چشم امید عشاق به راه مشهد مقدس

در دل خود کعبه ای ساخته ام از آن گنبد زرد بارگاه نورانی تو ای غریب الغربا زیرا من آن آهوی رمیده از صیادم که پناهی جز دامن مهربان تو برای خود ندیده ام و جز این پناهگاه جایی را برای قلب شکسته خود نمی خواهم.
اینجا ایران است، سرزمین عشاق اهل بیت؛ قم، مشهد، شیراز و سراسر این خاک بوی آن خاندان پاک به مشام می رسد و این لطف کردگار است که این بزرگواران را عامل سرازیر شدن برکت بر میهن عزیزمان قرار داده است.
مردم ایران از کودکی با امام رضا(ع) خوی گرفته اند، محال است در کوچه پس کوچه های دورترین روستا های ایران گشتی زده باشی و از آن سلطان خراسان نشانی به رسم حب و علاقه ندیده باشی.
این چه عشقی است که دلدادگان را فرسنگ ها راه با پای پیاده به صحن و سرای تو می کشاند، مگر تو در وجود نازنین خود چه سنگ کهربایی داری که ویلچر از تاب دست های زائر تو فریاد بر می آورد و آن پیرمرد روزگار چشیده کفش ها را انداخته و با پای برهنه به شوق حرم تو همچون کودکی 9 ساله دوان است؟
صدایی به گوش می رسد؛ آمده ام، آمدم ای شاه پناهم بده، تو شاهی همان شاهی که یک خراسان نه که یک ایران و بالاتر از آن جامعه تشیع و اسلام 'السلام علیک یا علی بن موسی الرضا(ع)' را در وجود خود نهادینه کرده اند.
چه دست ها که به سوی تو دراز شد و چه گره ها که به دست تو باز شده، این حال را هیچ کس جز آن کودکی ناتوان شفا یافته و آن بیمار لاعلاج بهبود یافته از برکات تو نمی داند و این شفا یافتگان آنانند که گفته اند 'لایق وصل تو که من نیستم، اذن به یک لحظه نگاهم بده'.
در شرق ایران، خراسان رضوی و در قلب آن در مشهد یک مرجع حاجات قرار گرفته است که ورود به آن عطری بهشتی را در وجود انسان متراوش می کند و چشم ها خود به خود خیس می شود، این حالی است که نه می دانی ناراحتی و نه خوشحالی، این حال همان حال غریبی است که نمی دانی.
و این هوای امام هشتم ما امام رضا(ع) است که چون عزم سفر به خراسان کنی با تو همراه می شود و دست کمک خود را از تو بر نخواهد داشت زیرا او خود سفر کرده ای غریب است که به رسم نامیهمان نوازی زهر به او داده و میهمان غریب را به دور از خانواده به شهادت رساندند.
ابوالحسن علی بن موسی الرضا (148–203 ه‍. ق)، ملقب به امام رضا(ع) امام هشتم ما شیعیان است پدر ایشان امام کاظم(ع) و مادر ایشان طبق روایات مختلف نام ها، کنیه ها و لقب های 'ام البنین، نجمه، سکن و تکتم» را دارند.
چه بگویم از این خاندان اصیل که ریشه در نبوت داشته و نوری خداوندی دارند.
حضرت امام رضا علیه السلام شب جمعه یازدهم ذی القعده در سال 148 هجری در مدینه طیّبه به دنیا آمدند که امسال به سوم شهریور ماه مصادف شده است.
امام رضا(ع) پس از شهادت پدر بزرگوارشان در مدینه امامت مردم را عهده دار شدند و به امور رسیدگی کردند، ایشان شاگردان پدر را جمع و به تدریس و تکمیل حوزه علمیه جدشان امام جعفر صادق(ع) پرداختند.
امامت ایشان حدود 20 سال طول کشید، که 17 سال آن در مدینه و سه سال آخر آن در خراسان چه غریبانه گذشت.
طبق روایات مامون که علاقه مردم ایران به امامان شیعه را می دانست تصمیم گرفت امام رضا(ع) را مجبور کند تا از مدینه به خراسان آمده و ایشان را به عنوان ولیعهد و جانشین خود معرفی کند تا با این روش بتواند بین مردم محبوبیت یافته و نیز این بزرگوار را تحت نظر داشته باشد.
علّت شهادت حضرت رضا علیه السلام در یک کلمه ترس مامون و عباسیان از نفوذ معنوی آن حضرت در بین مردم بود، وقتی که مامون با ولایتعهدی نتوانست آن امام بزرگوار را آنطور که باید و شاید کنترل کند، از راه های مختلف برای شکستن مقام آن بزرگوار در بین مردم وارد شد اما در همه آن ها خود شکست خورد و به مقصود خویش نرسید و در نهایت آن امام را به دور از خواهری همچون حضرت معصومه (س)، میهمان و غریب به شهادت رساند.
آن روز که مامون با حیله و نیرنگ انگور به آن امام داد تا انگور را وسیله ای برای شهادت ایشان قرار دهد نمی دانست که روزی یک دنیا برای دیدار این بزرگوار صف می بندند، به گمانم آن خوشه انگور تا امروز از وجود خود شرمنده و سر به زیر است.
'ای حرمت مرجع درماندگان، دور مران از در و راهم بده' زمزمه ای است در دل تمام زوار تو که چشم امید به آن صحن و سرای نورانی دارند.
ای کاش من کبوتر بام تو بودم و به این بهانه هر روز در هوای تو پرواز می کردم و نان از برکت تو و زوار تو می خوردم.