نظر یک روحانی درباره خاطره جنجالی اکبر عبدی

حجت‌الاسلام والمسلمین زائری که اظهارنظرهای چند وقت اخیرش درباره برخی موضوعات نظیر حجاب، موافقان و مخالفان زیادی پیدا کرده بود، حالا درباره خاطره جنجالی اکبر عبدی در یک برنامه زنده تلویزیونی، یادداشتی منتشر کرده است.

 در یادداشت زائری که در روزنامه خراسان منتشر شده، آمده است: چند روز است که فایل ویدئویی یک برنامه ترکیبی تلویزیون در عید غدیر با حضور اکبر عبدی در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می گردد و همه دُرفشانی و ادب هنرمند محبوب و مشهور را با حیرت و تعجب تماشا و تکرار می کنند.

به نظر من اکبر عبدی خیلی تقصیری ندارد زیرا او دقیقاً همان‌طور که خود در انتهای صحبت‌هایش به صراحت می گوید خواسته صداقت به خرج بدهد و دروغ نگوید و خودش باشد! (و اتفاقاً از این بابت من او را به برخی مجریان هوشمند تلویزیون که اصلاً خودشان نیستند و می دانند هر جایی چه بگویند و چگونه حرف بزنند ترجیح می‌دهم!)

اکبر عبدی تقصیری ندارد ، بلکه تقصیر اتفاقاً از خود ماست و مشکل از رسانه ملی است که قرار بوده دانشگاه عمومی باشد و اخلاق و ادب و معرفت و آگاهی را ترویج کند اما به این ابتذال و درماندگی افتاده است.

نه اکبر عبدی و نه هیچ هنرپیشه دیگری ادعا نکرده اند که استاد هستند و قرار است اخلاق و ادب را ترویج کنند. هنرپیشه ها، ستاره‌های موسیقی، هنرمندان، بازیکنان فوتبال و ... در همه‌جای دنیا به دلایلی که کاملاً مشخص است (از جمله تبعات شهرت و ثروت و محدودیت آموزش‌های اخلاقی و تربیتی) اتفاقاً به بی ادبی و بی‌اخلاقی معروفند. این‌گونه افراد به طور طبیعی بددهان و بی ادب هستند ، به سیگار و مواد مخدر معتادند ، چند بار ازدواج می کنند و خانواده پایداری ندارند.

گرچه در ایران و کشورهای شرقی و اسلامی گاهی به اقتضای فرهنگ عمومی شرایط اندکی بهتر است اما به هر حال تصور عمومی مخاطب ما نیز از چنین افرادی معمولاً تصور یک شخص فرهیخته و متخلق یا یک استاد فرزانه دانشگاه نیست.

مشکل اما وقتی شروع می شود که صداوسیمای ما به هر بهانه‌ای مخصوصاً در اعیاد و مناسبت‌های سراسری که اتفاقاً مخاطب بیشتری هم دارد، از این چهره ها در بهترین ساعات و جذاب‌ترین بخش ها مانند ساعت تحویل سال نو و گاهی تا 10 ساعت متوالی استفاده می کند و جالب تر آن که آنتن زنده را به راحتی در اختیارشان قرار می دهد تا هرچه می خواهند بگویند و خاطره تعریف کنند و تحلیل ارائه دهند و ... جالب تر هم اینکه مجریان برنامه ها در بسیاری از اوقات آنان را با عبارت «استاد» خطاب می کنند!

همین شیوه صداوسیما و همین ذائقه‌سازی عمومی باعث شده تا مراکز فرهنگی ، مؤسسات ، نهادهای دولتی و ... برای مراسم خود این افراد را دعوت کنند و با پرداخت هزینه‌های سنگین برای حضور این «استاد»ها وقت مردم را در اختیارشان قرار دهند و این گردونه سطحی‌گرایی و لمپن‌بازی روز به روز شتاب بیشتری بگیرد تا جایی که برخی واسطه‌های حرفه‌ای که دلالی این‌گونه برنامه ها و استیج ها را بر عهده دارند به صورت یک صنف جدی و تازه درآمده اند.

همه‌جای دنیا هنرپیشه و مطرب و فوتبالیست و رقاص و نوازنده و بازیگر دارند اما هیچ جای دنیا آنها را «استاد» خطاب نمی کنند و به جای «استاد» نمی نشانند.

همه‌جای دنیا اتفاقاً به بزرگترین بازیکنان و بازیگران با لحنی کاملاً عادی جورج و رونالدو می گویند و هر بدوبیراهی را هم نثارشان می کنند و هیچ‌وقت آنان را حضرت استاد فلان و جناب مستطاب بهمان نمی خوانند، بلکه فقط درباره بازیشان با آنها حرف می زنند! هنرپیشه‌ای ساده هر چند توانمند و محبوب را «استاد» گفتن و برای مناسبتی عظیم مثل عید غدیر هنرپیشه و مطرب و فوتبالیست را الگو کردن نتیجه طبیعی اش همین است.

تقصیر از اکبر عبدی نیست ؛ تقصیر از همه ما و شماست که اشتباه گرفته‌ایم!