کاری ترینِ این مین ها، مین بیکاری، مین فساد، مین رکود و مین خشونت است. دولت بر هر مساله ای که انگشت می نهد در معرض یکی از مین های بالاتر قرار می گیرد.
روزنامه ابتکار در سرمقاله خود به قلم محمدعلی وکیلی نوشت:تمام تئوری های اقتصادی و سیاسی در بستر پایدار و قاعده پذیر، نافذ است. هنگامه ای که عرصه از قاعده پذیری افتاد، نظریه ها و عمل ها نیز از نفوذ و تاثیر می افتد.در دهه گذشته، صحنه چنان به اقدامات خلافِ قاعده آلوده شد که دچار ناشاغولی و ضابطه گریزی شد. دست بر هر قسمت که می نهیم در قسمت دیگر التهابی ایجاد می شود. مفصل های اقتصاد و سیاست انتظام خود را از دست داده اند. به همین سبب بسته های درمانی کلاسیک و مرسوم، درمان گر و کارگر نمی افتد. چرا که دیگر صحنه، «به قاعده» رفتار نمی کند. منطق صحنه پریشان شده است. هر گونه اقدام در این عرصه با این دلهره همراه است که یک آسیب غیرمنتظره از جایی سر برآورد. به نوعی می توان گفت صحنه مین گذاری شده است.
کاری ترینِ این مین ها، مین بیکاری، مین فساد، مین رکود و مین خشونت است. دولت بر هر مساله ای که انگشت می نهد در معرض یکی از مین های بالاتر قرار می گیرد. در این دهه اقتصاد ایران چنان بی قاعده و آشفته شده است که هر اقدامی می تواند به تورم بینجامد. هر قانون نظارتی جدیدی که وضع می شود مفسدان جدیدی سر برمی آورند. هر بسته اقتصادی، آسیبش را در کیسه تورم می ریزد.نرخ بیکاری گریزپا شده است. اقتصاد چنان فروکوفته شده که سخت بتواند از «رکود» بجهد. دولت چندان در محاصره مین های اقتصادی است که هر گامی بر می دارد یک مین در کمین آن نشسته است. از کفِ هر مینی که می گریزد باز به کمند مینی گرفتار می آید.در سیاست نیز همین گونه است. عرصه سیاست پر شده است از مین های خشونت! کلاف سیاست به قدری سردرگم است که حرکت در آن با حرکت با چشمان بسته تفاوتی ندارد. دامنه سوءتفاهمات غبار صحنه را افزوده است. مراودات و مناسباتِ قدرت، شفاف نیست. هر گام در این عرصه ممکن است یک مینِ خشونت را منفجر کند. لذا حرکت در این عرصه نیز پر دلهره شده است.با این اوصاف می توان گفت صحنه رسمی کشور مین گذاری شده است. تعدد این مین ها گذرگاهِ عافیت را تنگ کرده است. کشور دهه ی سختی را برای اصلاح پیش رو دارد. جد و جهدی سخت می خواهد تا این مین ها خنثی شود و سوءمدیریتِ پیشینیان جبران گردد.اصلی ترین قربانی این مین ها معیشت مردم است. اولویت مجلس دهم باید بازسازی قاعده ها و بازگردانی اقتصاد و سیاست به ریل خود باشد. این چنین می توان مین های اقتصاد و سیاست را پاکسازی نمود و آن را به کمند قاعده آورد. بدون قاعده بودن، اقتصاد و سیاست را به کامِ تاریکی می کشاند. سفره و سرنوشتِ مردم، نباید آینده ی مبهم داشته باشد. آینده مبهم، اولین چیزی که می ستاند، امید است.
ارسال نظر
