در این سال ها به ضرورت و نیاز حصار صفوی را خراب كردند و حصار جدید ناصری را وسیع تر ساختند.
در بسیاری از شهرهای كهن سال ایران از قبیل اصفهان، خیابان كشی وجود داشته، ولی در پایتخت تا اواسط دوران سلطنت ناصرالدین شاه، كه سطح شهر تهران و خانه سازی در آن دچار تحول عظیم گشت، كلمه «خیابان» در میان عناصر معماری در شهرسازی تهران وجود نداشت،نقشه موسیو كرشش، معلم دارالفنون در اوایل سلطنت ناصرالدین شاه از سطح شهر برداشت و به سال ۱۲۷۵ قمری ، چاپ و منتشرشد. در هر دو نقشه هیچ اثری از نام خیابان مشاهده نمی شود. بلكه تمام معابر با نام های مرسوم آن دوره یعنی كوچه ، گذر ، گذار ، بازارچه بازار، راسته، رسته و … مشخص شده است .
در این سال ها به ضرورت و نیاز حصار صفوی را خراب كردند و حصار جدید ناصری را وسیع تر ساختند. سطح شهر گسترش قابل توجهی یافت، معابر جدید بنا شد، گذرگاه های تازه ای احداث كردند كه شكل كالبدی آن ها به خیابان های امروزی بیشتر شبیه بود، تا به كوچه باغ های قدیمی. این معابر كما بیش از كوچه ها و گذرهای قدیمی تهران، عریض تر و با كمی اغماض به خط مستقیم كشیده شده بودند، گذرگاه های جدید را خیابان نام نهادند و بدین ترتیب خیابان در معماری و شهرسازی این شهر تولد یافت.
اولین نقشه تهران ترسیمی نجم الدوله (چاپ ۱۳۰۹ قمری ) پس از این دوره برای نخستین بار متضمن نام «خیابان» است. اولین خیابان های پایتخت كه در این زمان شكل گرفتند عبارتند از : خیابان های باغ جنت (ولی عصر)، باغ انگوری (ولی عصر) ، جناب وزیر (ولی عصر)، امیریه (ولی عصر)، امیریه (امام خمینی)، باغ شاه (امام خمینی)، جلو قبرستان (مولوی)، دروازه گمرك (مولوی) و …
منبع: جوان و تاریخ
ارسال نظر
