رابطه ورزشی ایران با کشور عرب همسایه از نظر جغرافیایی در حال حاضر گریزناپذیر است به ویژه در مسابقات فوتبال در سطح باشگاهی و ملی در سال‌های اخیر همواره با یکی از کشورهای عربی همگروه بوده‌ایم.
روزنامه جهان صنعت در یادداشتی به قلم مسعود سلیمی نوشت:بحران دیپلماتیک بین ریاض- تهران از منظر ماهیتی از پیامدهای متفاوت و متعددی برخوردار است.
در کنار مسایل و مشکلات سیاسی و اقتصادی برآمده از قطع رابطه دو کشور، از نظر ورزشی نیز این مساله قابل بحث است.
رابطه ورزشی ایران با کشور عرب همسایه از نظر جغرافیایی در حال حاضر گریزناپذیر است به ویژه در مسابقات فوتبال در سطح باشگاهی و ملی در سال‌های اخیر همواره با یکی از کشورهای عربی همگروه بوده‌ایم.
اینک که پیامدهای قطع رابطه با عربستان و چند کشور عرب حاشیه خلیج‌فارس مطرح است، بدون تردید رویارویی با تیم‌های فوتبال این کشورها می‌تواند به‌عنوان یک مشکل مقابل فوتبال کشورمان خودنمایی کند همچنان که در همین چند روز گذشته ابتدا عربستان و بعدها کشورهای اقماری از جمله امارات، صحبت از خطرناک بودن مسابقه در ایران و لزوم بازی در زمین بی‌طرف و این قبیل بهانه‌های کلیشه‌ای به میان آوردند.
در این میان اما کنفدراسیون فوتبال آسیا که سال‌های زیادی است زیر نفوذ اعراب کار می‌کند، این بار با نوعی ظرافت و به تعبیری با رفتار کدخدامنشانه به‌عنوان یک بزرگ‌تر به طرفین توصیه می‌کند از سیاسی کردن فوتبال پرهیز و سعی کنند دامنه تنش‌های موجود به زمین ورزشی کشیده نشود.
صدالبته سخنان و نصایح AFC به‌عنوان یک اصل اما در قامت یک شعار فقط روی کاغذ اهلیت خواهد داشت و بالاترین مرجع رسمی فوتبال قاره کهن در صورت انتخاب اجباری نمی‌تواند به سود ایران جبهه‌گیری کند.
از سویی اما در این چند روز واکنش دست‌اندرکاران فوتبال کشورمان در نوع خود قابل بحث است چراکه طبق معمول رییس فدراسیون به عادت مالوف، موضوع را جدی نگرفته و برپایه تجربه در دقیقه 90، چه‌بسا فوتبال ما با مشکل روبه‌رو شود ضمن اینکه دبیرکل فدراسیون هم با نگاهی از بالا اصلا اصل ماجرا را تحویل نمی‌گیرد و به قول معروف طرف عربستانی را به حساب نمی‌آورد!
از همه این تفاصیل که بگذریم، یک واقعیت قابل انکار نیست؛ قطع رابطه با عربستان و اقمار این کشور تحت هر شرایطی می‌تواند برای ورزش ما و به‌طور خاص فوتبال کشورمان مشکل‌ساز باشد، اینکه طبق معمول پشت گوش نیندازیم و کار را با خنده و شوخی برگزار نکنیم، باز طبق معمول در دقیقه 90 برای حل خیلی از مشکلات از جمله انبوه شکایت به فیفا، میزبانی تبعیض‌آمیز و پرحرف و حدیث عرب‌ها، تفسیر به رای قوانین قطعی و جهانشمول فیفا، عدم حضور و کارایی ایران در مراکز مهم تصمیم‌گیری ورزشی جهان و بسیاری از مسایل ریز و درشت ورزشی به‌طور خاص در فوتبال داخلی مجبور شویم از فرط ناچاری زیر بار تصمیم‌های یکطرفه دیگران برویم.ناگفته روشن است که در شرایط کنونی، شرایط رویارویی ورزشی با برخی تیم‌های عربی با گذشته تفاوت کرده است.خودمان را به آن راه نزنیم، چراکه تا سر بچرخانیم، دقیقه 90 از راه می‌رسد و ما اندرخم کوچه می‌مانیم.
ارسال نظر
