شقایق فراهانی :آقای روحانی را دوست دارم

او که از ابتدای این برنامه نگران بخش نمایش عکس‌ها بود و می‌ترسید که چهره ها را نشناسد در نهایت به رضا رشیدپور گفت که مخاطبان احتمالا فکر می کنند تو پارتی بازی کرده‌ای و تصاویر چهره های خیلی آشنا را برای من نمایش دادی.

بخشی از صحبت‌های شقایق فراهانی در این برنامه، بدین شرح است:

 امسال پر کار بودم اما 4 کارم در جشنواره پذیرفته شده که عبارتند از «کفش‌هایم کو» به کارگردانی کیومرث پوراحمد، «آبنبات چوبی»به کارگردانی حسین فرحبخش، «نیمه شب اتفاق افتاد» کار تینا پاکروان  و «نقطه کور» به کارگردانی مهدی گلستانه.

 درباره ی خانم اسکویی اطلاعی ندارم، مگر از ایران رفته‌اند.

 من جای هیچکدام [از بازیگرانی که به خارج رفته‌اند] نبودم، آن‌ها دنبال آرزوهایشان می‌روند، برای برخی [این آرزوها] بر آورده می‌شود، برای برخی نه.

[درپاسخ به سوالی دربارۀ نقش پدرش در حضور او، برادرش و گلشیفته در سینما] در زمان شروع کار خب، سایه پدر هست، اواسط کار هم اعتبارشان. اما بعدش هر کدام ما سعی کردیم راه خودمان را پیدا کنیم.

گر پدرم بازیگر مهمی نبود شاید من هم بازیگر مهمی نمی‌شدم.

 [در پاسخ به سوالی دربارۀ سوء استفاده کردن از نام پدر] یکبار کمیته ما را در خیابان گرفت، آن موقع سریال «امام علی» پخش می‌شد، من گفتم دختر معاویه‌ام، باور نکردند و ما را بردند درِ خانه، پدرمن هم غیرتی، خلاصه  آمدند و...

بعد از ماجرای گلی [گلشیفته] فضا سخت تر شد اما نامحسوس بود، من یک سال پیشنهاد نداشتم، سال قبلش پرکارترین بازیگر بودم و سیمرغ هم نگرفتم.

دربارۀ سیمرغ گاهی تر و خشک با هم می سوزد، برخی به حق شیمرغ می‌گیرند و برخی هم به نوبت. ما در خانواده،  پی‌اش را به تنمان مالیدیم که سیمرغ نگیریم.

 زشت بود که به آقای عبدی سیمرغ ندهند، خیلی سال پیش باید جایزه را می گرفتند.

 مثل همه آدم ها من هم اشتباه داشته‌م، سه سال ممنوع کار بودم.

وقتی آقای ملاقلی‌پور روی صحنۀ فیلم شارلاتان آمد، من می لرزیدم. نه این که ازش بترسم تحت تاثیر موقعیتش در کارش و سینما بودم. جزو آرزوهام بود که با آقای ملاقلی‌پور کار کنم. یادم هست وقتی فیلم  «میم مثل مادر» را در جشنواره دیدم  میخکوب شدم و بعد با خودم می گفتم که این آدم دیگر می‌خواهد چی بسازد.

[درپاسخ به سوالی در مورد این که اگر جای گلشیفته بود از ایران می‌رفت؟] من جای گلشیفته نبودم، سال 88 زمانی که به خیلی از هنرمندان [برای انتخاب‌هایشان] انتقاد می‌شد، می گفتم خدایا من را در شرایط آن‌ها قرار نده که بخواهم اشتباه کنم.

یک جاهایی به گلشیفته حسادت کردم، نه به خودش در  نقشی که بازی کرده، بلکه  به آن شرایطی که برایش پیش آمد.

زمانی که خودت به خودت در کائنات رای ندهی، کائنات هم به تو رای نمی دهد. آن موقع خودم، خودم را به اندازۀ حالا دوست نداشتم. پر از خشم بود، خشم‌هایی که مربوط به کودکی و شرایط زندگی‌ام بود.

این نگاه مربوط به سن نیست، از آگاهی است، برای کسی ممکن است این آگاهی در 23 سالگی اتفاق بیفتد، برای یک نفر در 14 سالگی، و یک نفر هم ممکن است پیر شود و بمیرد و به آگاهی نرسد.

 الان برخی از کارها[انتخاب نقش و پیشنهاد سینمایی] را دلی نجام می دهم، برخی را برای پول و برخی را به خاطر رودبایستی. به برخی از پیشنهادها هم اکیدا نه می‌گویم.

