زمان تفاهم قلبي فرانسه و ايران عليه داعش/ روحانی به پاریس بیاید،باید میزبانی مهربان باشیم و به متحد جدید خود، غذای حلال بدهیم

نشریه اینترنتی فرانسه زبان هافینگتون پست در مطلبی تحت عنوان «فرانسه-ایران: زمان تفاهمی قلبی علیه داعش» به قلم دیدیه شوده، تحلیل گر ویژه آسیای جنوب غرب و ژئوپولیتیک اروپا-آسیا و مدیر انتشارات مرکز تحلیل سیاست خارجی فرانسه نوشت:در خصوص تجربه کردن اوضاع دیپلماتیک پوچی که تا اندازه ای، نمادی از برخی انعطاف ناپذیری های ما بود، کوتاهی کرده ایم.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی تدبیر و امید، پیش از فجایع حملات تروریستی که فرانسه را تحت تاثیر قرار داد، حسن روحانی، رئیس جمهور اصلاح طلب ایران قرار بود 17 نوامبر با فرانسوا اولاند، رئیس جمهور فرانسه دیدار کند. بنابراین روزنامه های فرانسوی و بین المللی خیلی سریع شایعه ای را پراکندند به این مضمون که: مشاوران دیپلماتیک در برابر بسته بودن ایران در خصوص وجود مشروب بر سر سفره شامی که میان دو رئیس جمهور پیش بینی شده است، خشم خود را ابراز کردند.

 این روزنامه ها همچنین نوشتند به جای شام صبحانه پیشنهاد شد اما ایرانی ها که مانند فرانسوی ها دارای عزت نفس بالایی هستند، معتقدند در سفری که قرار است بهبود روابط دو جانبه دو کشوری اعلام شود که از سال های ریاست جمهوری نیکلا سارکوزی، رئیس جمهور سابق فرانسه روابط آنها تیره شده بود، صبحانه بسیار اندک است ...

این که نمایندگان دیپلماسی ما غافل گیر شده باشند، تعجب برانگیز است زیرا در سال 1999 نیز همین مشکل در جریان دیدار خاتمی، رئیس جمهور اصلاح طلب سابق ایران نیز خود را نشان داده بود که ژاک شیراک، رئیس جمهور وقت فرانسه که در خاورمیانه آن روز از وی تمجید می شد، این دغدغه را به راحتی دور زد. در حالی که در آن زمان روابط ایران و فرانسه به اندازه امروز تیره نبود، همه این نگرانی ها با همدلی حول یک عصرانه پایان یافته بود. ناکامی آزار دهنده تر، در سال 2009 در مراسم شامی رسمی با نوری المالکی، نخست وزیر وقت عراق نیز رخ داد به این نحو که در سال 2009 خواستیم مشروب های خود را به نخست وزیری که خواستار شام حلال و بدون مشروب بود، تحمیل کنیم، و مراسم شام رسمی برگزار نشد.

بنابراین آماده می شدیم دیداری را که قرار بود به آرام کردن تنش های میان پاریس و یکی از کشورهای مهم خاورمیانه کمک کند، به خاطر غرور خود در ارتباط با هنر آشپزی خودمان تیره کنیم. علاوه بر آن، تبلیغات بر خشم و عصبانیت نمایندگان فرانسه متمرکز شده بود ... در صورتی که حسن روحانی به پاریس خوش آمده بود، حتی در صورت خوب برگزار شدن، دیدار به شکستی نصف و نیمه تبدیل می شد.

هافينگتون پست ادامه داد: در حالی که روزنامه های ما درباره این سبک سری ها بحث می کردند، وحشت ما را فرا گرفته بود. و به وضوح، مسئولان ظاهر و آشکار شدند: جهادی های فعال در خاک سوریه و عراق. بار دیگر، حقیقتا تعجب برانگیز نیست: یک و سال و نیم پیش از این، دولت عراق به فرانسه اطلاع داده بود که داعش در حال آماده سازی مقدمات حملاتی در پاریس است. بنابراین پیش از اینکه کشور ما پایگاه های آموزش جهادی ها را در سوریه مورد حمله قرار دهد، در جریان این موضوع قرار گرفته بود. به طور آشکار خلیفه خود خوانده فرانسه را به دلیل موضع گیری ایدئولوژیکی خود، به منزله دشمن خود تلقی خواهد کرد ...

