سینمای ما باید متمرکز به عواطف، نیازها و احساسات همه قشرهای جامعه باشد.
منوچهر شهسواری، تهیه‌کننده سینما در گفتگو با باشگاه خبرنگاران جوان؛ در خصوص کمبود پرداخت فیلمنامه سینمایی به مشاهیر ایران زمین گفت: دلیل اینکه چرا در سینما چنین رویکردهایی کمتر است، به بحث گسترده‌تری احتیاج دارد. در اینجا توجه خود را به وجه ایجابی آن متمرکز می‌کنم. به طور خاص اینکه چه نیازی داریم به طرح این نوع قصه‌ها و بعد از آن باید بفهمیم این نیاز چقدر واقعی است، تا در این حیطه مشتاق شویم و بحث‌های جدی‌تری داشته باشیم.واقعیت این است ادامه حیات طبیعی هر جامعه‌ای بدون توجه به هویت و گذشته خود غیرممکن می‌شود. اصالت و هویت یک جامعه بخشی در آثار ابنیه، کتب و بخشی در شخصیت‌هاست که چه کارهایی انجام دادند و چه چیزی از آنها باقی مانده است و آنها به ما یک گذشته‌ای می‌دهند تا احساس هویت کنیم. به عنوان نمونه ما ایرانی‌ها برای رفتن به قبرستان یک وظیفه‌ای قائل هستیم بخشی روابط عاطفی است و بخش دیگر آن به نظرم احساس هویت می‌کنیم که پدر و پدربزرگ، مادربزرگ داشتیم و این زنجیره انسانی، تاریخی، اجتماعی و فرهنگی به ما احساس هویت و امکان اقتدار و امنیت می‌دهد.
وی افزود: حوزه فرهنگ اصلی‌ترین بخش این ماجراست. اینجاست که وظیفه سنگینی به عهده آن است که عناصر هویت‌ساز و درخشان تاریخی ما را جستجو کند و به در معرض عموم قرار دهد و آنها را معرفی کند. چند تجربه در سینما و صداوسیما اتفاق افتاده و هنوز بخشی از آنها جزو خاطرات نسل جوانی هستند، که این کارها را دیدند. نکته مهم این است که مسئله هویت برای نوجوان، جوان و بزرگسالان بسیار مهم است. واقعیت این است روزمرگی زندگی گاهی اوقات ما را دچار مجموعه فراموشی‌ها می‌کند، چه کسی باید یاد ما بیاورد که چه هستیم و چه تعهداتی داریم.
شهسواری ادامه داد: مشکل جدی ما در این حوزه، نگاه منقطع به تاریخ است. نادیده گرفتن تاریخ، مهمترین نکته‌ای است که تماشاگر را دچار گرفتاری می‌کند. ما نباید نگاه انقطاعی داشته باشیم و به تفکیک نیروها دست بزنیم؛ بلکه باید فرصت برابری ایجاد کنیم تا راجع به همه آدم‌ها حرف بزنیم. سینمای ما باید متمرکز به عواطف، نیازها و احساسات همه قشرهای جامعه باشد؛ چرا که سینما حق تفکیک مخاطب ندارد و نمی‌توانیم بگوییم این فیلم‌ها را آدم‌های خاصی ببینند. سینما، سینماست و مخاطب، مخاطب است و فارغ از درجه‌بندی، باید مخاطب یکسان دیده شود. نباید با طبقه‌بندی کردن فیلم‌ها مخاطب را طبقه‌بندی کنیم. متأسفانه ما این کار را می‌کنیم، واقعیت آماری سینمای ایران نشان می‌دهد که تعداد تماشاگران سینما یک عدد ثابت است و مردم به تناسب نیاز و فرصت به سینما می‌روند. شما در تمام قصه‌های قرآنی می‌بینید که گذشته آدم‌ها از جذابیت‌های خاصی برخوردار هستند. مهم این است که هیچ بخشی از تاریخ را قیچی نکنیم، اگر این کار را انجام دهیم، تماشاچی فیلم خوب پرتره و هویت‌ساز ما را پس می‌زند.
وی در خصوص مهم بودن ساخت آثار تاریخی گفت: دایره موضوعی سینمای ایران، به دلیل محدودیت‌های تکنولوژیک در درجه اول و محدودیت‌های مالی در درجه دوم، از توجه به نیازهای واقعی مخاطبان دور شده است. گذشته را نمی‌توان با معیارهای امروز سنجید و باید با معیار امروز به آن نگاه کرد. پرداخت به تاریخ جذاب است؛ چرا که بخشی مربوط به شخصیت‌های مؤثر و مثبت و بخش دیگر شخصیت منفی است. البته باید توجه داشت تاریخ مملو از شخصیت مثبت نیست. آیا ما فقط باید در خصوص شخصیت مثبت بگوییم؟! پس عبرت‌آموزی از طریق شخصیت‌های منفی چگونه حاصل می‌شود؟
شهسواری در بخش دیگر صحبت‌های خود با تاکید بر پرداخت به تاریخ و هویت یک جامعه گفت: پرداخت به این موضوعات ارزش بین المللی دارد، شما وقتی دارای یک نیروی خلاق مؤثر و یک سینما در سطح جهانی هستید، اگر از این موقعیت و سکو برای دیدن گذشته و تاریخ کشور خود استفاده نکنید، ارزش‌های تاریخ شما را بقیه مصادره خواهند کرد.
تهیه کننده فیلم سینمایی «مزار شریف» مطرح کرد: کارهای تاریخی خوبی را شاهد بودیم، مثل «ملاصدرا»، «ابن‌سینا». اما واقعیت این است که این اتفاق جریان‌ساز نشده است. تداوم در ساخت این نوع آثار امکان جریان‌سازی را فراهم می کند. هویت امری است که دائم باید آن را به یاد بیاوریم، ما به عنوان اهالی رسانه وظیفه داریم که گذشته و هویت جامعه را به مخاطب یادآوری کنیم.
شهسواری خاطرنشان کرد: طبیعی است موفقیت در این زمینه به ایده درست و برنامه‌ریزی نیازمند است. موفقیت در شرایطی به وجود می‌آید که پیام از طریق گوش، چشم، صدا و تصویر در ذهن مخاطب بنشیند.
ارسال نظر
