نه از صندلی‌های خالی خبری بود و نه از هاله نور!

شب گذشته در حالی حسن روحانی، رئیس جمهور کشورمان در مجمع عمومی سازمان ملل سخنرانی کرد که بر خلاف 7، 8 سال گذشته، حاشیه های جنجالی ایجاد نشد و مجموعه متن و حاشیه این سخنرانی، بیشتر در چارچوب منافع ملی کشور ظاهر شد.

برخلاف سخنرانی های رئیس جمهور سابق که در زمان سخنرانی وی، شمار زیادی از نمایندگان کشورها صندلی های خود را ترک می کردند، این بار به غیر از نماینده رژیم صهیونیستی کسی از سالن خارج نشد و علاوه بر حضور نماینده آمریکا، حضور نمایندگان کشورهای ایتالیا، فرانسه، آلمان، انگلیس و اغلب کشورهای غربی برای شنیدن اولین سخنرانی رییس دولت یازدهم کشورمان در این اجلاس نمایان بود.


این امر باعث شد تا اقدام  هیأت رژیم صهیونیستی در ترک سالن، باعث تنهایی و انزوای آنان شود.

این همه در حالی است که رئیس جمهور سابق با شرکت در سخنرانی اوباما، امتیازی را هم به وی داده بود، اما این امتیاز جبران نشد.

این بار اما نه رئیس جمهور ایران، بلکه تنها ظریف، وزیر خارجه در سخنرانی رئیس جمهور آمریکا شرکت کرد.



همچنین اقدامات هوشمندانه دستگاه دیپلماسی و رئیس جمهور جدید ایران باعث شد رئیس جمهور کشوری که به عنوان قدرتمندترین کشور شناخته می شود، موضوع اصلی سخن خود را جمهوری اسلامی ایران، آن هم با نگاه مثبت قرار دهد.

حجت الاسلام روحانی شب گذشته بر خلاف دعا برای فرج که به رغم ارزشمند بودن، برای حاضران خارجی شرکت کننده نامانوس بود، نطقش را همانند برخی نطق های رهبر معظم انقلاب، با سلام و صلوات بر پیامبر خاتم و امامان و حتی صحابی منتجب آغاز کرد که برای حاضران شناخته شده و به ویژه برای کشورهای اسلامی مغتنم و وحدت آفرین بود.

او از مواضع جمهوری اسلامی کوتاه نیامد و حتی از مردم فلسطین نیز دفاع کرد، اما وارد موضوعات بی ارتباط با منافع ایران که شواهد دقیقی از آنها نیست، چون دست داشتن مقامات آمریکا در 11 سپتامبر و حمله به برج های دوقلو نشد، اما با مثال های عینی و غیر قابل خدشه نظیر تسلیح صدام و حمایت از طالبان، سابقه آمریکا و اروپا را پیش چشمشان آورد.

روحانی با زبان حقوقی، تحریم ها علیه ملت ایران را زیر سوال برد و بر مظلومیت ایران پای فشرد.

او در مصاحبه با سی ان ان هم به جای قرارگیری در جایگاه وکیل مدافع هیتلر و آلمان نازی و نفی هولوکاست، هرگونه جنایت علیه یهودی و مسلمان و مسیحی را محکوم، اما از اظهار نظر درباره ابعاد جنایت خودداری کرد و در عین حال تاکید نمود که چنین جنایتی بهانه تشکیل دولت جدید با غصب سرزمین دیگران نیست.

البته بعید است تیترهایی که سایت های خبری ایران، یا روزنامه های سراسر جهان برای سخنان دیشب روحانی می زنند، به اندازه تیترهای جنجالی مربوط به سخنان احمدی نژاد، جذاب باشد و کلیک و فروش و خواننده به ارمغان آورد.

اما مهم آن است که به نظر می رسد اکثر خوانندگان به جای تعجب یا لبخندی از سر نکوهش، نوعا او را تحسین می کنند.

آن گونه که سایت بازتاب در سال 84 فاش کرد، احمدی نژاد از قول یکی از همراهانش گفته بود: «وقتی تو شروع کردی «بسم‌ا..» و «اللهم» را گفتی، من دیدم یک نوری آمد، تو را احاطه کرد و تو رفتی در یک حصن و حصاری... تا آخر»؛ من خودم هم اینو احساس کردم که فضا یک دفعه عوض شد و همه حدود بیست‌وهفت، هشت دقیقه تمام، این سران مژه نزدند. این‌که می‌گم مژه نزدند، غلو نمی‌کنم. اغراق نیست، چون نگاه می‌کردم، همه سران مبهوت مانده بودند. انگار یک دستی همه آنان را گرفته بود، آنجا نشانده بود. چشم‌ها و گوش‌هایشان را باز کرده بود که ببینند از جمهوری اسلامی پیام چیست.

بعید است در زمان سخنرانی روحانی، برای خود او یا همراهانش چنین احساساتی رخ داده باشد، اما به نظر می رسد سخنان او این قابلیت را داشت که به جای جذابیت برای رسانه ها و ایجاد مشکل در روابط با دیگر کشورها، زمینه ساز روابط بهتر و همچنین در کنار دیگر عوامل بسترساز رفع برخی مشکلات مردم کشورمان و حتی برخی کشورهای دیگر باشد.

به هر تقدیر باید دانست میدان دیپلماسی، روش و ادبیات خاص خود را دارد و اتفاقا اصول اسلامی و منافع ملی کشور حکم می کند با بهره گیری از همین روشها و ادبیات خاص، زمینه تعالی کشور در عرصه جهانی رقم خورد.