مجلسی بسازیم پر از احترام، عقلانیت و تدبیر و امید

رضا بردستانی روزنامه‌نگار در روزنامه آفتاب یزد نوشت:وزن مجلس از منظر اعضا و وجود چهره های شاخص ـ خاصه مجالس هشتم و نهم ـ به شدت افول کرده است و این افول از میانه دوم مجلس هفتم به بعد آغاز شده است، این یک ادعای خام یا یک شانتاژ حزبی نیست زیرا این ادعا که وزن مجلس از منظر اعضا و وجود چهره های شاخص و تاثیر گذار به شدت افول کرده است را می توان با «فشار دادن چند شاسی» و شاید مطالعه ای ساده و گذرا به راحتی دید و به آن پی برد یعنی با مقایسه ای بین افراد و چهره های سابق و لاحق، حداقل می توان بر این مهم صحه گذارد که مجلس از چهره های نام آشنا، اندیشمند، معقول و تاثیرگذار در معنای عام و خاص، خالی شده است و بیشتر نام هایی کمتر شناخته شده اما پر سر و صدا و حاشیه ای به درون قوه مقننه راه یافته اند و اینان دقیقا کسانی هستند که مورد خطاب آن رئیس جمهوری هستند که رفته است و دیگر نیست!

 مجلس برای در راس همه امور بودن باید به جایگاهی که برای آن تبیین کرده اند باز گردد، مجلس برای در راس همه امور بودن باید به ذات و خمیره واقعی خود عودت داده شود و شاید مجلس برای در راس همه امور بودن باید به دستان باکفایت صاحبان اصلی خود سپرده شود. رعایت شرایط عمومی شرکت در انتخابات مجلس شورای اسلامی تنها یکی از هزاران بایدی است که بیش از همه چیز دیده و موشکافانه بررسی می شود و اما آن چه دیده نمی شود، بررسی نمی شود و سخت گیری نمی شود شناخت و ذهنیتی است که هر کس از مجلس برای خود تعریف کرده است. مجلس برای در راس همه امور بودن نیازی به حفظ برتری عددی این جبهه و آن حزب و دیگر محفل سیاسی ندارد زیرا در این مجلس که امام راحل با تاکید؛ در راس همه امور خواندندش؛ برای 80 میلیون ایرانی و تمامی باورهای سیاسی و همه ملزومات قانونی باید تصمیم بگیرد، در این مجلس که امام (ره) با تاکید در راس همه امور خواندندش؛ برای قومیت گرایی و محفلی نگری و انحصار طلبی گزینه ای روی میز قرار داده نشده است این که دو سال است برخی منادی وحدت این گروه و برتری عددی آن جبهه و بودن در اکثریت فلان حزب شده اند نشان می دهد که اصلا و ابدا درک درستی از مجلس و ملزومات واقعی آن ندارند و شاید باید پذیرفت هنوز و بعد از گذشت سالیانی طولانی از ایراد کلام معمار انقلاب معنای در راس همه امور بودن مجلس را درک نکرده اند و بیشتر نگران محو نشدن در تعاملات سیاسی ـ اجتماعی است و باقی ماندن در گردونه تعاملات قدرت و مدیریت بوده اند تا در مسیر اعتلای همه جانبه مجلس!

مجلس این روزها در عدم توازنی آزار دهنده به دنبال برون رفت از بن بست هایی است که برایش به وجود آورده اند، مجلس این روزها خالی از چهره هایی است که نظام و اجتماع بتوانند بر ایستایی و تعادل رفتار و گفتاری آنان دل خوش دارد در جستاری تاریخ گونه و کوتاه و تنها با نظاره ای به ترکیب مجالس نه گانه می توان فهمید حداقل از این منظر، مجلس سیر قهقرایی پیموده است. مجلسی که 7 خرداد1359 نخستین جلسه‌اش را در نخستین دوره تشکیل داد را این چهره ها و این طیف های سیاسی اداره می کردند:

