پنج سال پیش برحسب اتفاق مقارن با داربی تهران همسرم استادیوم رفت و من و عرفان پسرم پارک ارم رفتیم سی دقیقه از بازی گذشته بود که یکی از تیم ها گل زد .درست خاطرم هست کدام تیم بود و چه کسی زد اما حرف من کری نیست .به یکباره موجی از شادی و غریو شوق پارک ارم را لرزاند حتی پس از گذشت پنج سال باز همان حس زیبا رو در ذهنم تداعی می کنم .تپش قلبم بالاتر از صدو بیست در دقیقه شده بود .یا بهتره بگم صدای قلبم گوشم را کر کرده بود .چند دقیقه طول کشید تا از اون عالم خارج بشم یک حس غیر قابل توصیف ..
غرض از ذکر این خاطره این بود که خیلی از لذت هایی که میشد خیلی هم پرثمر امید بخش و ....باشد بنابر دلایل پوچ از زن ها محروم شد .
فلسفه ی نرفتن بانوان به باشگاه این است که آقایون فحش می دهند کرامات بانوان به خطر می افتد
خیلی خنده دار است .آیا صحیح تر این نیست که آقایون محروم بشوند ؟
به نظر شما بانوان کدام کار بدوی تر است و طالمانه تر ؟
این که در نوزادی زنده بگور شوی توسط اعرابی بی سواد
یا تا پایان عمر گور به گور شوی توسط مدعیان فرهنگ و دانش ؟
پس از آن حس خوبی که کسب کردم جایگاه من در ماشین و نزدیک ترین فاصله به استادیوم بنام آزادی است .
ودرست یک تسبیح به دست می گیرم به تعداد بغض هایی که بواسطه ی زن بودنم قورت می دهم لعنت می فرستم بر کسی که اجازه ی نفس کشیدن بانوان را به دست آقایان داد .
باشد که اگر مرگ گفتن های پایان نماز جمعه کارگر شود لعنت های من هم اثربخش باشد .
از نظر حقیر حذف لذتی که هیچ مانع شرعی و عرفی ندارد فقط یک حسادت ویا بهتر است بگویم فقر فرهنگی است .
چه کسی پاسخ گوی این همه جور که در حق بانوان می شود خواهد بود ؟
ا.اسکندری
نظرات بینندگان
غیر قابل انتشار: ۱
| در حال بررسی: ۰
| انتشار یافته: ۱
ارسال نظر
به عنوان یک مرد متاسفم که ما در بسیاری از موارد جامعه مان را شقه کرده ایم. بخش خودی و بخش غیر خودی، عوام و خواص، زن و مرد، راست و چپ و ...
حضور در ورزشگاه ها هم از مصادیق همین است. موضوع هتاکی آقایان هم اتهامی جنسیت گرایانه بیش نیست. قابل درک نیست یعنی این انحصار حضور آقایان در ورزشگاهها با هتاکی بدست آمده و با هتاکی دارد حفظ میشود و این گونه دارید از کرامت و قیمومیت مرد! اگر تازه قابل دفاع باشد دفاع میکنید؟