تحولات خاورميانه در 2 راهبرد خلاصه شده است

روزنامه آرمان در یادداشتی به قلم حشمت‌ا... فلاحت‌پيشه نوشت:
 
تحولات خاورميانه بين دو راهبرد خلاصه شده است؛ يك راهبرد ايراني كه مبتني بر ثبات و وحدت است و راهبرد ديگر عربستاني- اسرائيلي كه مبتني بر تفرقه و بي‌ثباتي است. از آنجا كه شيب تحولات خاورميانه عليه برخي كشورهاي واگرا ازجمله عربستان است آنها سعي مي‌كنند نقش بي‌ثباتي داشته باشند. از سوي ديگر دنيا به راهبرد ايران نزديك شده است زيرا راهبرد ايران مبتني بر فشار بر گروه‌هاي تروريستي و حفظ ثبات است. ايران نبايد در ميدان عربستان بازي كند. اقدام عليه نمايندگي عربستان در تهران كه توسط نيروهاي تندرو انجام شد اقدام اشتباهي بود و عربستان از اين موضوع براي پنهان كردن سياست‌هاي ضدحقوق‌بشري و ضدامنيتي خود استفاده كرد. آمريكا درمنطقه خاورميانه بين دو راهبرد دچار نوعي تناقض است. راهبرد مبتني بر مهار ايران و ديگري راهبرد مديريت تحولات منطقه‌اي. زماني كه جان كري با مقامات وزارت خارجي ايران و عربستان تماس مي‌گيرد و معتقد است دو طرف بايد تنش‌ها را مديريت كنند.

اين امر نشان‌دهنده ترس آمريكايي‌ها از راهبرد مديريت بحران است. البته آمريكا در منطقه خاورميانه سياست مهار ايران را دنبال مي‌كند. آمريكایي‌ها نسبت به اين تحجر اعراب که منجر به ضعف مديريت تحولات خاورميانه توسط غربي‌ها شده نگران هستند. البته سياست توام با خصومت و دشمني‌ها عربستاني‌ها وگروه‌هاي تروريستي چون داعش براي منطقه خطرناك‌تر از راهبردهايی است كه آمريكايي‌ها تاكنون طراحي كرده‌اند. ايران بايد در چهار جنبه در قالب ديپلماسي عمومي فعال باشد. این چهار جنبه عبارتند از: سياست دفاع و صيانت از حقوق بشر و نيز حق انتقاد در كشورهاي عربي از جمله اعدام شيخ نمر به عنوان بزرگ‌ترين قرباني در نقض حقوق‌بشر در عربستان. موضوع ديگر دفاع از دموكراسي‌خواهي در كشورهاي عربي منطقه است چراكه واقعيت دنياي عرب چيزي نيست كه در اتحاديه عرب مي‌گذرد بلكه اين واقعيت نزد جوانان عرب اين كشور‌هاست چرا كه آنها از نظام بسته سياسي و عدم‌وجود دموكراسي در كشورشان به‌شدت ناراضي هستند. مساله ديگر موضوع تروريسم است چراكه برخي كشورهاي اتحاديه عرب كه باني سياست منفي در اتحاديه عرب هستند عامل اصلي تجهيز و توانمند‌سازي مالي گروه‌هاي تروريستي هستند. موضوع آخر اينكه كشورگشايي كه برخي كشور‌ها از جمله عربستان در خاورميانه انجام مي‌دهند با روح روابط قرن بيست و يكمی همخوانی ندارد. عربستان در رابطه با يمن و بحرين سياست تهاجمي را در پيش گرفته است و اين جزو مواردي است كه ايران در ديپلماسي عمومي خود بايد در نظر گيرد. بدون آنكه ايران را وارد سياست تقابلي نمايد. با توجه به اينكه دنيا به اين سمت حركت کرده است كه تحولات را واقعي‌تر از گذشته مي‌بيند به نظر مي‌رسد اين چهار موضوع واقعي‌تر از آن است كه اتحاديه عرب به دنبال آن باشد و در آينده اروپا وآمريكا حتي مجبورند بيشترين حق را به ايران دهند و واقعيت حضور و نفوذ ايران را درتحولات و مسائل منطقه‌اي در نظر گيرند. در اين خصوص ايران بايد در آينده در قالب سياست صبر و انتظار ومنطق به گونه‌اي عمل کند كه دوران تاخت‌وتاز پول وتباني عربستاني‌ها و برخي شيوخ عربي بگذرد و زمينه براي بازي معقول و منطقي ايراني فراهم شود.