 تاریخ یک حافظه ای دارد که کارهای خوب را نگه می‌دارد. مردم حق دارند بگویند چرا این کار[بازی نقش در فیلم] را انجام دادی. برخی از فیلم‌های بد هم مخاطب خود را دارد، کسانی هستند که این فیلم‌ها را دوست دارند.

چند تا بازیگر دارید که دستمزد بالا دارند، خانه دارند، کاری دارند و می‌دانند زندگی‌شان زمان پیری و از کار افتادگی هم  تامین هست.

تعداد بازیگرانی که دستمز بالا می‌گیرند زیر 10 نفر است.

سینما فاسد نیست، کسی که پیشنهادی به او می شود، خودش جاذب پیشنهاد هست.

 سواد برای بازیگر هم مهم هست و هم نیست، پارادوکسه در واقع. برخی از بازیگرای مهم ما با استعداد خودشان آمدند و تحصیلات نداشتند.  من نقاشی خواندم و لیسانسم را هم نتوانستم بگیرم. سواد عمومی اما خیلی مهم است. برای یک بازگر روانشناسی و جامعه شناسی  هم مهم است.

 من عاشق برتولوچی[کارگردان ایتالیایی] هستم، عاشق کوروساوا هستم، ولی ممکن است عکسشان  را به من نشان بدهید، نشناسم. نمی دانم چه ریختی است، لزومی ندارد که آدم همه را بشناسد.

هنرمند مورد علاقۀ من سوسن تسلیمی و فئقه آتشین هستند.

فوتبالی نسیتم و واقعا تیم‌ها و بازیکنان را نمی‌شناسم، اما به خاطر پدرم استقلالی‌ام.

خانواده‌ام با بازیگر شدن من مخالف نبودن با بازیگر شدن گلی مخالف بودند، آن موقع گلی موسیقی کار می‌کرد و پیانو می‌زد و خیل هم موفق بود در کارش. من گلی را به سینا بردم.

[من و گلی] برای هم خواهران خیلی خوبی هستیم.

سر سریال «کلاه پهلوی» یادم هست که یک شب هر کاری می‌کردم نمی‌توانستم دوتا دیالوگ را بگویم. همه خسته شدند، سرد بود، من اضطراب داشتم و خلاصه نشد.من در واقع خرد شدم، شکستم، و وقتی به خانه آمدم اگر سامی پسرم را نداشتم، خودکشی می کردم. فردای آن روز نهار دعوت داشتم خانه گلشیفته، یادم هست که او طوری با من حرف زد که آرام شدم خیلی حرفه ای مرا راهنمایی کرد و گفت این اتفاقات مال بازیگر است و پیش می‌اید حتی خود من بارها شده که سر فیلمبرداری رفته ام و گفته‌ام امروز نمی‌توانم بازی کنم.

خیلی با تکنولوژی عجین نیستم و تازه یکسال هست که موبایل تاچ گرفته‌ام، اینستاگرام دارم، اما واقعا بلد نیستم مطلب بگذارم و دوستانم کمک می‌کنند.

پدرم همیشه تا صبح کتاب می خواند و مدام می زد تو سرمن که من هم یه مقدار کتاب بخوانم. شاید به همین خاطر من دور شدم از کتاب خوندن، اما در این دنیا مجازی خیلی چیزها را دارم می‌خوانم، به نظرم خیلی بد نیست؛ آن هم این‌قدر که دارند از آن بد می گویند.

 سال 82 ممنوع کار شدم. دلیلش این بود که جمعی از عزیزان هنرمند با هم بودیم. آقای انوشیروان ارجمند هم بود و خیلی اتفاقا زحمت کشید.

 [در پاسخ به این سوال رشیدپور که گفتی پدر شما غیرتی است، واکنشش نسبت به کار گلشیفته چی بود؟] غیرتی بودن با داشتن باورهای سنتی فرق دارد. پدر من سنتی است و حالا وقتی با چنین داستانی روی کره زمین مواجه می شود ، دارد امتحان خودش را پس می‌دهد. پدر و مادرم مارا طوری بار آوردند که هر کس بتواند تصمیم خوش را بگیرد. ما با هم بحث می‌کنیم و حرف می‌زنیم اما در نهایت تصمیم خودمان را می‌گیریم و بیه هم به این تصمیم احترام می‌گذاریم.

من آقای روحانی را مثل اقای خاتمیدوست دارم، وقتی ایشان رئیس جمهور شدند احساس امنیتمردم و بعدش هم اتفاقات خوبی برای ما افتاد، مثل همین [برطرف شدن] تحریم‌ها.