بيانيه سناتور چاک شومر درباره توافق با ايران

ناتور چاک شومر با انتشار بیانیه ای مواضع خود را درباره توافق با ایران اعلام کرد.

به نقل از پایگاه اینترنتی سنا،در این بیانیه آمده است:هر چند سال از نمایندگان خواسته می شود که رای مهم خود را درباره موضوعی که می تواند مخاطرات زیادی به همراه داشته باشد، بدهند و اعضای دو حزب نظرات خود را درباره آن بیان می کنند.

در طول سالها من آموخته ام که بهترین شیوه برای تصمیم گیری درباره این مسائل این است که آنها را به طور دقیق مطالعه کنیم و به اظهار نظر مخالفان و موافقان به دقت گوش کنیم و سپس بدون هرگونه فشارحزبی و سیاسی به طور شایسه تصمیم گیری کنیم.

من سه هفته گذشته را تنها صرف انجام این کار کرده ام. من با دقت طرح جامع اقدام مشترک را مطالعه کرده ام،من توافق و ضمایم آنرا بارها مطالعه کرده ام و دهها سوال از مخالفان و موافقان آن مطرح کرده ام و به دنبال پاسخ هایی برای سوالاتی که از متن توافق دارم بوده ام.این مسائل تبعاتی باید به همراه داشته باشد که باید بررسی شوند.

طرفداران توافق از دو حزب هرکدام نظرات خود را دارند که نمی توان به آسانی از کنار آنها گذشت.این موضوع سبب شده است که من این توافق را با تلاشی قابل توجه و پس از مطالعه عمیق،تفکر دقیق و جستجوی قابل توجه مورد ارزیابی قرار دهم.من تصمیم گرفتم که باید با این توافق مخالفت کنم و من رای مثبت خود را در رد آن خواهم داد.

در حالیکه ما به نتیجه گیریهای متفاوت رسیده ایم من ارزش زیادی برای رئیس جمهور اوباما به خاطر کار بر روی این موضوع قائلم. رئیس جمهور، جان کری وزیر خارجه و تیم وی ماهها و سالهای زیادی را برای رسیدن به توافق با ایران صرف کرده اند.ایران بدون تلاشهای مستمر رئیس جمهور اوباما برای متقاعد کردن اروپایی ها ، روس ها و چینی ها برای پیوستن به تحریمها بر سر میز مذاکره حاضر نمی شد.

علاوه بر آن این تمرکز دور اندیشانه رئیس جمهور بود که ما بهترین بازدارنده نظامی و پادزهر را در برابر ایران اتمی داشته باشیم. همه آمریکایی های منصف باید موفقیت قدرتمندانه رئیس جمهور اوباما در مقابله و متوقف ایران را تصدیق کنند.

من در تصمیم گیری خود این توافق را در سه بخش مورد بررسی قرار دادم. نخست در محدودیت های اتمی بر ایران در نخستین ده سال، دوم در محدودیت های اتمی بر ایران پس از ده سال و سوم بخش های غیر اتمی و تبعات توافق.در هر کدام بخش من از خودم پرسیدم آیا وضع ما با توافق بهتر خواهد بود یا بدون آن؟

در نخستین ده سال توافق ضعف های جدی در توافق مشاهد می شود.اول بازرسی های هر کجا و هر زمان،بیست و چهار روز تاخیر قبل از آنکه ما بتوانیم بازرسی کنیم ،مشکل ساز است.در حالیکه بازرسان احتمالا می توانند ایزوتوپ ها را حتی پس از بیست و چهار روز در یک سایت رد یابی کنند این تاخیر می تواند به ایران این توانایی را بدهد که از هرگونه ردیابی در ساختمانهای غیرقانونی و بعد نظامی احتمالی خود بگریزد. ابزاری که در ساخت بمب به کار می روند از خود رادیواکتیو منتشر نمی کنند. علاوه بر این حتی اگر ما مواد رادیو اکتیو را در مکانی که ایران در حال پیشبرد ساخت بمب خود بوده است، ردیابی کنیم.

تاخیر بیست و چهار روزه، توانایی ما برای اینکه تشخیص دهیم آنها دقیقا چه کاری در آن مکان انجام می داده اند، محدود می کند. موضوع مشکل ساز دیگر این است که آمریکا نمی تواند درخواست یکجانبه بازرسی ها را داشته باشد.این موضوع به اکثریت هشت عضو کمیسیون مشترک نیازمند است و با فرض اینکه چین،روسیه و ایران همکاری نکنند آنگاه بازرسی ها به رای سه کشور اروپایی عضو گروه پنج به علاوه یک و نماینده اتحادیه اروپا نیازمند است.این ترسی معقولانه است که اگر زمانی اروپایی ها وارد روابط اقتصادی پرمنفعت با ایران شوند ممکن است که رای به اجازه بازرسی ها ندهند.