در این خصوص کشور ما در همان وضعی قرار دارد که ایران تجربه می کند. جهادی ها که در میان عراق و سوریه وحشت را حاکم کرده اند، به طور افراطی ضد شیعه هستند. آنها شیعه ها را نامسلمان و دشمنانی تلقی می کنند باید با آنها بدون رحم و مرورت جنگید. جهادی ها با سنی هایی که از تفسیر خاص آنها از دین پیروی نمی کنند، نیز همین رفتار را دارند. این ایدئولوژی افراطی در میان برخی طالبان در افغانستان و در پاکستان پیروانی دارد و در این کشورها قتل عام شیعیان را به راه انداخته اند. این مسئله تا اندازه ای حضور آشکار تهران را در عراق و سوریه در مبارزه با جهادی ها به عنوان دشمنانی که مبارزه با آنها در اولویت است، توضیح می دهد. بعد از همه این ها، ایران ملتی به تمام معنی شیعه است بنابراین به باور داعش دشمنی است که باید با آن جنگید.

در سال های اخیر فرانسه روابط خود را با ایران به ویژه به نام دوستی با عربستان سعودی برهم زده است. برای ریاض اولویت ژئوپولیتیک جلوگیری از تبدیل شدن ایران به کشوری با نفوذ در خاورمیانه است. بنابراین، از یک دیدگاه، مشکلی که القاعده و داعش به وجود آورده اند، در مقایسه با تهران، برای سعودی ها چندان اهمیتی ندارد. بنابراین، کشوری مانند فرانسه که از سوی جهادی ها تهدید شده است، دیگر نمی تواند از چنین منطقی دنباله روی کند. ایران کشوری است که به لحاظ تاریخی مانند ترکیه، مصر، و عربستان سعودی در خاورمیانه مهم بوده است. پس بالاجبار دارای نفوذ خواهد بود و ایرانی ها با کسانی می جنگند که در کشور آنها و کشور ما بمب گذاری می کنند... امروز مخالفت افراطی و نظام مند میان آنها و ما معنایی ندارد.

البته فرانسه و ایران درباره همه موضوع ها توافق ندارند. اما این مسئله در میان آنگلو_آمریکایی ها و شوروی نیز در جریان جنگ دوم جهانی وجود داشت... دیپلماسی هوشمندانه به طور آشکار مستلزم تشخیص اولویت های کشور و دفاع از آنها به هر قیمتی است. و بعد از 13 نوامبر، اولویت فرانسه بسیار روشن است: مبارزه با تروریست هایی که در محله های پایتخت ما بمب گذاشتند، و نابود کردن آنها اولویت های ما است. و درباره این موضوع ملت ما می تواند به طور طبیعی با ایرانی ها احساس نزدیک تری داشته باشد.

البته در روزهای اخیر بعد از حملات 13 نوامبر نگرانی ها ملموس ترند. البته حسن روحانی سفر خود را به فرانسه لغو کرد تا «به تاریخ مناسب تری به تعویق بیاندازد». او به وضوح اعلام کرد آنچه در پاریس روی داده است، «جنایتی ضد انسانی بود». روحانی همچنین در مصاحبه ای تلفنی با فرانسوا اولاند بر اهمیت مبارزه با داعش و تروریسم در همه اشکال آن تاکید کرد. و وقتی آنچه را در تهران گفته می شود، دنبال کنیم، خیلی زود درک می کنیم اینها فقط کلماتی برای نشان دادن نقطه نظرات نیست. این همان چیزی است که محمد علوی، وزیر اطلاعات ایران 15 نوامبر در کنفرانسی مطبوعاتی اعلام کرد. و این سخنان بیم پراکنده ای را که در جاهای دیگر و در حلقه هایی که در جمهوری اسلامی ایران وجود دارد، بیان می کند.

به طور آشکار ما امروز با ایران اشتراک منافع پیدا کرده ایم. بنابراین وقتی که روحانی، رئیس جمهور ایران به پاریس می آید، میزبان هایی مهربان و دوست داشتنی باشیم؛ این رفتار، رفتاری قدیمی و باسابقه در فرانسه بوده است. به متحد جدید خودمان غذای حلال خوشمزه ای تدارک ببینیم که در جریان آن رئیس جمهور دو کشور به بهترین نحو ممکن درباره از بین بردن تهدیدی واقعی بحث و گفتگو خواهند کرد. این تهدید به همان میزان که برای فرانسوی تهدید محسوب می شود، برای ایرانی ها نیز تهدیدی واقعی است.