مستحب‌های نهم و دهم و حرام های یازدهم

در هفته‌های اخیر، صدور مجوز سفر خبرنگار شبکه بی‌.بی.‌سی به ایران برای تهیه گزارش، یکی از محورهای هجوم چهره‌ها و رسانه‌های منتقد دولت به وزارت ارشاد و حتی شخص رئیس‌جمهوری بود. حتی این موضوع موجی از تذکرهای کتبی و شفاهی به حسن روحانی و علی جنتی را در مجلس شورای اسلامی به دنبال داشت. این در حالی است که این موضوع و اقدام‌های مشابه در دولت‌های نهم و دهم با سکوت این دلواپسان همراه بوده است.۱۳ مرداد امسال بود که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی از صدور مجوز برای ورود یک تیم خبری بی‌.بی.سی به ایران جهت تهیه گزارش پیرامون فعالیت هسته‌ای خبر داد. این موضوع با شانتاژ خبری رسانه‌های منتقد دولت تدبیر و امید همراه شد و در نتیجه آن موج مصاحبه از سوی چهره‌های دلواپس و حتی تذکرهای مختلف در مجلس شورای اسلامی در این باره به راه افتاد. حسین نوش‌آبادی سخنگوی وزارت ارشاد در همان زمان در این باره توضیح داد که « این مجوز به بی.بی.سی فارسی داده نشده و باید بگویم که بی.بی.سی جهانی در دولت قبل هم در ایران دفتر برای فعالیت‌هایش داشت و مجوز آن ابطال نشده بود. این مجوز یک هفته‌ای است و برای تهیه گزارش پیرامون مسائل هسته‌ای در چارچوب مقررات و شئونات جمهوری اسلامی ایران داده شده که این گزارش باید به دور از سیاه‌نمایی و دروغ‌پردازی باشد». حال اداره کل مطبوعات و خبرگزاری‌های خارجی وزارت ارشاد، فهرست رسانه‌های خارجی اعزام کننده خبرنگار غیر مقیم به کشور در سال‌های 87 تا 93 را منتشر کرده است که نشان می‌دهد تیم‌های خبری بی‌.بی.سی نیز در دوره دولت‌های نهم و دهم بارها برای تهیه گزارش به ایران سفر کرده‌اند. این در حالی است که پیش از این هیچ‌کدام از این صدور مجوزها مورد انتقاد یا حتی یک تذکر ساده از سوی دلواپسان امروزی واقع نشده است. در این گزارش آمده است که «در هفت سال گذشته (1387 تا 1393) بالغ بر 2170 گروه از رسانه‌های خارجی غیر مقیم با دریافت مجوز موقت فعالیت، وارد کشور شده‌اند و به فعالیت رسانه‌ای پرداخته‌اند».

بررسی این فهرست نشان می‌دهد که فقط از سال 87 تا سال 92 – که در دوره دولت‌های نهم و دهم قرار دارد – اجزای مختلف شبکه بی.بی.سی از جمله رادیو بی.بی‌.سی، تلویزیون جهانی بی.بی‌.سی، بی.بی‌.سی عربی و شبکه 4 تلویزیون بی.بی‌.سی 15 بار به ایران سفر کرده‌اند. این در حالی است که پیش از این زمان، بی.بی‌.سی در ایران دفتر نیز داشته است.انتخابی بودن جنبیدن رگ غیرت دلواپسی برخی چهره‌ها و رسانه‌ها مختص به ماجرای حضور گروه خبری بی.بی‌.سی در ایران نمی‌شود و یک بررسی کوچک نشان می‌دهد که این موضوع در موارد دیگری نیز اتفاق افتاده است.

به عنوان مثال اخیرا حضور برخی دیپلمات‌ها و مهمانان خارجی با برخی لباس‌ها در دیدار رئیس‌جمهوری، وزیر امورخارجه و اخیرا – از زمانی که علی لاریجانی نیز هدف حمله برخی دلواپسان قرار گرفته است – رئیس مجلس شورای اسلامی از دید این جریان‌ها باعث فریاد واسلاما شده است و نسبت به رعایت نکردن شئون رفتار دیپلماتیک ایران در این دیدارها موج مصاحبه‌های انتقادی و تذکرهای پیاپی در مجلس به راه افتاده است. این در حالی است که پیشتر آنا پاستور، خبرنگار زن تلویزیون اسپانیا در مصاحبه‌ای که در مقر ریاست‌جمهوری اسلامی ایران برگزار شد، در حین مصاحبه بدون حجاب ظاهر شد و نه تنها محمود احمدی‌نژاد و تشریفات وقت ریاست‌جمهوری به این موضوع واکنشی نشان ندادند، این موضوع از سوی رسانه‌های این روزها منتقد دولت نیز نادیده گرفته شد و دلواپسان امروزی نیز در این زمینه ساکت ماندند و خبری هم از تذکر مجلس‌نشینان نبود. احمدی‌نژاد در اقدام جالب توجهی دیگر در هنگام حضور در مراسم ترحیم هوگو چاوز – رئیس‌جمهوری فقید ونزوئلا که در دوران دولت‌های نهم و دهم روابط خوبی با رئیس‌جمهوری ایران داشت و حتی پس از مرگ از سوی احمدی‌نژاد به عنوان یکی از یاران رجعت‌کننده با امام زمان(عج) نامیده شد (و این موضوع هم مورد اعتراض یا تذکری از سوی دلواپسان امروز واقع نشد) - النا فریاس مادر هوگو چاوز،رئیس جمهور ونزوئلا را به منظور تسلی دادن در آغوش گرفت. این تمام موضوع نبود و برخی چهره‌های نزدیک به دولت قبل، همچون محمدرضا میرتاج الدینی سعی داشتند این موضوع را یک دروغ جلوه دهند که این دروغ خواندن موضوعی که به واقع اتفاق افتاده بود، شاید حتی بدتر از خود اتفاق بود. با این حال این موضوع که نه در عرف دیپلماتیک و نه در شرع اسلامی ایران می‌گنجد نیز از سوی دلواپسان امروزی محل اشکال واقع نشد. این ساختارشکنی‌های احمدی‌نژاد در بوسیدن دست معلم دوران ابتدائی‌اش و یا بوسه یک مادر شهید بر گونه‌های رئیس دولت‌های نهم و دهم نیز تکرار شده بود که حتی بعضا مورد تشویق نیز قرار گرفت! به هر ترتیب می‌توان گفت که بسیاری از مسائلی که از سوی دلواپسان برای «خودی»ها اشکالی ندارد، می‌تواند برای «غیرخودی»ها به عنوان یک محور هجمه و حمله چه به صورت رسانه‌ای و چه به صورت رسمی و از تریبون‌هایی چون مجلس واقع شود. واقعیت این جاست که اذهان عمومی برخوردهای این طیف با موارد مشابه در دولت‌های همراه و موافق خود را از یاد نمی‌برد و شاید تکرار این مواضع انتخابی فرصتی باشد تا این چهره‌ها در مورد مواضع پیشین خود در شرایط مشابه – و حتی بدتر! – در دولت‌های نهم و دهم نیز توضیح دهند.