«جکسون امِت بوئل» نام کودکی است که هنگام تولد از داشتن یک جمجمه معمولی محروم بود. تولد و زنده ماندن جکسون همراه با معجزه بود، اما او حالا تولد یک‌سالگی خود را جشن می‌گیرد.
این کودک «معجزه‌آسا» تمام معادلات را بر هم زد، چرا که با یک بیماری نادر پا به جهان گشود. بیماری کودک به شکلی بود که او فاقد بخشی از مغز و جمجمه است. پزشکان پیش از تولد به پدر و مادر جکسون گفته بودند که او پس از زایمان زنده نخواهد ماند.بریتنی و براندن بوئل اهل تاوارِس در فلوریدای آمریکا هستند. پزشکان معالج به آن‌ها گفته بودند که پسرشان جکسون به نوعی اختلال در رشد لوله عصبی به نام میکروهایراننسفالی (Microhydranencephaly) مبتلا است که به سبب این بیماری بخشی از مغز و جمجمه او به درستی تکمیل نخواهد شد.
در ایالات متحده، تقریبا از هر 4859 نوزاد، یک مورد به این بیماری دچار می‌شود که اغلب آن‌ها در رحم یا بلافاصله پس از تولد از دنیا می‌روند. آقا و خانم بوئل که هر دوی آن‌ها قلبا به دین مسیح ایمان دارند، تصمیم گرفتند که بچه را سقط نکنند.
آقای بوئل می‌گوید: «ما که هستیم که بخواهیم تصمیم بگیریم؟ این نوزاد به ما هدیه داده شده و ما باید از این فرصت نهایت استفاده را ببریم تا او را پرورش دهیم.» آقای بوئل با کمک صفحه فیسبوکی که با نام پسرش ساخت، توانست توجه بسیاری را جلب کند. بازدیدکنندگان از صفحه او همچنین در مجموع مبلغ 57 هزار دلار به او کمک کردند تا آقا و خانم بوئل در درمان پسرشان دست تنها نباشند.
آقای بوئل می‌گوید: «در آزمایش فراصوت دوم در هفته 17 بارداری بود که این موضوع را فهمیدیم. آن موقع مشخص شد که بچه پسر است، اما رفتار خانم تکنسین کمی عجیب بود. او سعی کرد یواشکی موضوعی را با پزشک مافوق خود در میان بگذارد. ما فهمیدیم که یک جای کار مشکل پیش آمده است. روز بعد با بریتنی تماس گرفته شد. پزشک معالج به او گفت که در نتایج MRI مشکلی پیش آمده است. او هم زد زیر گریه... بعد به من گفت که پزشک‌ها می‌گویند که بچه مشکل دارد. من سر کار بودم و ریختم به هم. آن‌ها هم به من مرخصی دادند و تمام آن روز غصه می‌خوردم.»
خانم بوئل، مادر جکسون، نیز می‌گوید: «من داغون شده بودم. قلبم شکست. در تمام عمرم دوست داشتم بچه دار شوم و این اتفاق افتاده بود. اما به من گفته بودند که احتمال دارد بچه در رحم بمیرد.»
جکسون چند هفته در بیمارستان ماند و سپس مرخص شد. او حالا تولد یک‌سالگی خود را جشن می‌گیرد. پدر و مادر جکسون می‌گویند که او خیلی خوب رشد کرده است، اما می‌دانند که ممکن است او خیلی عمر نکند.
آقای بوئل می‌گوید: «او در آغوش مادرش با این بیماری مبارزه کرده است. هیچ متخصصی نمی‌تواند این انگیزه را برای مبارزه را به جکسون بدهد، چرا که ارتباط او و مادرش مثال‌زدنی است.»
ارسال نظر
