمل برای نظارت و کنترل مستقل در شرایط جنگی نیز استفاده شد.

ریزپهپادها ابزارهای جدید جاسوسی به حسب می آیند که بدون هیچ سر و صدایی توانایی جمع اوری اطلاعات از نیروهای دشمن را دارند. به همین علت این پرنده های کوچک از محبوبیت خاصی در عملیات های نظامی برخوردارند. بر همین اساس نیز در چند سال گذشته روند ساخت این ریزپهپادها توسعه یافته است.در این گزارش که به مرور به روزرسانی می‌شود٬ به معرفی پهپادهای نام آشنا پرداخته شده است.



اسکن ایگل بر اساس پهپاد سی‌اسکن طراحی شده است. این هواپیما در ابتدا برای صنعت ماهیگیری و نظارت بر مناطق دریایی در هنگام ماهیگیری استفاده می‌شد اما بعدها تکنولوژی و قابلیت‌های آن بسیار افزایش یافت. این پهپاد بر اساس یک توافق نامه پانزده ماهه به طور مشترک توسط بخش فانتوم‌ورکس بوئینگ و شرکت اینسیتو توسعه یافته است. بوئینگ نمونه اولیه این پهپاد را با استفاده از سامانه‌های ارتباطی خود تجهیز کرد. در تابستان سال 2002 اولین پرواز اسکن ایگل انجام شد. دومین پرواز آزمایشی اسکن ایگل به صورت کاملا برنامه‌ریزی شده انجام شد و پهپاد تا ارتفاع 1500 پایی اوج گرفت. در ژانویه 2003 اسکن ایگل در پنج پرواز آزمایشی مجموعا 20 ساعت در رزمایش جاینت به پرواز درآمد و توسط نیروی دریایی آمریکا به عنوان پلتفرم هوایی برای رله سیگنال‌های ارتباطی بکار گرفته شد.

ارتقای تکنولوژی اسکن ایگل از سوی شرکت بوئینگ آنقدر افزایش یافت که از آن به عنوان یک هواپیمای بدون سرنشین قابل حمل برای نظارت و کنترل مستقل در شرایط جنگی نیز استفاده شد.در تابستان 2003 شرکت های بوئینگ و اینسیتو قراردادی بلندمدت برای ادامه همکاری در پروژه اسکن ایگل به امضا رساندند که تولید انبوه این پهپاد را نیز در بر داشت. در پائیز 2003 بوئینگ اعلام کرد یک فروند اسکن ایگل برای اولین بار به رکورد مداومت پروازی 15 ساعت دست یافته است.

در نیمه اول سال 2004 ارتش آمریکا در چندین رزمایش مختلف از این پهپاد بهره گرفت. در اوت 2004 یک فروند اسکن ایگل موفق شد در پروازی با مدت زمان 16 ساعت 45 دقیقه رکورد طولانی ترین پرواز یک پهپاد دریاپایه تا آن تاریخ را بشکند. این پهپاد از ماه اوت 2004 برای جنگ عراق در اختیار ارتش آمریکا قرار گرفت.

نیروی دریایی و تفنگداران دریایی آمریکا تا مارس 2007 بیش از 30 هزار ساعت پرواز رزمی را با اسکن ایگل تجربه کرده‌اند. در سال 2006 تجهیزاتی همچون بسته حسگرها، انتقال دهنده ویدیویی جدید و سیستم اندازه‌گیری میزان مصرف سوخت به اسکن ایگل افزوده شد. نمونه جدید اسکن ایگل موسوم به بلوک دی در ژانویه 2007 رکورد جدیدی در مداومت پروازی معادل 28 ساعت و 44 دقیقه را با استفاده از موتور بنزینی انجام داد.

تا تابستان 2009 بیش از 2500 ساعت پرواز رزمی در قالب 300 سورتی پرواز دریاپایه توسط نمونه‌های اسکن ایگل مجهز به موتور بنزینی انجام شد.