از منظر طیف های سیاسی: جامعه روحانیت مبارز، حزب جمهوری اسلامی، سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی و نهضت آزادی.....
از منظر چهره های تاثیر گذار: حضرت آیت‌الله خامنه‌ای نماینده مردم تهران، حسن روحانی به عنوان نماینده سمنان، اکبر هاشمی‌رفسنجانی (رئیس اولین دوره مجلس)، سید اکبر پرورش، سید محمد موسوی خوئینی‌ها، حبیب الله عسگراولادی، محمد یزدی و سید محمد خامنه‌ای(اعضای هیئت رئیسه)، فخرالدین حجازی، حسن حبیبی، علی‌اکبر معین‌فر، محمدجواد حجتی‌کرمانی، محمدجواد باهنر، مهدی بازرگان، حسن آیت، محمدعلی رجایی، علی گلزاده غفوری، مصطفی چمران، هادی غفاری و اعظم طالقانی از جمله نمایندگان شاخص مجلس اول به شمار می آیند. در مجلس دوم همچنان از همان چهره ها در ترکیب مجلس استفاده شده با این تفاوت که جنگ و ترورهای سیاسی مجلس و تعدادی از نمایندگان را دچار چالش هایی عمیق کرد. در مجالس بعدی کم کم طیف های سیاسی نقش پررنگ تری بر عهده گرفتند. مجلس چهارم را باید مجلس راست
سنتی نامید، مجلس پس از جنگ و شروع دوران رهبری حضرت آیت الله خامنه ای مد ظله العالی. مجلس پنجم با حضور چهار طیف سیاسی ائتلاف خط امام، جامعه روحانیت مبارز، کارگزاران سازندگی و جمعیت دفاع از ارزش‌های انقلاب اسلامی، ترکیب نهایی خود را شناخت حضور چهره هایی چون علی اکبر ناطق نوری، فائزه هاشمی رفسنجانی، بهاء الدین ادب، الهه راستگو، قربانعلی دری نجف آبادی، مرتضی نبوی، جواد لاریجانی، مجید انصاری، مصطفی معین، عبدالله نوری، فاطمه رمضان زاده. در این دور ناطق‌نوری گوی رقابت با عبدالله نوری را ربود و رئیس مجلس پنجم شد و حسن روحانی و محمدعلی موحدی‌کرمانی هم نواب رئیس شدند در این مجلس مهاجرانی استیضاح شد و عبدالله نوری نیز از کار برکنار! چهره جدید اصولگرایان در این مجلس رخ نمود و همگان اصولگرایانی را تاثیرگذارتر از همیشه از همین مجلس پنجم باور کردند. مجلس ششم را می توان نقطه مقابل دو مجلس هشتم و نهم دانست جایی که اصلاح طلبان همان جایگاهی را دارا بودند که این روزها اصولگرایان. و اما خاطره تلخ و آزاردهنده تحصن در این دور از مجلس اتفاق افتاد. مجلس هفتم اصولگرایان برتری خود در تعداد نفرات را به رخ کشیدند؛ به رخ کشیدنی که به ریاست جمهوری احمدی نژاد ختم شد و البته مجلس هفتم یک اتفاق ویژه را هم در خاطره ثبت کرد؛ اسباب کشی به ساختمان جدید و اما از این جا به بعد مجلس وارد فازی سیاسی تر از همیشه شد. با نگاهی به چهره های حاضر در مجلس هفتم و اطرافیان احمدی نژاد طی هشت سال92-88 خواهیم دید ترکیب مجلس به جای قانون نویسی و نظارت بر امور اجرایی مملکت، مدل حکومت اجرایی را طراحی کرد و به نوعی از جاده قانون نویسی به مسیر در دست گرفتن مدیریت های اجرایی افتاد. افول چهره های شاخص، زد و بندهای سیاسی دولت و مجلس و در نهایت هزار و یک حادثه و خاطره تلخ و شیرین حاصل سه دور برتری تفکرات اصولگرایی در سه مجلس هفتم، هشتم و نهم است با این توضیح ضروری که مجلس هفتم را می توان شاخص جریاناتی دانست که به قله رسیدن جایگاه اصلی مجلس را با آن می توان سنجید و محک زد جریاناتی که«در راس همه امور بودن مجلس»را باور داشتند و بر سر آن مجادلاتی ابهام برانگیز راه نینداختند و حرمت کلام امام راحل و جایگاه قانونی مجلس را حفظ کردند. کلام پایانی این چند عبارت تمنایی است: می خواهیم مجلسی داشته باشیم سرشار از چهره هایی که به باورهای قانونی مجلس ایمان و اشراف کامل داشته باشند، زیر سایه این و آن ره به صحن اندرونی مجلس نیافته باشند، با ذات و اصل مجلس در تعارض نباشند و بدانند قدم جایی گذاشته اند بس مهم و متبرک و مقدس.

پایان بخش این یادداشت این که مجلسی می خواهیم مطابق نص صریح قانون اساسی به دور از سیاسی بازی هایی آزار دهنده، مجلسی می خواهیم مستحکم و راسخ، مجلسی می خواهیم قرار گرفته در«راس همه امور» و در نهایت نه این که آرزو کنیم یا دست به دعا برداریم بلکه بکوشیم در راهی گام برداریم که آن راه به این جای و جایگاه ختم شود که مجلسی داشته باشیم پر از احترام، آرامش، عقلانیت، تدبیر، امید، بکوشیم مجلسی داشته باشیم که کسی به کسی بی حرمتی نکند، کسی بر سر کسی فریاد نزند و در نهایت بکوشیم مجلسی داشته باشیم که«احمدی نژاد» و «احمدی نژاد اندیش»هایی مترصد حضور در عرصه سیاسی کشور به خود جرات ندهند تا در صحن آن بایستند و مجلس و مجلس نشینان را به سخره بگیرند باور کنید هنوز آن یکشنبه سیاه و آن روزی که مجلسی ده سوال از رئیس دولتین نهم و دهم پرسید را با تمام تلخی هایش از یاد نبرده ایم پس بکوشیم مجلسی داشته باشیم که احمدی نژادی دیگر نتواند آن را دستمایه شوخی های توهین آمیز کند.