به عبارت دیگر، فردی که نماینده مجلس بوده خود را روزنامه نگار معرفی می کند و تصورش این است که چون به اصطلاح یک سیاستمدار است، می تواند مدیر رسانه ای قوی هم باشد.
روزنامه آرمان در یادداشتی به قلم حسین عبداللهی مدیرمسئول این روزنامه می نویسد: نمایشگاه مطبوعات فارغ از اینکه در چه زمان و توسط چه دولتی برگزار می شود فرصتی برای ارتباط رسانه ها با مردم از یکسو و ارتباط مسئولان با رسانه ها از سوی دیگر است.در دنیای امروز با توجه به فراوانی اطلاعات نمی توان نسبت به رسانه و جایگاه آن بی تفاوت بود. نفوذپذیری رسانه ها از سیاست انکارناپذیر است اما تاثیری که رسانه ها بر سیاست در جامعه می گذارند نیز قابل چشم پوشی نیست. بنابراین برای اینکه بتوانیم نقش سازنده رسانه ها را به عنوان یک ابزار سازنده برای توسعه کشور مدنظر قرار دهیم باید به مباحثی درباره نقاط عطف روزنامه نگاری در کشور توجه کنیم.
با وجود گسترش فضاهای مجازی بعضی از صاحب نظران عرصه رسانه معتقدند که دوره روزنامه نگاری کاغذی تمام خواهد شد. اما با وجود تمام پیشرفت های تکنولوژیک روزنامه نگاری کاغذی هیچ گاه اثرگذاری خود را از دست نخواهد داد، هرچند شرایط و کارویژه های آن باید در موقعیت های مختلف اصلاح شود. مشکلاتی که در حال حاضر در عرصه روزنامه نگاری ایران وجود دارد بیشتر از آنکه سیاسی باشند، صنفی هستند. صاحبان رسانه در کشور ما بیشتر کسانی هستند که کمترین ارتباط را با این حرفه داشته اند.
به عبارت دیگر، فردی که نماینده مجلس بوده خود را روزنامه نگار معرفی می کند و تصورش این است که چون به اصطلاح یک سیاستمدار است، می تواند مدیر رسانه ای قوی هم باشد. این مساله درباره وکیل، وزیر، رئیس جمهور و سایر افرادی که در عرصه های مختلف دارای سمت بوده اند نیز صدق می کند. آنها این تصور را دارند که باید ابزاری داشته باشند که در آن دیدگاه های خود را منتشر کنند.
وقتی این افراد به عنوان صاحبان نشریه ها و مدیران روزنامه وارد عرصه روزنامه نگاری می شوند از همین جا لطمه زدن به این حرفه شروع می شود. به عبارت دیگر دیده شده در اعطای مجوز به صاحبان رسانه،خبرگزاری ها وسایت ها همه معیارها به جز معیار حرفه ای در نظر گرفته می شود. چون دیوار این حرفه کوتاه است هر کسی به خود اجازه می دهد وارد این حریم شود و خود را روزنامه نگار، مدیر رسانه و صاحب رسانه معرفی کند و از آنجا که این افراد دارای تجربه کافی نیستند برای روزنامه نگاران واقعی نیز عرصه را تنگ خواهند کرد، به طوری که خطای آنان به پای تمام رسانه ها نوشته می شود و گاهی یک اشتباه فاحش حرفه ای آنها عقبه اکثر نشریات همسو با تفکرات آن رسانه را از مسیراصلی منحرف می کند.
نبود احزاب سیاسی ساختارمند و قوی هم درد دیگری شده تا مدیران رسانه را همردیف دبیران احزاب سازد و آنها بسان عضو برخی احزاب در نشست های انتخاباتی حضور پیدا کنند و به دنبال شناسایی افراد برای ترغیب به کاندیداتوری در انتخابات باشند. گویی فراموش شده کار مدیر رسانه ارتقای سطح کمی و کیفی رسانه ونیز همزمان تغییر پذیری با شرایط جامعه و انتشار مطالبی است که منطبق با سلایق مخاطب باشد. رسانه های ما در حال حاضر بیشتر جنبه اقتصادی و سیاسی بازی پیدا کرده و این مساله به جایی رسیده که گاه حتی از راه های اقتصادی می توان خط فکری رسانه ای را تغییر داد و همین وضعیت رسانه های ما را در حال حاضر با مشکل جذب مخاطب مواجه کرده است و این موضوع بیش از آنکه به نگرش های سیاسی و محدودیت ها معطوف باشد یک مساله درون حرفه ای است.
گاهی رسانه ها دست به انتشار مطالبی می زنند که به زعم خودشان مردم خواهان آن هستند ولی واقعیت چنین نیست، یا رسانه به حدی سیاست زده می شود که نمی تواند مطالب موردنیاز مردم را در زمان مناسب منعکس کند. با وجود مجراهای اطلاعاتی که اخبار را در کسری از ثانیه مخابره می کنند به نظر می رسد بیش از آنکه مخاطب به خبرخام نیاز داشته باشد به تحلیل های صحیح، به موقع و براساس شاخص های جامع نیاز دارد. گاهی اوقات نگرش های سیاسی باعث می شوند واقعیت ها دیده نشوند در حالی که رسالت حرفه ای روزنامه نگاری بیان واقعیت ها و حقیقت ها در زمان و مکان مناسب است. نمایشگاه مطبوعات می تواند در این شرایط شکاف بین رسانه و مخاطب را کمتر کند. این شکاف از طریق ارتباط بیشتر مردم با رسانه ها و ارتباط مسئولان با رسانه ها کم می شود. مسئولان باید اطلاعات صحیح در اختیار رسانه ها قرار دهند تا رسانه ها بتوانند تحلیل های پرمحتوا دراختیار مخاطبان قراردهند. نمایشگاه مطبوعات فرصتی است که روزنامه نگاری یک گام به جلو برود.
ارسال نظر
