این خودسرها‌چیزی از نرمش قهرمانانه نفهمیده​اند

مشخص است که در سایه فقدان چنین اراده ای می شود به نوه بنیانگزار جمهوری اسلامی در سالگرد عروج آن پیرفرزانه توهین کرد، رئیس مجلس جمهوری اسلامی را در سالروز پیروزی انقلاب با لنگه کفش نواخت و...به یاد دارم چند ماه پیش و در جریان طرح سوال از رئیس جمهور وقت،بنده به عنوان یکی از طراحان سوال از ایشان ،چگونه با تهدید و برخوردهای فیزیکی همین جماعت به اصطلاح خودجوش روبرو شدم تا به عینه درک کنم که در همین نظام جمهوری اسلامی و در شرایطی که یک نماینده مجلس از اختیارات قانونی خود استفاده می کند ،چگونه  عده ای بصورت  گزینشی به اجرای سخنان معمار انقلاب که فرموده بود:«مجلس در راس همه امور است» عمل می کنند. آنها که آن روز یقه نماینده را جمع می کردند بعد ها در عمل نشان دادند که نوک انگشت اشاره شان به رئیس مجلس بود. امروز ترسم این است که انگشت اشاره مهاجمین به رئیس جمهور جای دیگری را نشانه گرفته باشد.

یقیین بدانید که عمل این جماعت شبیه ترین اعمال به عمل خوارج است که از مولا و رهبر خود پیشی گرفتند و خود را در مقام تشخیص در موقعیت برتری قرار دادند. امروز هم چنین است.بی شک رفتار رئیس جمهور در نشست سالانه سازمان ملل و سخنان وی که اینبار نه خطاب به صندلی های خالی که خطاب به حاضرین در جلسه ایراد شد جنبه عملی نرمش قهرمانانه بود و حداقل دستاوردش بازگشت اعتباری ست که با تندروی ها و ماجراجویی ها در سیاست خارجی بی اعتبار شده بود. حداقل دستاوردش این است که دنیا فهمید که ما نیز می توانیم با ادبیات محترمانه سخن بگوییم. در این میان ساده لوحانه است که آنچه در نیویورک صورت گرفته را بدون هماهنگی با رهبر معظم انقلاب و سیاست های کلی نظام فرض کنیم. بنابر این می شود رفتار آن جماعت اندک را در روز شنبه «نه به سیاست های کلی نظام» تلقی کرد مگر آنکه بگویند این فقط یک نمایش بود!

صد البته که نباید خودمان را گول بزنیم. آن جماعت با هر هدفی که آمده بودند و هر ماهیتی که داشتند بی شک «خود جوش» نبودند.کما اینکه در کمتر از 24 ساعت دم خروس از زیر بقلشان بیرون زد و عکسشان دست به دست در فضای مجازی  چرخید.امروز و برای جلوگیری از تکرار چند باره تاریخ نوبت ،نوبت اقدام نهادهایی ست که پیش از این و در دفعات مشابه پیشین جای خالی آنها بشدت محسوس بود.

این نه یک در خواست شخصی بلکه خواست همه کسانی ست که بیش از سه دهه گذشته را در جستجوی اعتدال گاهی دست به دامن چپ و گاهی دست به دامن راست شده اند  تا به امروز برسند.