چرا مدیران صدا و سیما به علی ضیا تريبون دادند؟

چه کسی مقصر است؟ از منظر صدا و سیمایی ها مجری مقصر است چرا که قدر شان و مرتبه ای را که مفت و مجانی به او داده اند نمی داند و به جای این که الگوی مردم در رفتار و گفتار و کردار باشد همانند اراذل و اوباش عمل می کند و زحمات دوستان را برباد می دهد. اما آیا حقیقتا این مجری جوان و بی تجربه مقصر است یا کسانی که او را به عنوان چهره در جامعه مطرح می کنند و بعد هم انتظارات عجیب و غریب از او دارند؟ اصلا که گفته مجری الگوی جوان ایرانی است؟ مگر مجری یک برنامه چه شان و منزلتی دارد که باید از او چنین توقعات عجیب و غریبی داشته باشیم؟ تازه آن هم نه مجری یک برنامه فلسفی و یا ادبی و یا حتی سیاسی. مجری برنامه های عامه پسندی که قرار است آخر شبی حرف های به قول امروزی ها فان بزند و با فوتبالیست و شومن و کاراته باز گعده کند و یک جورهایی سرِ خلق الله را گرم کند چرا باید الگوی نسل جوان شود؟ چنین حکمتی را از کجا درآورده ایم که حالا این بنده خدا بایدبه دلیل سرپیچی از مقررات اخراج شود؟ یادم هست چندی پیش در یک برنامه زنده تلویزیونی با همین بنده خدا ارتباط تلفنی گرفتند. او در حج بود و مجریان شبکه ای از او می خواستند تا گزارشی از فاجعه منا بدهد. بنده خدا آن قدر هول شده بود که نمی توانست درست حرف بزند. تصویری هم که از منا ارائه می داد آن قدر هولناک بود که مداحی که دربرنامه حضور داشت به داد رسید و گفت احتمالا خیلی از خانواده ها نگران عزیزانشان هستند و با شنیدن صحبت های شما ممکن است بر نگرانی هایشان افزوده شود پس بهتر است کمی بر خودت مسلط باشی. خب، چرا باید یک مجری که برای مجری شدن فقط یک المان را داراست و آن هم چهره مناسب است- که البته المان بسیار مهمی است و اغلب مجریان صدا و سیما از داشتن همین یک المان هم محرومند- در جایگاهی قرار بگیرد که از او توقع داشته باشیم درباره همه چیز نظر بدهد. از فوتبال و سینما و شعر گرفته تا مسائل دینی.
این بنده خدا فقط مجری است و اگر مدیران کاربلد باشند می توانند از او در جای خودش به درستی بهره ببرند اما متاسفانه مدیران ما نه در این مورد خاص که کلا در مورد مجریان صدا و سیما به بیراهه می روند. طرف از ابتدایی ترین مسائل دینی چیزی نمی داند اما تریبون صدا و سیما را در اختیارش می گذارند تا درباره مهم ترین مسائلی که حتی مجتهدین درباره آن با احتیاط سخن می گویند اظهار نظر بفرماید. معلوم است که چنین بنده خدایی دچار وهم عظمت می شود و خیال برش می دارد که علی آباد هم دهی است. نمی خواهم در این یادداشت کوتاه درباره مشکلات صدا و سیما و نحوه مواجهه اش با مجریان سخن بگویم. اما این نکته قابل تامل است که کلا صدا و سیمایی ها دراین حوزه مشکلات جدی دارند و پس از قریب به چهاردهه پس از پیروزی انقلاب هنوز طرح و برنامه درست و درمانی برای تربیت مجریان و نحوه مواجهه با آنان ندارند. هرچند وقت یک بار اتفاقی از این دست باعث می شود تا کار نابلدی دوستان لو برود و آن ها هم طبق معمول به جای درنگ و تامل در رفتار خود مجریان را نقره داغ می کنند و این داستان حالا حالاها ادامه دارد.