سود واردات خودرو به جیب چه کسانی می‌رود؟

آیا خودروساز داخلی سود می برد؟ سودهای چندصد میلیاردی ناشی از واردات خودرو به جیب چه کسانی می رود؟ آیا از نفس افتادن تولید داخل، وقتی به قیمت بیکاری هزاران هزار نیروی کار ایرانی و رونق گرفتن بازار واسطه گری تمام م شود، قادر خواهدبود تا رفاه اجتماعی و استقلال اقتصادی کشور را تضمین نماید؟ وقتی رهبری معظم انقلاب در هر فرصت و تریبون، ملت را به خرید کالای ایرانی و مصرف تولیدات داخلی فرامی خوانند و تنها راه خلاصی از سلطه اقتصادی کشورهای غربی را در تناوری و شکل گیری «اقتصاد مقاومتی» هجی می کنند، آیا گشودن دروازه های کشور به روی اجناس بی کیفیت خارجی و در مقابل، راه انداختن کمپین تحریم محصولات داخلی، قادر خواهد بود تا خودکفایی ملی و استقلال اقتصادی کشور را ببار آورد؟

آیا کشورهای پیشرفته دنیا نیز در دوره ای که مشغول به گذار بوده اند از فرمولِ غاز بودن مرغ همسایه استفاده کرده اند؟ مگر ماهاتما گاندی نبود که وقتی فهمید جنس نخ لباس هندی ها، انگلیسی است، اعلام کرد تا زمانی که کشورش در تولید نخ به خودکفایی نرسد، دیگر لباسِ دوخته شده نمی خرد و نمی پوشد، بلکه ترجیح می دهد از بوریایی نادوزی استفاده کند که مطمئن است توسط هموطنان خودش تولید شده است؟

مگر آلمان ها نبودند که پس از جنگ دوم جهانی، وقتی همه کشورشان با خاک یکسان شده بود، حاضر نشدند از بیگانه گندم بخرند و قوت لایموت شان، با دستان کسی غیر از آلمانی تولید شده باشد؟ آن ها عهد بستند تا زمانی که گندمِ آلمانی درو نشده، در حیاط خانه شان سیب زمینی می کارند و می خورند، اما ننگ نان خارجی را به خویش نمی خرند!

این چنین الگویی است که هند را هند و آلمان را آلمان کرده است. در هیچ کجای دنیا نمی توانید سراغ بیاورید که ملتی، با «نه» گفتن به دسترنج فرزندان خویش و آغوش گشودن بر تولید بیگانه توانسته باشد، مرزهای استقلال و استغنای ملی اش را درنوردیده و برای مردم دیگر نقاط دنیا نیز حرفی برای گفتن داشته باشد. آن ها که تولید مملکت شان را تحریم می کنند، بی برو برگرد خود را تحریم کرده اند و نسل فرزندان شان را نسلی وابسته، محتاج و نیازمند بار آورده اند!

شک نداشته باشید در پسِ این بازیِ بی حاصلِ کمپینی، همان دست هایی مشغول صحنه آرایی و مهندسی اند که منافع شخصی خویش را در آستانه خطر دیده اند و می کوشند تا از یک سو، با تحریک احساسات پاک مردم علیه صنعت داخل و از سوی دیگر با پیش فروش وسوسه انگیز و تخفیف های اغواگرانه محصولات وارداتی شان، برای مدت بیشتری، سودهای کلان حاصل از دلالی را روانه جیب خود سازند.

برای آن ها مهم نیست چرخ هر خودروی خارجی که در خیابان های این شهر می چرخد، چرخ زندگی چند کارگر ایرانی را از حرکت بازمی ایستاند؟ برای شان اهمیت ندارد هر دلاری که برای واردات یک خودروی خارجی از کشور خارج می شود، چه اندازه چرخه پیشرفت مملکت کُند می کند؟

آن ها متوجه نیستند دلارهای بی زبانی که باید صرف توسعه زیرساخت های کشور شود، صرف گسترش رفاه عمومی، آموزش و پرورش، بهداشت، آموزش عالی، راه، مخابرات، فناوی اطلاعات و...، حالا برای واردات خودروهایی خرج می شود که نه این که هیچ مزیتی نسبت به مشابه داخلی اش ندارد، بلکه در بیشتر موارد، قابل رقابت با خودروی ساخت داخل نیست.

آن ها نمی خواهند به این پرسش پاسخ دهند که مگر خودروسازان مطرح دنیا، از همان ابتدا خودروساز به دنیا آمده اند؟ نمی خواهند بگویند چند ده سال وقت و چه مقدار سرمایه صرف شده تا آن خودروساز نامی، جایگاه و برند امروزی اش را به دست آورده است؟ چرا نباید فرصت بالندگی را در سایه حمایت از تولید ملی، برای مهندسان و طراحان داخلی ایجاد کنیم و به آن ها اجازه دهیم با خلاقیت و نوآوری، برای سرزمین شان افتخار بیافرینند؟

پی نوشت: لطفا نام من را از این کمپین ضدایرانی خط بزنید. من نمی خواهم در این بازی با حاصل جمع صفر شریک باشم. من ایرانی ام و به ایرانی بودن و ایرانی خریدن ام افتخار می کنم. قرار نبود من در خیابان های شهرم غریب شوم و سربِ سرطان زا، از اگزوز ماشین های خارجی در ریه من و فرزندان ام بنشیند. من نیستم. لطفا نام من را خط بزنید.