در پاسخ کساني که امکان بازگشت‌پذيري تحريم‌ها را دليلي بر لغو توافق مي‌دانند بايد گفت که اگر به راستي از وجود تحريم‌ها ناراحت بوده و آنها را مايه رنج و سختي جامعه ايران مي‌دانيد؛ پس چرا تا ديروز که حکومت در اختيار شما بود سکوت کرده بوديد؟
تصويب قطعنامه شوراي امنيت سازمان ملل متحد مبني بر لغو قطعنامه‌هاي پيشين اين شورا و تصويب برنامه جامع اقدام مشترک ايران و قدرت‌هاي جهاني، بار ديگر روزنه‌هاي اميد دلواپسان را روشن کرد. آنها به استناد بندهايي از اين قطعنامه که به «ماشه» معروف شد و امکان بازگشت‌پذيري تحريم‌ها را محتمل نموده است، اين قطعنامه را منافي منافع ايران مي‌دانند.در پاسخ کساني که امکان بازگشت‌پذيري تحريم‌ها را دليلي بر لغو توافق مي‌دانند بايد گفت که اگر به راستي از وجود تحريم‌ها ناراحت بوده و آنها را مايه رنج و سختي جامعه ايران مي‌دانيد؛ پس چرا تا ديروز که حکومت در اختيار شما بود سکوت کرده بوديد؟ آيا زيان تحريم‌ها در اين دو سال آشکار شده است؟ مگر تحريم‌ها در دوره اين دولت تصويب شده‌اند؟ اين منتقدان اگر در ادعاي خود صداقت دارند، بايد گريبان مردي را بگيرند که مي‌گفت:«آن‌قدر قطعنامه بدهيد تا قطعنامه‌دان‌تان پاره شود!»
اين دوستان اگر راست مي‌گويند، بايد به تيم مذاکره‌کننده پيشين انتقاد کنند که چرا پس از شش سال مذاکرات پي‌درپي نه‌تنها پرونده ايران را از شوراي امنيت خارج نکرد که حتي نتوانست مانع از تصويب تحريم‌هاي اين شورا شود. اکنون بررسي توافق در مجلس، آخرين اقدام ايران پيش از اجراي برنامه جامع اقدام مشترک است. تأکيد رهبري مبني بر پيگيري توافق از روال قانوني نيز نشان از آن دارد که ايشان همچون موارد پيشين بر فصل‌الخطاب بودن قانون تأکيد دارد و طرحي براي کاربرد حُکم حکومتي در ميان نيست که البته اين را بايد به قال نيک گرفت.
منبع: مردم سالاری
ارسال نظر
