یک‌سال زندگی در فضا چه بر سر انسان می‌آورد؟

پس از رکوردزنی ماندن در فضا، اسکات کلی (فضانورد ناسا) به دلیل فقدان جاذبه با رشد طولی 1.5 اینچی (3.8 سانتی‌متری) مواجه شده بود. همچنین به دلیل در معرض تابش قرار گرفتن نسبت به سطح زمین خطر ابتلا به سرطان بیشتری او را تهدید می‌کند. استخوان‌های اسکات نیز نسبت به سابق کم‌حجم‌تر شده و قلب او به نظر کوچک‌تر شده است.
 اسکات کلی فضانورد پس از بازگشت از پایگاه فضایی بین‌المللی اعلام کرد:‌ «بعد از شش ماه من حس می‌کردم که تمام عمر خود را در فضا هستم.»

به نقل از بلومبرگ، کلی در چهارمین ماموریت خود به فضا 340 روز را در کنار فضانورد روسی میخائیل کوریننکو در پایگاه فضایی بین‌المللی سپری کرد. در مجموع سوابق او، کلی 520 روز را در فضا گذرانده است. برادر دوقلوی او، مارک کلی، اطلاعاتی را فراهم کرده تا تاثیر یک سال ماندن در فضا را روی فردی که از لحاظ ژنتیکی بیشترین شباهت را به او دارد بررسی کند.

انسان‌ها برای سفرهای فضایی بلندمدت طراحی نشده‌اند، با این حال ماموریت یک‌ساله کلی یکی از اجزای اصلی تلاش‌های ناسا برای کاهش اثرات خطرناک سفر به فضا بوده است. اگر ناسا در این کار موفق نشود، ماموریت‌های به مریخ و هر برنامه دیگری برای عملیات اکتشاف بر روی ماه آسان نخواهد بود.  انتظار می‌رود یک سفر به مریخ دست کم 500 روز طول بکشد.

در این جا اتفاقاتی را که روی بدن در فضا رخ می‌دهد آمده است، موضوعاتی که ناسا باید بیشتر در مورد آنها بداند:

سیالات بدن به دلیل جاذبه صفر حرکت می‌کنند. در مغز، این اتفاق ممکن است باعث خرابی دید و یا حتی از دست دادن بینایی شود، مشکلی که تنها در سالهای اخیر با طولانی‌تر شدن زمان اقامت در پایگاه فضایی بین‌المللی در فضانوردان ناسا شناسایی شده است. اسکات کلی هم دچار برخی مشکلات بینایی شده است. حرکت سیال می‌تواند باعث دگرگونی شکل چشم شود. تئوری موجود ژنتیکی بوده و این است که کمبود ویتامین بی در بدن افراد موجب می‌شود تا آنها در جاذبه صفر با مشکلات بینایی مواجه شوند.


برخی استخوان‌ها، عضلات و اندام‌ها رو به زوال می‌روند. بر اساس تحقیقات ناسا، فضانوردان هر ماه چیزی نزدیک به 2 درصد تراکم استخوانی خود را از دست می‌دهند که 2 برابر بیشتر از مقدار میانگین سالانه افراد بالغ روی کره زمین بوده است. این موضوع ناشی از کمبود وزنی است که استخوان‌ها در فضا تجربه کرده و همچنین به دلیل چگونگی پردازش کلسیوم در بدن خواهد بود. همچنین درد عضلانی یک شکایت رایج در میان تمام فضانوردان بوده است. قرار گرفتن در جو بدون جاذبه همچنین می‌تواند باعث افزایش خطر سنگ کلیه، مشکلات لگن و ستون فقرات شود و زمان درمان را نیز آهسته‌تر کند. کاهش اندازه قلب نیز به تغییر در جریان خون مربوط است ولی این مسئله هنوز به خوبی درک نشده است.  


شما در فضا قدبلندتر می‌شوید. جاذبه موجود در زمین موجب فشردگی ستون فقرات ما می‌شود، موضوعی که در فضا وجود ندارد. ولی اثر آن دائمی نخواهد بود، با بازگشت به زمین، شما به سرعت به قد واقعی خود باز خواهید گشت.

 سیستم ایمنی انسان در فضا به خوبی کار نمی‌کند و ناسا در مورد چرایی آن مطمئن نیست.

فضا باعث خطر ابتلا به سرطان می‌شود. فضانوردان در معرض اشعه و تابش بسیار بیشتری نسبت به افراد روی کره زمین هستند چرا که اتمسفر زمین همانند یک لایه محافظ روی سر مردم قرار دارد. ناسا به دقت سطح تابش را در فضانوردان رصد می‌کند اما ماموریت‌های طولانی‌مدت نیاز به اقدامی پیشرفته برای چگونگی کاهش خطر خواهد داشت.


جداماندن در فضا، اثرات روحی و روانی حادی را در طولانی‌مدت به همراه خواهد داشت. درک و بهبود اثرات روانی ماموریت‌های طولانی برای آینده اکتشافات در فضا مسئله‌ای حیاتی خواهد بود و ناسا معتقد است که این اثرات با طولانی‌تر شدن زمان ماموریت افزایش خواهد یافت.

منبع: اقتصاد نیوز