وزن من سخت ترین وزن برای مدال گرفتن است چه برسد بخواهی در آن طلا هم بگیری

حسن رحیمی جزو آن دسته از کشتی‌گیران اول ایران بود که به‌زعم بیشتر کارشناسان تا پیش از مسابقات قهرمانی جهان مجارستان در میدان جهانی به حقش نرسیده بود. اگرچه او با پنج‌سال حضور در تیم‌ملی آزاد با یک برنز جهان و دو طلا و برنز آسیا به نوبه خود کارنامه خوبی از خود به جا گذاشته بود اما خیلی‌ها معتقدند رحیمی زودتر از اینها شایسته کسب مدال طلای جهان بوده است. نماینده وزن 55کیلوگرم کشورمان که در المپیک 2012 لندن هم ناکام شد و با باخت مقابل آمیت کومار، کشتی‌گیر پرقدرت هندی، حسرت مدال این بازی‌ها هم در دلش ماند در اواخر شهریورماه در بوداپست آنچنان انتقامی از این حریفش گرفت که به همه ثابت کرد یکی از بهترین سبک‌وزن‌های دنیاست. او در فینال این مسابقات بار دیگر مقابل آمیت کومار قرار گرفت و موفق شد او را 2 بر یک مغلوب خودش کند.

‌فکر می‌کردی قهرمان جهان شوی؟

صددرصد نه، ولی خیلی به خودم امیدوار بودم. من امسال باید قهرمان می‌شدم، چون زحمت زیادی کشیده بودم. حقم بود که بعد از پنج‌سال حضور مداوم در اردوهای تیم‌ملی طلا بگیرم. ما بعد از 42سال توانستیم در سبک‌وزن قهرمان دنیا شویم. این مدال نتیجه کار یک‌ساله نبود. وقتی نزدیک به نیم‌قرن طول می‌کشید که به چنین عنوانی برسیم، پس معلوم است که برای رسیدن به آن اساسی کار شده است.

‌از حریفانت بگو، قرعه‌هایت سخت بود؟

نمی‌گویم قرعه‌هایم سخت بود ولی همه حریفانم درجه یک بودند. کشتی اولم را با کشتی‌گیر قزاق گرفتم که در عین جوانی و بی‌تجربگی‌اش خیلی سرحال بود و خوب کار می‌کرد. او قهرمان جوانان جهان شده بود. خوشبختانه من هم با استفاده از تجربه‌ای که داشتم توانستم شکستش بدهم. کشتی دوم را با حریفی از کره‌جنوبی گرفتم. آن هم خیلی خوب بود. کلا آسیایی‌ها در سبک‌وزن کشتی‌گیرهای خوبی دارند. در کشتی سوم باید مقابل یکی از بهترین کشتی‌گیرهای روسیه قرار می‌گرفتم. کشتی‌گیری که دوبار برده بودمش و یک‌بار هم به او باخته بودم. این کشتی‌گیر یکی از اصلی‌ترین حریفانم بود. او قهرمان اروپا بود و در مسابقات جوانان جهان مرا شکست داد. من آخرین‌بار اسفندماه پارسال در جام‌جهانی تهران او را شکست داده بودم. اما این دفعه بدنم سرحال‌تر بود و اصلا نگذاشتم کشتی به تایم دوم کشیده شود. آقای خادم نشانم داد که اگر به این روس خوردم با چه سبکی مقابلش کشتی بگیرم که کار را یکسره کنم. حساس‌ترین مسابقه‌ام هم کشتی فینال با آمیت کومار هندی بود. هرچه انرژی داشتم برای این کشتی گذاشته بودم تا انتقام شکستم را از این کشتی‌گیر «بد بدن» هندی در المپیک 2012 لندن بگیرم. او واقعا از لحاظ هیکل و قد و قواره یک سر و گردن از من بالاتر بود. فقط سعی‌ام این بود که محتاط کشتی بگیرم. اگر در مرحله دیگری غیر از فینال با این هندی روبه‌رو می‌شدم قطعا می‌توانستم با اختلاف امتیاز بالاتری او را ببرم اما استرس واقعا اجازه این کار را به من نمی‌داد. خوشحالم که هم توانستم انتقام مدال المپیک را و هم انتقام باختم را از این حریفم بگیرم.

