کربلا در اربعین حال و هوای دیگری دارد

حضور در کنار عاشقان پیاده ای که مسافت 80 کیلومتر حد فاصل شهر نجف و شهر کربلا را طی می کنند، فرد را با صحنه های زیادی روبرو می کند که موجب شگفتی و تحیر است.
**موکب ها، میعادگاه عشق ورزی هستند

موکب مکان، خانه، چادر، مسجد و یا محلی است که می تواند حسب نیاز، به زائران خدمت رسانی کند، در هر محله، خیابان و جاده شهرهای نجف اشرف و کربلا، جمعیت زیادی از خردسالان، نوجوانان، جوانان و افراد میانسال و مسن، در حد توان در این موکب ها در حال تدارک، تهیه، توزیع و تقدیم بهترین انواع پذیرایی ها به زائران هستند.

بیش از 18 هزار موکب در شهرها و روستاهای مسیر 80 کیلومتری نجف – کربلا به تدارک و تامین نیازهای زائران می پردازند، از شستوی جوراب و پای زائران، تقدیم دستمال کاغذی، تهیه مکان و لوازم خواب گرفته تا تطهیر و معطر نمودن زائران برای تشرف به زیارت، جزیی از خدمات این موکب ها است.

خدماتی که در این موکب ها به زائران ارایه می شود سریع، خوب و مناسب است و خادمان در بسیاری از مواقع تلاش می کنند بیشترین تعداد زائر را جذب موکب خود نمایند به نحوی که در خیلی از مواقع، خُادمان موکب ها با سوگند و التماس از زائر می خواهند به موکب آنها بیاید.

** موکب های ایرانی ها، جذاب ترین و دلچسب ترین موکب هادر مسیر حرکت به علت حجم بالای خادمان با لباس های عربی و لهجه عربی، کمتر ایرانی فکر می کند موکبی از سوی ایرانیان نیز در این مسیرها برپا شده باشد، اما بعد از مدتی با اسامی موکب های ایرانی مانند موکب خادمان حرم امام رضا(ع) از مشهد، موکب خادمان حضرت معصومه(س) از قم و موکب های دیگری با اسامی امامزاده ها از شهرهای تهران، شیراز، اصفهان، یزد، قزوین، کردستان، رشت و مازندران مواجه می شوید.

موکب های ایرانی ها، با ارائه انواع پذیرایی با چای ایرانی، خورشت سبزی، خورشت قیمه، پخش نوحه های فارسی، خدمت شرعی و مذهبی، راهنمایی مسایل شرعی، پرچم های متبرک به حرم مطهر امام رضا(ع) و حضرت معصومه (س) و امامزادگان، زئران را به حال و هوای ایران بر می گردانند و حال و هوای خاصی به آنان می دهند.

** مدیریت حجم بزرگ زایران در کربلا شبیه معجزه است

وقتی به خیل عظیم جمعیت در مسیر حرکت، ورودی ها، داخل شهرها و حرمین شریفین نگاه می کنی تصور اینکه این سیل عظیم جمعیت بتوانند به ضریح برسند و زیارت کنند سخت است، اما وقتی هر کسی به پابوس می رسد، ناخود آگاه خود را در کنار ضریح می بیند، آن وقت است که می فهمی هر آنچه که در طول سالیان زیاد و مسافت های طولانی، آرزو می کردی عملی شده است و اوست که به پابوس حضرت امام حسین(ع) و یا حضرت ابوالفضل(ع) نشسته است.

سید باقر سبحانی، خبرنگار ایرنا در بیجار