قیاس مجلس به برجام با عینک جلیلی!

روزنامه ابتکار در سرمقاله خود به قلم محمد علی وکیلی نوشت:این روزها بحث مهم محافل سیاسی ارزیابی برجام می باشد. آنچنانکه به مهمترین موضوع در سپهر سیاست داخلی آمریکا تبدیل شده است.زورآزمایی مخالفین و موافقین در آمریکا، نفس گیر و به پاشنه آشیل کارنامه رئیس جهور اوباما تبدیل شده است.عمده مخالفین را اعضای جمهوریخواه کنگره تشکیل می دهند. آنان بیش از آنکه به منافع و مضار برجام در مقیاس منافع ملی کشورشان نظر داشته باشند آن را در مقیاس منافع حزبی و با نگاه به انتخابات ریاست جمهوری و رضایت لابی صهیونیست مورد ارزیابی و مخالفت قرار داده اند.

اما حمایت پاول، وزیر خارجه وقت دولت جمهوریخواه آقای بوش، دارای معنا و مفهوم ویژه می باشد. او که در کارنامه خود سابقه وزارت دفاع و وزارت امور خارجه را دارد بیش از دیگران به پیامدهای مهلک مخالفت واقف هست. به طور طبیعی سابقه مسئولیت‌های مهم و کلیدی، ایشان را واقع گرا کرده و مواضعش را متفاوت با دیگر اعضای جمهوریخواه کنگره قرار داده است.

اما مواجهه مقامات پیرامون پرونده هسته‌ای در ایران کمی جالب می باشد.

اینکه برجام بایست در مجلس شورای اسلامی مطرح گردد قدم مهمی در احترام به دموکراسی و رای مردم می باشد. تاکید رهبر انقلاب بر ضرورت ورود مجلس به برجام نشان از اهتمام معظم له به تقویت نهادهای دموکراتیک در کشور هست، اما باید دید که مقیاس مجلس محترم برای ارزیابی چیست؟ آیا مجلس شورای اسلامی بناست با مقیاس‌های آقای دکتر جلیلی به ارزیابی برجام بنشیند یا خواست اکثریت مبنای رفتار مجلس می باشد؟ اگر بناست با عینک جناب جلیلی به برجام نظر شود بی شک محکوم به مخالفت خواهد بود، چرا که بن بست گذشته محصول نوع نگاه حاکم بر تیم هسته‌ای قبل بود؛ به عبارتی نباید مقیاس‌های مجلس با مقیاس‌های مردم تفاوت معنادار داشته باشد.

مردم با رای خویش در 24 خرداد نود و دو در حقیقت از معیار و مقیاس‌های تیم جناب جلیلی عبور کردند. صحنه انتخابات ریاست جمهوری 92 فرصت آزمون دیگری برای سنجش مردمی فراهم آورد و اکثریت مردم نیز نشان دادند که با نوع نگاه دکتر جلیلی مشکل دارند و آنرا نپسندیدند. رای منفی به دکتر جلیلی در آن ایام فقط به صلاحیت ایشان برای ریاست جمهوری نبود بلکه رای منفی به دیگر مواضع نامبرده نیز بحساب می آمد. اکنون دعوت ایشان به مجلس خبرگان و مجلس شورای اسلامی و رو در رو قراردادنشان با تیم هسته‌ای کنونی در حقیقت بی اعتنایی به رای سلبی مردم در خرداد 92 می باشد.

شنیدن حرفها و مواضع دکتر جلیلی به عنوان یک کارشناس و خبره صاحب نظر، همچون دیگر کارشناسان منتقد، صحیح و شرط حکمت می باشد اما رسمیت بخشیدن به مواضع ایشان و مقیاس قرار دادن نگاه و نظرگاه شان برای مجلسیان جای تامل دارد و موجب نگرانی است؛ اگر چه حضور ایشان به همراه دکتر عراقچی در جمع علمای خبرگان نتوانست نظر اکثریت را به خود جلب نماید و، مطابق اطلاع غیر رسمی، اکثریت توضیحات و دفاعیات جناب عراقچی را بهتر و منطقی تر یافتند و رضایت بیشتری داشتند ولی تمرکز بر آراء مخالفین و ایجاد فرصت برای طرح دیدگاه مقامات گذشته خود یک سنت حسنه است که در فرهنگ ما ایرانیان چندان محلی از اعراب ندارد. اگر این سنت منحصر به آقای جلیلی نباشد و شامل حال روسای جمهور و وزرای گذشته نیز شود حتماً در ارتقاء کارآمدی نظام موثر و مفید خواهد بود. اما توجه به خواست اکثریت مردم که درانتخابات ریاست جمهوری تبلور یافت یک اصل و بی توجهی به آن موجب بی اعتنایی به افکار عمومی می باشد.