‌حسن رحیمی پنج‌سال است که عضو تیم‌ملی بزرگسالان است و تا پیش از این دوبار در مسابقات قهرمانی جهان و یک‌بار در بازی‌های المپیک شرکت کرده، علت اینکه تا پیش از این نتوانستی مدال طلای این رده را بگیری چه بود؟

من زمانی که به تیم بزرگسالان آمدم تازه قهرمان جوانان جهان شده بودم و 18سال بیشتر نداشتم. آن زمان من خیلی بی‌تجربه بودم و از همه مهم‌تر اینکه اصلا به خودباوری نرسیده بودم. نمی‌توانستم بر استرسم غلبه کنم. در کشتی آزاد، وزن من سخت‌ترین وزن برای مدال‌گرفتن است چه برسد به اینکه بخواهی در آن طلا هم بگیری. من بیشتر از 15 حریف درجه یک در وزن 55کیلوگرم دارم اما در وزن‌های دیگر اصلا این‌طور نیست فقط تک‌ستاره وجود دارد. مثل جردن باروفس آمریکایی در وزن 74کیلوگرم. من الان در سن 23سالگی و در عین جوانی یک کشتی‌گیر باتجربه و خودباور شده‌ام. طوری که می‌توانم تا المپیک بعدی مدال بگیرم. به خاطر اینکه سرد و گرم‌ها را چشیدم و قدرت بدنی‌ام را بالا بردم. ولی با تمام اینها از عملکردم ناراضی نیستم چون هم برنز جهان در سال 2011 و هم قهرمانی آسیا در سال 2012 و سومی این قاره در سال 2009 را دارم. مدال‌ طلاگرفتن در آسیا فرقی با مدال‌گرفتن در رقابت‌های جهانی ندارد. بهترین‌های دنیا در وزن 55کیلوگرم اکثرا از کشورهای آسیایی هستند.

‌وضعیت جوانانی که در وزن 55کیلوگرم پشت سر تو در تیم‌های ملی رده‌های مختلف قرار دارند چطور است؟

خوشبختانه خیلی خوب است. یونس سرمستی یکی از کشتی‌گیران آینده‌دار تیم‌ملی جوانان است که اخیرا قهرمان جهان شد. من با او در اردوها تمرین هم کرده‌ام. ما پشتوانه‌های خوبی در سبک‌وزن داریم. فقط شرایط من با بقیه رقبای داخلی فرق دارد که فاصله‌ام با آنها زیاد است.

‌بد نیست اشاره‌ای هم به شرایط بد اردوهای تیم‌های ملی کشتی و بی‌پولی ملی‌پوشان داشته باشی. شاید مسوولان از زبان تو این مسایل را بشنوند و تغییری در این شرایط به وجود بیاید؟

نمی‌دانم ولی واقعا شورش را در آورده‌اند. ما خودمان را ثابت کردیم الان دیگر نوبت به مسوولان است که خودشان را نشان دهند. تیم ما بعد از 48سال خارج از ایران قهرمان دنیا شد اما باز هم هیچ توجهی به آن نکردند و پاداشی برایش در نظر نگرفتند. آنقدر گفتیم و گلایه کردیم که خسته شدیم. من وقتی برنز جهان را گرفتم 10‌میلیون‌و800‌هزارتومان از سازمان تربیت‌بدنی سابق جایزه گرفتم. این در حالی است که سالی 20‌میلیون‌تومان خرج بدنم می‌شود! من یک‌سال نهایتا دو سال برای دل خودم کشتی می‌گیرم ولی سال سوم وقتی مدال طلایم را گرفتم می‌روم و قید همه‌چیز را می‌زنم. چون به خواسته قلبی‌ام رسیدم. ما هم مثل بقیه آدم‌ها باید زندگی کنیم. وقتی هیچ منبع درآمدی نداریم برای چه باید در این ورزش بمانیم. هفت ماه است که هیچ‌کدام حقوق نگرفتیم. شرایط و امکانات اردوها هم که بهتر است حرفش را نزنیم.

‌جایی مشغول به‌کار نیستی؟

دست آقای رسول خادم درد نکند او همه‌جوره هوای ملی‌پوشان را دارد. تا به الان هر کاری از دستش بر آمده برای همه انجام داده. با رایزنی‌هایی که ایشان کردند توانستند ما را به استخدام سازمان شهرداری درآورند. خدا را شکر حداقل آب باریکه‌ای وجود دارد که پول بنزین ماشین‌مان را در بیاوریم.

‌برنامه بعدی تو یا تیم‌ملی چیست؟

فعلا که یک‌ماهی استراحت می‌کنیم تا اردوها شروع شود. هدف بعدی خود من کسب دومین مدال طلایم در مسابقات قهرمانی جهان سال آینده است. البته بازی‌های آسیایی 2014 کره‌جنوبی را هم پیش‌رو داریم اما قهرمانی جهان برایم از بازی‌های آسیایی مهم‌تر است.