اگر وزیر خارجه آمریکا با رییس جمهور ایران دست می‌داد چه می‌شد؟

کد خبر: ۶۵۶۱۷

تاریخ انتشار: ۱۲ مهر ۱۳۹۴ - ۰۹:۱۴

امروز که کاسه دلواپسان داغ تر از آش شده است و از یک امر عادی دیپلماتیک پیراهن عثمان درست کرده اند این سوال در ذهن نقش می بندد که اگر این موضوع برعکس می شد و وزیر خارجه امریکا با رئیس جمهور کشورمان دست می داد چه اتفاقی در اردوگاه مخالفان رخ می داد؟!

اصول دیپلماتیک بر پایه ارتباطات و نوع برخورد مقامات با دیگر کشور ها می باشد و طبیعی است که یک دیپلماسی موفق و فعال دیپلماسی را در بر می گیرد که هر چه بیشتر یک کشور را به مرکز ارتباطات هدایت کند و در مقابل استفاده از شیوه هایی که نهایتا انزوا را در پی دارد نمی تواند یک دیپلماسی قوی قلمداد نمی شود.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی تدبیر و امید، همه چیز از یک دست دادن آغاز شد؛ امری که یکی از معمولترین رفتارهای دیپلماتیک را تشکیل می دهد. وقتی در راهروی سازمان ملل به صورت تصادفی وزیر امور خارجه ایران با همتای آمریکایی خود و رئیس جمهور آن کشور مواجه می شود ادب دیپلماتیک حکم می کند بر اساس دو سال گفت و گویی که مستقیم و مداوم میان دو طرف وجود داشته در این برخورد به گونه ای شایسته رفتار کند و پاسخ احترام طرف مقابل را بر اساس سفارشاتی که در دین هم بر آن تاکید شده است پاسخ گوید؛ مضاف بر آنکه قرار نیست در یک دست دادن اتفاق شگرفی رخ دهد.

اما از همان لحظه مخالفین دولت سناریویی را آغاز کردند که نه تنها نخ نما شده است بلکه دیگر خریداری هم ندارد و حال پایداری ها مستاصل از همیشه دست به دامان طرح استیضاح و سوال شده اند تا شاید بتوانند از این راه دیگران را برای مخالفت با دولت تحریک نمایند که ادبیات مورد استفاده از سوی مخالفان در بهارستان شاهدی است بر این ادعا.

اگر کری با دکتر روحانی دست داده بود

امروز که کاسه دلواپسان داغ تر از آش شده است و از یک امر عادی دیپلماتیک پیراهن عثمان درست کرده اند، این سوال در ذهن نقش می بندد که اگر این موضوع برعکس می شد و وزیر خارجه امریکا با رئیس جمهور کشورمان دست می داد چه اتفاقی در اردوگاه مخالفان رخ می داد؟!

طبیعی است که این بار خود رئیس جمهور در سیبل قرار می گرفت و آنها تمام تلاش خود را به کار می بستند تا این اقدام رئیس جمهور را عملی نابخشودنی جلوه دهند و حتی تا پیش بردن طرح عدم صلاحیت رئیس جمهور نیز گام بر می داشتند؛ فارغ از آنکه چنین رفتاری می تواند برخاسته از عزت نفس یک دولت باشد، بر سر پیش پا افتاده ترین مسائل آنچنان فریاد و فغان برمی آوردند که گویا جنایت رخ داده است.

و البته بیان می کردند که عزت نفس ایران زیر سوال رفته چرا که رئیس جمهور ایران با مقامی دست داده است که نه تنها با دولت متبوعش مشکل داریم بلکه به لحاظ موقعیت نیز رئیس جمهور مقامی بالاتر از او محسوب می شود و از اینرو شانیت خود را زیر سوال برده است.

شاید با وجود افراد معتدل که نگاه های میانه رویی دارند و به لحاظ تعداد نیزجمعیتشان بیشتر از تندروها است عملی شدن چنین هدفی یعنی رای دادن به عدم صلاحیت رئیس جمهور و حتی سوال از آن غیر ممکن می نمود اما قطعا ماجرا به همین جا ختم نمی شد و از آن به بعد باید منتظر سرازیر شدن مستند هایی با کیفیت بسیار نازل اما در تعداد کثیر بود مستند هایی که بسیار تند تر از «من روحانی هستم »، «لکه » و دیگر مستندهایی که در جهت تخریب دولت تهیه و توزیع شده اند.

حرکت رو به عقب

اگر کمی عمیق تر به ماجرا نگاه کنیم باید گفت چنانچه این رفتار، یعنی مخالفت های بی وقفه از سوی تندروهای آمریکایی با مقامات خود به دلیل دست دادن با یک مقام ایرانی صورت می گرفت هیچ جای تعجب نبود، اما وقتی در دین اسلام مکررا رعایت احترام سفارش شده است، وقتی چنین اصل مسلمی نادیده گرفته می شود جای تعجب است.

مضاف بر آنکه در نهج البلاغه هم حتی یک نامه نمی توان یافت که امیرالمونان با دشمن خود به گونه ای خلاف ادب سخن بگوید. فارغ از تمام این موارد امروز دیگر رفتار دلواپسان به ویژه در میان اقشار جوان که اکثریت جامعه را در بر گرفته است قابل پذیرش نیست مضاف بر آنکه اصول دیپلماتیک نیز ان را نمی پذیرد.

لذا شکسته شدن تابوهای روابط بین الملل مسئله ای است که هیچ گریزی از ان وجود ندارد،از اینرو به نظر می رسد مخالفین دولت نیز کاملا به این اصل واقف هستند اما منافع گروهی و جناحی مانع از آن می شود که این آگاهی را علنی سازند.