علاوه بر این قوانین وضع مجدد تحریمها در این توافق به نظر دشوار به نظر می رسند.در حالیکه آمریکا باید به طور یکجانبه سبب وضع مجدد همه تحریم ها شود اما در برخی موارد به نظر می رسد که بخشی از آنها و نه همه آنها باید دوباره وضع شوند.وضع مجدد تحریمهای چندجانبه می تواند دشوار باشد زیرا آمریکا به همکاری کشورهای دیگر نیازمند خواهد بود.اگر آمریکا بر روی وضع مجدد همه آنها پافشاری کند که اقدامی یکجانبه خواهد بود آنگاه اروپایی ها،روسها یا چینی ها احساس خواهند کرد که این یک تنبیه سخت است و ممکن است که اجانب نکنند.

به آنهایی که می گویند بهتر است توافقی ناقص داشته باشیم تا اینکه توافق نباشد باید بگویم که بدون توافق ،بازرسی و وضع مجدد تحریم ها هم نخواهد بود.زمانی که شما بخش محدودیت ها در نخستین ده سال توافق را بررسی می کنید این نوع طرز تفکر حتی برای این بخش از توافق عملی است اما با توجه به ضعفی که در بالا به آن اشاره شد این استدلال کمتر می تواند ما را قانع کند.

ثانیا ما باید این موضوع را که این توافق چگونه می تواند پیشرفت برنامه اتمی ایران را پس از ده سال محدود کند ارزیابی کنیم.

حامیان این توافق معتقدند پس از ده سال رئیس جمهور آمریکا در موضع ضعیف تری از آنچه که در برابر ایران به منظور جلوگیری از دستیابی این کشور به سلاح اتمی قرار دارد،نخواهد بود.آنها موضوع رفع تحریمها را در نظر نگرفته اند.پس از پانزده سال که از رفع تحریمها بگذرد ایران از نظر مالی در موقعیت بهتری خواهد بود و بهتر می تواند برنامه اتمی اش را با سرعت بیشتری گسترش دهد.علاوه بر این توافق به ایران این اجازه را می دهد پس از ده تا پانزده سال به یک کشور در آستانه اتمی شدن بدل شود.ایران چراغ سبز لازم برای نزدیک شدن به آن را خواهد داشت اگر نزدیکتر نباشد به داشتن سلاح اتمی از امروز نزدیکتر خواهد بود.

اگر قصد حقیقی ایران رسیدن به سلاح اتمی باشد،تحت این توافق می تواند به سادگی و با شکیبایی به آن برسد.پس از ده سال ایران به هدف خود بسیار نزدیک خواهد بود و برخلاف دنباله روی غیرمجاز کنونی تسلیحات اتمی آنگاه برنامه اتمی ایران در یک توافق که آمریکا و دیگر کشورها آنرا امضاء‌کرده اند،مدون خواهد شد.از نظر من پس از ده سال اگر ایران همان کشوری باشد که هم اکنون است آنگاه وضع ما با وجود این توافق به مراتب بدتر از زمانی خواهد بود که توافقی با آنها نداشته باشیم.

علاوه بر این ما باید اجزای غیراتمی این توافق را هم بررسی کنیم. این بخش توافق سبب تامل بیشتر من می شود. برای سالها ایران از نیروی نظامی و تروریسم برای گسترش نفوذ خود در خاورمیانه (غرب آسیا) استفاده کرده است و به طور فعال از اقدامات نظامی و تروریستی در داخل اسرائیل ، سوریه، لبنان، یمن، عراق و غزه حمایت کرده است.

این موضوع سبب شده است که آمریکا ایران را در ردیف سه کشور حامی تروریسم قرار دهد. تحت این توافق، ایران حداقل پنجاه میلیارد دلار در آینده نزدیک دریافت خواهد کرد و بدون شک از آن برای دو برابر کردن تلاشهایش برای ایجاد مشکلات بیشتر در خاورمیانه(غرب آسیا) و شاید ماوراء آن استفاده کند.

سرانجام اینکه تندروها می توانند از منابع آزاد شده برای ساخت موشک های بالستیک خود و به محض رفع تحریمها استفاده کنند و آمریکا را تهدید کنند.محدودیت هایی که وجود داشته است چگونگی استفاده ایران از این منابع را محدود کرده بود.