در نیمه دوم سال 2006 بوئینگ مطالعه بر روی توسعه نمونه هواپرتاب اسکن ایگل را آغاز کرد. هواپیماهای سی-130هرکولس و وی-22 اسپری به عنوان پلتفرم‌های پیشنهادی برای نمونه هواپایه اسکن ایگل مطرح شده‌اند. در فوریه 2007 ناتو اعلام کرد اسکن ایگل به قابلیت انجام ماموریت‌های رزمی مشترک با سایر سامانه‌های تسلیحاتی ناتو دست یافته است. تا تابستان سال 2009 اسکن ایگل مجموعا 200هزار ساعت پرواز عملیاتی انجام داد و در مجموع 1000 فروند از این پرنده تولید شد. بدنه اسکن ایگل استوانه ای است و بال آن در قسمت میانی بدنه نصب شده است.

اسکن ایگل فاقد ارابه فرود است. محموله استاندارد این پهپاد شامل دوربین الکترواپتیکی همچنین تجهیزات اندازه گیری میدان مغناطیسی، حسگرهای شیمیایی/ زیستی و نشانگرهای لیزری به نمونه های جدیدتر اسکن ایگل افزوده شده است.

این پهپاد با 1.22 متر طول و 3.05 متر عرض (دو سر بال) و 18.1 کیلوگرم وزن برای پرواز با یک سامانه هوای فشرده به بالا پرتاب می‌شود و برای فرود هم یک جرثقیل با طناب و قلاب آن را در میان هوا می‌گیرد که تفنگداران دریایی آن را از روی ناوهای خود به پرواز در می‌آورند.

لینک داده یواچ‌اف این پهپاد با فرکانس 900 مگاهرتز و لینک باند اس دریافت و ارسال تصاویر ویدیویی با فرکانسی 2.4 گیگاهرتز کار می کند. ایستگاه کنترل زمینی این پهپاد شامل دو کنسول است که هر یک قادر به کنترل چهار وسیله پرنده می‌باشند. ارتش آمریکا، انگلستان و استرالیا از جمله کاربران این پهپاد هستند.

Scan Egle نامی است که این پهپاد آمریکایی را در ناتو با آن می‌شناسند؛ "عقاب تصویربردار" آمریکایی که چند سال پیش از عرشه ناوگان دریایی آمریکا در خلیج فارس با مأموریت جاسوسی مراکز نظامی حساس و هسته‌ای به حریم هوایی کشورمان وارد شده است علی‌رغم جسه کوچک دارای دوربین‌های متعدد پیشرفته جاسوسی با آخرین فناوری‌های روز جهانی است.در سال 91  این هواپیمای بدون سرنشین آمریکایی که با هدف شناسایی و جمع‌آوری اطلاعات در حال گشت‌زنی در منطقه عمومی خلیج فارس بود، به محض ورود به حریم فضای جمهوری اسلامی ایران در تور یگان‌های پدافندی و سامانه‌های کنترلی نیروی دریایی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی گرفتار شد.

پس از شکار RQ170 آمریکایی توسط سپاه پاسداران، آمریکا  به کارگیری پهپادهای کوچک را در دستور کار خود قرار داد تا از پوشش راداری ایران عبور کند اما شکار این عقاب اسکنر آمریکایی ثابت می‌کند که رادارهای هوایی ایران، اجازه هیچ‌گونه پروازی را به پرندگان جاسوس و متخاصم دشمن نخواهد داد.

نخستین فعالیتهای چین در حوزه ریزپهپاد در نمایشگاه هوایی نوامبر 2002 این کشور در معرض دید عموم قرار گرفت. در این نمایشگاه سه ریز پهپاد با ابعاد مختلف اما پیکربندی تقریبا یکسان عرضه شده بودند.

نام کوچکترین نمونه موسوم به مدل اِی به زبان چینی ژانگ ژونگ بائو است که به معنای "گنجی در کف دست" می باشد.

توسعه هر سه نمونه در سال 1999 توسط موسسه آیرودینامیک پکن (بی آی ای) به عنوان بخشی از مراکز فناوری هوافضایی چین (سی ای اساسی) آغاز شد. در آن زمان اعلام شد چین قصد دارد این پهپادها را به تولید انبوه برساند.

نخستین جزییات فنی در مورد نمونه اولیه این پرنده موسوم به مدلی اِی در سال 2004 اعلام شد و در نوامبر 2006 از نمونه های بی و سی با رنگ امیزی استتاری تحت نام معماری ال تی پرده برداری شد. این پرنده های کوچک به دوربین های تصویربرداری مجهز هستند و ترکیبی از ژیروسکوپها و گیرندههای بسیار کوچک جی پی اس هدایت و ناوبری انها را انجام می دهند.

