با آمیخته شدن مدرنیته در فرهنگ ایرانی کم کم رنگ و لعاب آئین‌های سنتی عزاداری امام حسین(ع) رنگ باخته و هیات با رنگ و بویی امروزی‌تر اسم خود را بر سر زبان‌ها انداخته‌اند.
این روزها کافی است دلت بشکند و از این جهنمی که نام دیگرش زمین است، بگیرد و بخواهی به هیئت عزاداری حضرت اباعبدالله(ع) بروی...بماند کدام هیئت و دم کدام ذاکر بهتراست؟ بماند که پامنبری و مرید کدام یک از روحانیون هستیم، مهم اینکه حال دلمان خوب باشد و مجلس بوی عزای امام حسین (ع) را بدهد.ماه محرم برای ما ایرانی‌ها، فرهنگ و آیین بزرگیست، که از روزگاران دور در سرزمین ما با سبک‌های مختلف چاووشی‌خوانی، مرثیه، روضه، شور و حتی شیوه‌های غلط قمه‌زنی و لطمه زدن به جسم بشر معرفی شده است که به فتوای مقام معظم رهبری سال‌ها است،شیوه‌های نادرست قمه‌زنی، لطمه زدن به بدن و دیگر کارهایی که خارج از عرف و شرع اسلام خط خورده و برپایی عزادارای در چارچوب فرهنگ عاشورایی و ارزش والای اهل بیت علیه‌السلام تأیید کرده‌اند.
*باز این چه شورش است که در خلق عالم است، باز این ...
کوله شور و عشق حسینی‌ام را بر دوش می‌گیرم و پای در خیابان‌هایی می‌گذارم که این ایام سیاه‌پوش عزای «روز حسین» است و تا چشم کار می‌کند، موکب وایستگاه‌های صلواتی مهدیه مادرم حضرت زهرا (س) است که دست به دست کودکان و جوانان سقا می‌چرخد و مهر محبت حسین (ع) را بهم هدیه می‌کنند.
بر سر هر خانه بیرق عزا افراشته ایم و هر منزل را مجلس عزای آل حسین (ع) کردیم تا ادای دینی بر بی بی زینب (س) کرده و لبیک گویان، پاسخگوی «هل من ناصرا ینصرنی» اباعبدالله‌الحسین (ع) باشیم.
اما نکته قابل تأمل و توجه در این است که در گذشته بی شک هر خانه مکتب خاندان علوی بود و پرچمدار قمر‌بنی هاشم که با دنبال کردن ردپای تکنولوژی و آمیخته شدن فرهنگ مدرنیته در فرهنگ ایرانی کم کم رنگ و لعاب این عزاداری‌ها رنگ باخته و هیات با رنگ و بویی امروزی‌تر اسم خود را بر سر زبان ها انداخته اند و البته ناگفته نماند که ما این سرزبان افتادن ها را از گذشته به یادگار داریم، ما تکیه حسینیه تجریش و آن تعزیه‌خوانی معروف را بیاد داریم، و همچنین دسته‌هایی عزاداری در تیمچه حاجب الدوله در بازار و ارگ تهران را در ذهنمان به یادگار مانده است که همه این ها، دور از تجملات و عاری از ریا و دورویی بوده و همچنان باقی مانده است .
این تا جایی پیش می‌رود که این سنت‌ها کمرنگ و نخ‌نما‌تر شده و منابر جای خود را به سن و صحنه‌ای برای اجرای مداحان داده‌اند، صحنه‌هایی که با نورپردازی و ساخت دکور های میلییونی توانسته نظر جمع کثیری را به خود جلب کند که با ساده زیستی توصیه شده توسط ائمه اطهار(ع) در تضاد است و از نگاه بسیاری از صاحبنظران و علما رد شده است.
صدایی که جاودان می‌شود
گوشه‌ای از این سالن به اصطلاح حسینیه می ایستیم و زاویه نگاهمان را بر روی صداگذاری و افکت‌های موسیقی می چرخاندیم، افکت‌هایی که دیگر از «اکو» و پرکردن حجم صدا گذشته است و حتی ترانه های دیگر خواننده ها و ملودی زننده‌ای اجرا می‌کنند، ترانه‌هایی که گاهی مضامینشان هیچ ربطی به محرم ندارد و یا ملودی‌هایی که برگرفته از آهنگ‌های پاپ و ریتم دیگر موسیقی هاست .
این است که اگر این مجالس را «کنسرت مداحان» بنامیم بی ربط نگفته‌ایم. در جایی که فرهنگ عاشورایی با فرهنگ مدرنیته تلفیق شود و ساز دو فرهنگ با هم کوک، داد و فریاد بسیاری از جبهه‌های فرهنگی را به دنبال دارد.
اما خوب یا بد، هر چه که هست این اصطلاح شاید جذاب کم کم دارد در میان قشر جوان و نسل جدید جای باز می‌کند و به جای تعریف صحیح عاشورایی تحریف اشتباهی را بیان می‌کنند، تحریفی که گاهی از اصل و ریشه درستی برخوردار نیست و این تعریفی می شود از امام حسین(ع) برای نسل کودک و نوجوانی که هنوز بسیاری از حقایق اسلام را نمی‌شناسد.
کاش بدانیم اگر مجلس اباعبدالله‌الحسین (ع) نشسته‌ایم، ذکر مصیبت از کدام کتاب و مقتل به کدام ترجمه صحیح خوانده می‌شود، لهوف است یا بازخوانی ناحیه مقدسه، روایت از دریچه نورانی دیدگان سجاد (ع) یا خطبه‌خوانی زینب کبری (س) است.
حواسمان باشد پای روضه کدام مداح می‌نشینیم
شبهات و بدعت های انحرافی که توسط دشمنان وهابی و غربی اسلام در روایت‌‌های ما جای داده شده است، فرهنگ‌های غلطی را وارد ذهن آماده ی جوانان می کنند و با هزاران علامت سئوال آنها را به دنبال راه نرفته می‌کشانند .
حواسم باشد و حواستان باشد این شبها اگر دلمان لرزید و چشمانمان تر شد مجلسی را انتخاب کنیم که صاحب الامر (عج) در آن محفل حضور داشته باشد و قصد و نیتمان جز پا در رکاب بودن سالار شهیدان نباشد .
بقول پدر بزرگم که همیشه میگفت : مجلس آقا امام حسین(ع) باید به طوری باشد که دل بشکند، استخوان سبک کند و حال آدم را خوب کند.
منبع: باشگاه خبرنگاران
ارسال نظر
