سرمایه های کارامد دولت یازدهم

در ستون نگاه روز اعتماد به قلم سید رضا صالحی امیری آمده است : از این رو، دولت تدبیر و امید با استفاده هم زمان از دو سرمایه ملی (مادی و معنوی) و به ویژه استفاده حداکثری از «زمان» توانست منزلت بین المللی ایران را ارتقا بخشد و در عرصه داخلی، کارآمدی، ثبات، آرامش، امید و نشاط را تقویت و در عرصه بین المللی ضمن تامین حقوق ملت و خطوط قرمز رهبری، تصور جهانیان نسبت به ملت بزرگ ایران را اصلاح کند.

در یادداشت روز یکشنبه روزنامه اعتماد آمده است : کارآمدی هر نظام سیاسی به عناصر و مولفه های متعددی وابسته است؛ عناصری که به منزله سرمایه های بنیادین محسوب می شوند. در واقع سرمایه ها به مثابه پشتوانه ها و بسترهای اصلی توسعه هستند که به صورت امانت در اختیار دولت ها قرار می گیرند تا با استفاده از آنها، فرآیند تحول و توسعه ملی را طی کنند.

در یک صورت بندی کلی، سرمایه ها به دو دسته کلی تقسیم می شوند: سرمایه های مادی و سرمایه های معنوی و غیر مادی. وقتی به دارایی نظام سیاسی اشاره می شود عموما ذهن ها به سوی دارایی های مادی سوق می یابد و هنگامی که لفظ بیت المال شنیده می شود معمولا در ذهن، ارز، ریال، سکه و طلا و مشابه آن متبادر می شود.

این در حالی است که سرمایه های غیرمادی دارای ارزش بالاتری نسبت به سرمایه مادی هستند؛ مانند مدیریت کارآمد، اعتماد اجتماعی، رضایت سیاسی مردم، اعتبار بین المللی، امنیت اجتماعی، نیروی انسانی، اخلاق اجتماعی و نخبگان، قانون گرایی و قانون پذیری، شفافیت، انسجام ملی، همبستگی اجتماعی، ثبات سیاسی، همدلی، همنوایی، همگرایی ملی و نظایر اینها.

سرمایه های مادی، شرط بقا و توسعه محسوب می شوند، اما بستر اصلی توسعه، تولید و بازتولید سرمایه غیرمادی خواهد بود. تولید و ارتقای سرمایه های معنوی در حقیقت زیرساخت و ماهیت اصلی توسعه محسوب می شود و بدون آن عملا توسعه نازا و ناقص خواهد بود.

حاکمان سیاسی، دو وظیفه همزمان بر عهده دارند: حفظ و حراست و افزایش و ارتقای همزمان سرمایه های مادی و معنوی. اکنون با این تفکیک می توان دولتمردان را در پاسداری از بیت المال (به هر دو معنا)، با یکدیگر سنجید و عملکرد آنها را با هم مقایسه کرد. می توان جدولی ترسیم کرد و با شاخص هایی کمّی، هر یک از این مولفه ها را با یکدیگر مقایسه کرد که در هر دوره ای از عمر دولت ها، کدام یک نسبت به حفظ و نگهبانی از بیت المال کوشیده اند و کدام یک آن را هدر داده اند.

مثلا اعتبار و منزلت بین المللی، توسط چه کسانی افزایش یافته و با کدام رفتارهای سیاسی و توسط چه کسانی کاهش یافته است.

نحوه سلوک و گفتار دولت یازدهم، در مجموع و به ویژه در موضوع پرونده هسته ای، با بازیگران بین المللی، بر سرمایه معنوی و سیاسی نظام افزوده و سبب افزایش اعتبار ایران در صحنه بین المللی شده است. گفتمان بی منطقی که در دوره قبل به آن دامن زده شد، باعث افول سرمایه سیاسی و معنوی کشور در عرصه بین المللی شد، ولی دولت آقای روحانی تلاش کرده تا تصویر عقلانی و اخلاقی ایران را به جهانیان منتقل کند.

تغییر نگرش دولت ها و افکار عمومی ملت ها نسبت به دولت و ملت ایران نه تنها به افزایش وجهه و جایگاه ایران در عرصه بین المللی کمک شایانی می کند، بلکه بی شک باعث افزایش سطح سرمایه معنوی در داخل خواهد شد.

طولانی شدن مناقشات بین المللی، آثار مخربی بر سرنوشت یک ملت دارد و از همه مهم تر آن است که زمان و فرصت رشد و توسعه را زایل می کند.زمان، بزرگ ترین سرمایه بی بدیل فردی و اجتماعی است که وقتی از دست می رود هیچ جایگزینی ندارد.درهشت سال گذشته، مشاجرات داخلی یا خارجی، هزینه های بالایی را بر دولت و ملت تحمیل کرد. در این میان، «زمان» به منزله بیت المال از دست رفت.

«زمان» این سرمایه تجدیدناپذیر، سرنوشت یک ملت را رقم می زند. ضرورت و اهمیت توجه به زمان ما را به این نکته رهنمون می سازد که این مولفه را به مثابه معیاری برای داوری درباره عملکرد دولت ها محسوب کنیم و نسبت به آن حساسیت بیشتری داشته باشیم.

دولت دکتر روحانی، با تمهیدات سیاسی و انتخاب کنشی خردمندانه و رویکرد اعتدالی توانست با استفاده حداکثری از عنصر زمان، منزلت سیاسی ایران را نزد ملت ها افزایش دهد و با تحرک عقلانی در صحنه بین المللی، یکی از مناقشات دیرپای نظام را پای میز مذاکره حل و فصل کند.

از این رو، دولت تدبیر و امید با استفاده هم زمان از دو سرمایه ملی (مادی و معنوی) و به ویژه استفاده حداکثری از «زمان» توانست منزلت بین المللی ایران را ارتقا بخشد و در عرصه داخلی، کارآمدی، ثبات، آرامش، امید و نشاط را تقویت و در عرصه بین المللی ضمن تامین حقوق ملت و خطوط قرمز رهبری، تصور جهانیان نسبت به ملت بزرگ ایران را اصلاح کند.