درحالی که علی دایی یکی از بزرگترین و پرافتخارترین بازیکنان تاریخ پرسپولیس است، در بازی با صبا آنقدر بی‌توجه به هواداران پرسپولیس، هیجانش را خرج صبا کرد تا با واکنش هواداران مواجه شد.
درست لحظاتی که علی دایی در عرفانی ترین روز تاریخ پرسپولیس و با یاد هادی نوروزی به تماشاگران نزدیک شد، هواداران فوتبال با وجود آنکه تازه کاپیتانشان را از دست داده بودند و طاقت دوری فرد دیگری را برای یک لحظه هم نداشتند، زمزمه کردند: علی... ی. کریمی!برخی هم در طرف دیگر ورزشگاه یکصد هزار نفری آزادی به نشانه اعتراض گفتند: علی فقط کریمی.
علی دایی از حیث افتخار آفرینی بسیار بالاتر از علی کریمی است و برای پرسپولیسی‌ها او نماد غیرت است و بزرگی تیمی که می‌تواند در میان همه بزرگان دنیا، درست وسط بارسلونا و بایرن مونیخ و ... آقای گل جهان را به دنیا معرفی کند.
دایی با آنهمه بازی ملی قطعا نماد پرسپولیس است اما دایی، این فارغ التحصیل صنعتی شریف، این مرد جنگجو چگونه متوجه نمی‌شود که نباید علیه سازندگان خودش، علیه تیمی که او را ساخته اینچنین بی‌محابا دعوا کند و به خاطر یک روز دیرتر فوتبال بازی کردن آنهمه این و آن را «کلاه بردار» بداند و داور را تحت فشار بگذارد و با اهمیت ندادن به هواداران پرسپولیس به داور بگوید که نخواسته یک بار دیگر هواداران این تیم را عزادار کند.
از فلورانس و باتی گل بگیرید تا برسید حتی به فیگو که یکی از یاغیرترین بازیکنان تاریخ بود و از بارسا به رئال رفت و با کله خوک روی زمین مواجه شد، هیچکدام اینچنین با سر نترس و بی توجه به آنهمه اظهار محبت، اعلام وجود نمی‌کردند.
دایی اما توجهی به این موضوع ندارد، او مسیر خودش را می‌رود و وقتی رقیب است، همیشه رقیب است و ذره ای هم به فکر سیاسی کاری نیست، اگر چه این سیاسی کاری نیست بلکه احترام گذاشتن به آنهایی است که تو را دوست دارند و مایه افتخار خود می‌دانند.
دایی اصلا نباید این رفتارش را حرفه‌ای گری بداند چرا که در دنیای حرفه‌ای هیچ بازیکنی، هیچ باشگاهی اجازه ندارد که به هواداران تیم خودش یا تیم مقابل و یا هواداران گذشته شخص خودش بی‌توجهی کند.
اتفاقا دنیای حرفه‌ای دنیایی است بسیار محکم و محترم. البته که دایی بی احترامی نکرده اما تا دلتان بخواهد بی توجهی کرده است. او می‌تواند و می توانست پرسپولیس را به نام خوش و برای همیش سند بزند اما با این رفتار اصلا چنین اتفاقی رخ نخواهد داد.
علی دایی از حیث افتخار آفرینی بسیار بالاتر از علی کریمی است و برای پرسپولیسی‌ها او نماد غیرت است و بزرگی تیمی که می‌تواند در میان همه بزرگان دنیا، درست وسط بارسلونا و بایرن مونیخ و ... آقای گل جهان را به دنیا معرفی کند.
دایی با آنهمه بازی ملی قطعا نماد پرسپولیس است اما دایی، این فارغ التحصیل صنعتی شریف، این مرد جنگجو چگونه متوجه نمی‌شود که نباید علیه سازندگان خودش، علیه تیمی که او را ساخته اینچنین بی‌محابا دعوا کند و به خاطر یک روز دیرتر فوتبال بازی کردن آنهمه این و آن را «کلاه بردار» بداند و داور را تحت فشار بگذارد و با اهمیت ندادن به هواداران پرسپولیس به داور بگوید که نخواسته یک بار دیگر هواداران این تیم را عزادار کند.
از فلورانس و باتی گل بگیرید تا برسید حتی به فیگو که یکی از یاغیرترین بازیکنان تاریخ بود و از بارسا به رئال رفت و با کله خوک روی زمین مواجه شد، هیچکدام اینچنین با سر نترس و بی توجه به آنهمه اظهار محبت، اعلام وجود نمی‌کردند.
دایی اما توجهی به این موضوع ندارد، او مسیر خودش را می‌رود و وقتی رقیب است، همیشه رقیب است و ذره ای هم به فکر سیاسی کاری نیست، اگر چه این سیاسی کاری نیست بلکه احترام گذاشتن به آنهایی است که تو را دوست دارند و مایه افتخار خود می‌دانند.
دایی اصلا نباید این رفتارش را حرفه‌ای گری بداند چرا که در دنیای حرفه‌ای هیچ بازیکنی، هیچ باشگاهی اجازه ندارد که به هواداران تیم خودش یا تیم مقابل و یا هواداران گذشته شخص خودش بی‌توجهی کند.
اتفاقا دنیای حرفه‌ای دنیایی است بسیار محکم و محترم. البته که دایی بی احترامی نکرده اما تا دلتان بخواهد بی توجهی کرده است. او می‌تواند و می توانست پرسپولیس را به نام خوش و برای همیش سند بزند اما با این رفتار اصلا چنین اتفاقی رخ نخواهد داد.
منبع: مهر
ارسال نظر