مسیر پرواز و برنامه پروازی این پرنده ها قبل از آغاز عملیات در رایانه آنها بارگذاری می شود. این پهپادها دست پرتاب بوده و به صورت سینه مال فرود می آیند. این خانواده شامل سه نمونه کوچک (ای)، متوسط(بی) و بزرگ (سی) می باشد. با استناد به منابع دفاعی و امنیتی هم اکنون تعداد زیادی از این خانواده از زیر پهپادها در چین عملیاتی شده است.

پهپاد اِسپای اَرور نخستین بار در نمایشگاه دفاعی یوروسَتوری در ژوئن 2008 به نمایش درآمد. شرکت فرانسوی تالس این سامانه هوایی بدون سرنشین ارزان قیمت، سبک و کاربرپسند را در پاسخ به نیازهای میدان رزم یگان های عملیاتی نیروی زمینی ارتش این کشور برای انجام ماموریت های تجسس و شناسایی تاکتیکی توسعه داده است.



هندسه نمونه های اولیه این پهپاد قدری نامتعارف بود و از یک بال دلتا شکل با نوک انحنادار و دو سطح عمودی در قسمت دم تشکیل می شد. پیکربندی نمونه های بعدی برای افزایش پایداری پرواز در شرایط سخت جوی و مقاومت در برابر فرودهای دشوار بسیار ساده تر از نمونه های اولیه شد. بال دلتا شکل این پرنده مجهز به سطوح کنترلی الوون (ترکیبی از شَهپر و دم افقی) در زیر بدنه نصب شده است.

این پهپاد ارابه فرود ندارد و سازه آن از جنس قوم پلی استایرن می باشد. محموله استاندارد اسپای اَرو شامل یک دوربین تصویربرداری در نور روزبا لینک ارسال تصویر زمان واقعی2.4گیگاهرتزی و لینک ارسال داده های دورسنجی 869 مگاهرتزی می باشد.

گزینه های دیگر برای محموله این پهپاد شامل دوربینهای فروسرخ و حسگرهای جوی، شیمیایی و بیولوژیک است. یک واحد ســامانه عملیاتی این پهپاد شامل دو فروند پرنده اسپای ارو، ایستگاه کنترل، واحد ارتباطی نصب شده روی سه پایه مخصوص، پنج بسته باتری، شارژر باتری، کیت تعمیرات و کشف کننده سیگنال جهت بازیافت پرنده می باشد. اجزای مختلف نصب شده داخل بدنه اسپای ارو عبارتند از دریافت کننده جی پی اس، سامانه هدایت اینرسی (آی ان اس)، حسگر فشار، لوله پیتوت، پایدارکننده وضعیت پروازی، واحدهای فرمان سروالکتریک، بسته الکترونیکی ماژولار، همچنین در قسمت دماغه پلیمری لیتیومی با چگالی بالا و فرستنده سیگنال بازیافت نصب شده است. در صورت نیاز می توان محموله های هواشناسی برای انجام ماموریت های اندازه گیری پارامترهای جوی روی این پھیاد نصب کرد.

این پهپاد قابل حمل توسط نفر بوده و برای راه اندازی و استفاده عملیاتی از آن تنها به یک نفر نیاز است. این پهپاد را می توان در محیط های تاکتیکی با وزش باد تا حداکثر سرعت 36 کیلومتر بر ساعت به پرواز درآورد. می توان این پهپاد دست پرتاب را برای انجام پرواز کاملا خودکار برنامه ریزی کرد.

فرود سینه مال اسپای ارو به صورت خودکار انجام می شود. نمونه های اولیه اسپای ارو در بهار 2008 برای ارزیابی های میدانی نیروهای ویژه ارتش فرانسه به آنها تحویل داده شد. چند یگان عملیاتی اسکای ارو متشکل از هشت فروند یهیاد توسط نیروی زمینی قرانسه در قالب ماموریت نیروهای ایساف در افغانستان به کار گرفته شد.

منبع : سراج